آخرین گزارش‌ها از قندوز حاکی است که نبرد بین نیروهای امنیتی و طالبان در مناطق مختلف شهر به شدت ادامه دارد و وضعیت جنگ نسبت به گذشته تغییر زیادی نکرده است.
طالبان مدعی شده که مقر فرماندهی پولیس و ساختمان زندان شهر را که پیشتر نیروهای امنیتی به کنترل خود درآورده بودند،دوباره تصرف کرده و هدف بعدی آن‌ها فرودگاه قندوز است.
سرورحسینی؛سخنگوی پولیس قندوز هم گفته که جنگ در اطراف فرودگاه،خیابا‌ن‌های برخی محلات داخل شهر و بالاحصار ادامه دارد.
او گفته کهت لفات سنگینی به طالبان وارد شده.طالبان هم مدعی کشتن شمار زیادی از نیروهای امنیتی شده اند.
منابع شفاخانه ای در قندوز گفته‌اند که تعداد زخمیان به حدی زیاد است که تخت‌ها همه پرشده و زخمیان و بیماران در راه روها،محوطه شفاخانه و زیر درختان تحت درمان هستند.
در همین حال، مجلس مقام های امنیتی را فراخوانده و سنا نیز حکومت را متهم به توطئه کرده است.
سرپرست وزارت دفاع هم همکاری با طالبان در سطح محلی را رد نکرده است.
این اولین بار نیست که منابعی از درون دولت، مدعی وجود توطئه دست هایی می شوند که از داخل نظام با دولت در سقوط مناطق تحت سلطه دولت، همکاری می کنند.

در این میان، به باور کارشناسان هیچ تفاوتی نمی کند که این دست ها در سطح محلی با طالبان همکاری داشته باشند یا در سطح مقامات بلندپایه دولتی و درجه داران مهم نهادهای امنیتی؛ آنچه اهمیت دارد این است که اکنون بسیاری از کارشناسان به این جمع بندی رسیده اند که آنچه در قندوز اتفاق افتاده بدون وجود یک توطئه داخلی، امکان پذیر نبوده است.

این اتفاق به ویژه در زمانی اتفاق افتاده که حکومت وحدت ملی یکساله شده و مردم و ناظران مسایل کشور، در حال ارزیابی کارنامه یکساله حکومت در حوزه های سیاسی، امنیتی، اقتصادی، نهادسازی و... هستند.
با این حساب، دولتمردان باید به این مهم توجه داشته باشند که دست هایی که طالبان را در پروژه سقوط قندوز یاری رساندند، آشکارا با دولت وحدت ملی و مردم افغانستان، دشمنی دارند؛ زیرا هدف اصلی آنها، نمایش تصویری تاریک از کارنامه حکومت وحدت ملی به ویژه در عرصه امنیتی و ایجاد این تصور است که دولت قادر به تامین امنیت کشور و مبارزه با تروریزم نیست.

بنابراین، این هرگز عاقلانه نیست که شماری از مقام های ارشد دولتی به دلایل قومی و زبانی و سایر انگیزه های غیر ملی، در برابر کسانی که معتقد اند، دشمنان در درون نظام افغانستان به واسطه ستون پنجم، نفوذ دارند و عملا از آنها برای تحقق اهداف و نقشه های شوم و براندازنده خود، استفاده می کنند، موضع مخالف بگیرند.

به عقیده تحلیلگران، سقوط قندوز درست همزمان با یکسالگی حکومت وحدت ملی، یکبار دیگر سران حکومت را به چالشی جدی و مهم فراخوانده و آن، لزوم یک بازبینی، عمیق، همه جانبه، سراسری و بنیادی در ساختار نهادهای امنیتی، ترکیب کانون های تصمیم ساز، فرماندهی های مهم نیروهای مسلح و مراکز عمده سیاسی و نظامی کشور است.

سرپرست وزارت دفاع احتمال تبانی با طالبان در سطح محلی را مردود ندانسته و وزیر امور داخله نیز از آگاهی مقام های امنیتی از احتمال حمله طالبان برای اشغال قندوز سخن گفته است؛ زیرا به گفته وی، در ایام عید قربان، نیروهای طالبان در لباس مردم عادی وارد شهر قندوز شده بودند.

با این حساب، به باور کارشناسان مسایل نظامی، در صورتی که مقام های دولتی می دانند که در سطح محلی با طالبان، همکاری هایی از درون نظام وجود دارد و نیز می دانند که طرح حمله قندوز از مدت ها پیش در دستور کار بوده و طالبان از ایام عید در تدارک مقدمات چنین حمله ای بوده اند، پس چرا در برابر مزدوران محلی طالبان در درون دولت، اقدامی نشده و نمی شود؟ و نیز چرا در همان ایام عید با افراد طالبانی که با لباس مردم عادی وارد شهر شده بودند، برخورد نشد؟ وقتی نیروها و مقام های امنیتی از این حمله آگاهی داشتند، چرا دست به حمله پیشگیرانه نزدند و چرا آمادگی های لازم برای دفاع از شهر را اتخاذ نکردند؟ و ده ها چرای دیگر از این دست.

به نظر نمی رسد فراخواندن مقام های امنیتی به مجلس نمایندگان و یا اظهارات تند سناتوران علیه دولت، بتواند این قاعده همیشگی را تغییر دهد. همه ارکان دولت باید بسیج شوند تا یک اصلاحات و عمیق و همه جانبه ملی برای شناسایی و پاک سازی عناصر همدست تروریست ها در درون دولت، اعمال شود. در غیر آن، حتی اگر قندوز نیز بازپس گرفته شود، سریال همیشگی ناامنی ها و سقوط و بازپس گیری مناطق، پایان نخواهد یافت.