اشرف غنی؛ رئیس جمهور اعلام ‌کرد که تلاش دولت در پائیز و زمستان امسال متمرکز بر بهبود وضعیت اقتصادی است.
او که به مناسب عید قربان صحبت می‌کرد، افزود که امیدوار است کارهای زیربنایی که دولت وحدت ملی در ماه‌های گذشته انجام داده به بار بنشیند.
غنی افزود افغانستان در ماه‌های گذشته پیشتاز همکاری منطقه‌ای بوده و این تلاش‌های کابل باعث شده که همکاری منطقه‌ای روزبه‌روز قوی‌تر شود.
او گفت که دستاوردهایی که کشور تنها از همکاری با ترکمنستان خواهد داشت، باعث تغییر اساسی در زندگی مردم خواهد شد و برای نخستین بار طرح انتقال گاز ترکمنستان از مسیر افغانستان و پاکستان به هند (تاپی) از روی کاغذ به مرحله اجرایی می‌رسد.
او افزود مشکلاتی را که جنگ ایجاد کرده درک می‌کند و جوانانی که به خارج رفته و خانواده‌هایی که از عواقب جنگ رنج می‌برند، مشقت جنگ را درک کرده‌اند.
غنی گفت که قیمت یک هفته جنگ برابر با هزینه بازسازی یک ولسوالی و هزینه یکماه جنگ برابر با بازسازی یک ولایت است.
سخنان تازه رییس جمهور در مورد بهبود وضعیت اقتصادی و معیشتی مردم در شرایطی بیان می شود که بسیاری از کارشناسان مسایل اقتصادی می گویند که اوضاع در این زمینه، در شرایطی کاملا بحرانی قرار دارد، شالوده ها و زیربناهای اقتصادی کشور به شدت آسیب دیده، امید به آینده عمیقا متضرر و متزلزل شده است، فرار جوانان، نیروی انسانی و افراد حرفه ای از کشور، اوج بی سابقه ای پیدا کرده است و زمینه های سرمایه گذاری، کار و فعالیت های بنیادین اقتصادی، روز به روز کمتر می شود.
در چنین شرایطی، این گونه اظهار نظرهای امیدبخش، بدون تردید به مثابه یک اکسیر عمل خواهد کرد و این همچنین نشان می دهد که رییس جمهور، نسبت به وخامت وضعیت اقتصاد و معیشت مردم واقف است و مهم تر از آن اینکه او ظاهرا برای تغییر شرایط و بهبود وضعیت، برنامه دارد.
با توجه به این اظهار نظرها، انتظار می رود در پاییز و زمستان امسال، شاهد فرارسیدن فصل بهار اقتصادی و شکوفایی و رونق گرفتن کار و فعالیت و سرمایه گذاری و در نتیجه آن بهبود امید به آینده و انصراف جوانان و نیروی کار از فرار دسته جمعی از کشور باشیم.
اما نباید فراموش کرد که این گونه اظهار نظرها به تنهایی کافی نیست؛ زیرا فقط با اظهار نظرهایی از این دست، نمی توان چیزی را تغییر داد.
برای این ادعا، دو دلیل عمده وجود دارد: یکی اینکه دولت پیش از این نیز وعده هایی شبیه به این، فراوان داده است.
به وعده های بلندبالا، غیر عملی و عموما انتزاعی و رویاپردازانه رهبران حکومت وحدت ملی در دوره کمپاین های انتخاباتی در خصوص بهبود وضعیت اقتصادی افغانستان، هیچ اشاره ای نمی کنیم؛ زیرا می دانیم که آن وعده ها در فضای انتخابات مطرح می شد و صرفا مربوط به همان حال و هوا بود و تاریخ مصرف آنها اکنون تمام شده است و نیز می دانیم که دو رهبر، نه از مسیر آرای عمومی و انتخابات؛ بلکه از طریق یک سازوکار توافقی غیر انتخاباتی روی کار آمده اند و به این ترتیب، نمی توان انتظار داشت که آنها حتما و لزوما باید به وعده های پیشین خود در دوره کمپاین، متعهد بمانند.
اما نمی توان نسبت به وعده های فراوان سران حکومت در دوره پس از به قدرت رسیدن در خصوص بهبود وضعیت اقتصادی کشور و تبدیل افغانستان به بهشت سرمایه گذاری و کار و فعالیت اقتصادی و چهارراه ترانزیت و تجارت در آسیا بی تفاوت بود و چشم پوشی کرد.
وعده دادن در فضای بی امید کنونی، شاید ساده ترین کاری باشد که می توان انجام داد؛ اما لازم است آقای غنی به عنوان رییس جمهور، به زمینه های عملی آن نیز توجه داشته باشد.
دلیل دوم در مورد اینکه فقط با اظهار نظرهایی از این دست، نمی توان چیزی را تغییر داد این است که وقتی آقای غنی می پذیرد که با هزینه یک هفته جنگ، می توان یک ولسوالی را آباد کرد و با هزینه یکماه جنگ، یک ولایت آباد می شود، به این مهم نیز فکر کند که در شرایطی که هزینه ها و سرمایه های بازسازی ولسوالی ها و ولایت های کشور همه روزه اینگونه برباد می روند و در آتش جنگ، خاکستر می گردند، چگونه می توان در پاییز و زمستان امسال، زندگی مردم را از بنیاد تغییر داد و شرایط بحرانی کنونی را به نفع شکوفایی و رفاه و کار و سرمایه گذاری و امید به آینده دگرگون ساخت؟
آیا برای زمینه های عملی این وعده ها نیز فکری بنیادی و استراتژیک صورت گرفته است؟