رئیس سابق بنیاد نوبل ناروی از اعظای جایزه صلح نوبل به باراک اوباما؛ رئیس جمهور امریکا ابراز پشیمانی کرده است.
گیر لوندستاد در گفتگو با آسوشیتدپرس گفته است این جایزه آنچه را که کمیته نوبل انتظار داشت محقق نکرد.
به گفته او این کمیته انتظار داشت جایزه صلح نوبل به تقویت موضع باراک اوباما منجر شود؛ اما در مقابل اعطای جایزه به او با انتقادهایی در امریکا مواجه شد و برخی می‌گفتند آقای اوباما کاری نکرده که ارزش جایزه نوبل را داشته باشد.
رئیس سابق کمیته نوبل گفته است که حتی خود باراک اوباما هم از گرفتن این جایزه شگفت‌زده شده و "بسیاری از هواداران اوباما هم عقیده داشتند که دادن این جایزه اشتباه بود."
او می‌افزاید:"به این معنا، کمیته نوبل به آنچه که می‌خواست نرسید."
آقای لوندستاد همچنین این مساله را فاش کرده است که آقای اوباما قصد داشته برای دریافت جایزه به اسلو؛ پایتخت ناروی سفر نکند و کارکنان کاخ سفید در این باره تحقیق کرده‌اند که آیا سابقه داشته برنده‌ای برای دریافت جایزه به ناروی نرود یا خیر!
با این حساب به باور منتقدان، اعترافات دیرهنگام و تلخ رییس سابق بنیاد نوبل حقایق زیادی را روشن می کند.
به عقیده منتقدان این جایزه که شاید در نوع خود، معتبرترین جایزه بین المللی به حساب می آید، سیاسی ترین جایزه جهان نیز است.
منتقدان باور دارند آنهایی که شایسته دریافت این جایزه شناخته می شوند در قدم اول کسانی هستند که در آینده و یا در حال حاضر یا شاید گذشته، از مهره های مهم برای پیشبرد سیاست سلطه غرب در جهان، به شمار می آیند.
به نظر می رسد در اغلب موارد، حق با منتقدانی است که رویکرد کارگزاران و داوران بنیاد نوبل را ارزیابی کرده و به این نتیجه ناامیدکننده رسیده اند و اعترافات مورد اشاره نیز این دریافت را تایید می کند.
اگر از مردم جهان پرسیده شود که آیا برای دریافت جایزه نوبل صلح، باراک اوباما؛ رییس جمهور ایالات متحده را شایسته می دانند یا ادوارد اسنودن؛ مشاور پیشین آژانس امنیت ملی امریکا و افشاگر هزاران سند فوق محرمانه نهادهای جاسوسی آن کشور را، بعید به نظر می رسد حق را به اوباما بدهند.
مثال اوباما و اسنودن به نظر می رسد مثال خوبی برای روشن شدن ماهیت و اهداف نهفته در پشت اعطای یک جایزه معتبر بین المللی باشد. اوباما و اسنودن هردو امریکایی اند و هردو هم از دو طرز دید و جریان سیاسی و امنیتی خاص، نمایندگی می کنند.
اسنودن، زندگی و شغل و اعتبار و امنیت و آزادی و آینده خود را قربانی افشای تکان دهنده ترین و در عین حال نفرت انگیزترین شیوه های جاسوسی در جهان کرد.
او دیگر نه آزادی دارد، نه امنیت دارد، نع شغل دارد و نه آینده ای خواهد داشت. او یک فراری متواری است.
ممکن است روزگاری که امریکا و روسیه با همدیگر برای رسیدن به مطامعی بزرگتر وارد معامله شوند، اسنودن به آسانی وجه المعامله قرار گیرد و به مثابه یک کالای ارزشمند در اختیار امریکایی که به دنبال دستگیری و مجازات سنگین اوست واگذار شود؛ اما با وجود همه اینها او آبرو و حیثیت امریکا را در ابعاد جهانی برد. او فاش کرد که کشوری که مدعی تولید و صدور آزادی و دموکراسی در دنیاست و جامعه آن، نماد جامعه ای دموکراتیک، آزاد و مبتنی بر حقوق فردی و آزادی های اساسی است، چگونه شخصی ترین و خصوصی ترین گفتگوهای شهروندان خود را شنود می کند و در اقدامی نفرت انگیز از آن در راستای تامین و تعمیم سلطه خود بر زوایای شخصی زندگی و آزادی فردی شهروندانش استفاده می کند.
او همچنین تزویر و تظاهر و دروغ بزرگ نهفته در پشت لبخندهای ملیح دیپلماتیک میان رهبران امریکا با جهان را فاش کرد و نشان داد که در عقب این رفتار ریاکارانه، اقدام کثیف و منزجرکننده ای جریان دارد که از نظر اخلاق انسانی و نیز آزادی های فردی و حتی حاکمیت ملی کشورها، محکوم است.
در مقابل اسنودن، باراک اوبامایی قرار دارد که خود رییس جمهور کشوری است که عامل اصلی این رفتارهای آزادی ستیزانه است.
با اینهمه، آیا حتی برای یک لحظه می توان تصور کرد که نوبل صلح به اسنودن نیز اعطا شود یا دست کم او در فهرست نامزدهای این جایزه جهانی قرار گیرد؟!
این در حالی است که باراک اوباما پیشتر این جایزه را دریافت کرده است!
البته این فهرست بسیار بلندبالاست. به عنوان نمونه، تئودور روزولت؛ رییس جمهور و کلنل سابق ارتش امریکا، وودرو ویلسون؛ رئیس جمهور امریکا در سال ۱۹۱۹،‌ جرج کاتلد مارشال؛ یکی از رهبران نظامی امریکا بین دو جنگ بزرگ جهانی، وزیر خارجه و وزیر دفاع، هنری کسینجر؛ مغز متفکر گسترش سلطه جهانی امریکا و از مشاوران کاخ سفید در جریان چندین جنگ بزرگ این کشور در جهان، شیمون پرز؛ وزیر جنگ رژیم اسراییل، پایه گذار اسراییل هسته ای و مبتکر اصلی ایده گسترش شهرک های یهودی نشین در سرزمین های فلسطینی، مناخم بگین؛ نخست وزیر پیشین رژیم اسراییل، اسحاق رابین؛ دیگر سیاستمدار، فرمانده ستاد ارتش رژیم اسراییل و مسؤول کشتارهای فجیع در مصر و لبنان و...
اینهمه در حالی است که آلفرد نوبل در وصیت‌نامه خود گفته است که جایزه صلح نوبل باید «به کسی داده شود که بهترین یا بیشترین کوشش را در راه برادری ملل یا انحلال یا کاهش ارتش‌ها یا تشکیل و ترغیب کنفرانس‌های صلح کرده باشد.»
اکنون اما این جایزه صلح به مصلحان مسلحی مانند باراک اوباما می رسد!