دومین مراسم دولتی برای بزرگداشت از نود و ششمین سالروز استقلال افغانستان در تالاری در ریاست جمهوری برگزار شد.

در این مراسم رهبری حکومت وحدت ملی، فرمانده نیروهای خارجی و سفیران برخی کشورها و سیاسیون شرکت کردند.

بزرگداشت از سالروز استقلال افغانستان، امسال به قدردانی از نیروهای امنیتی و دفاعی افغانستان متمرکز بود و اشرف غنی؛ رییس جمهور در این مراسم از نیروهای امنیتی سپاسگزاری کرد.

آقای غنی گفت که نیروهای افغان "نقش شیطانی افرادی که در پی ویرانی و بربادی این ملک بودند را نقش بر آب ساخته ‌اند" و باید فرهنگ سپاسگزاری از این نیروها نهادینه شود.

او گفت که سال گذشته هنگام انتقال مسؤولیت‌های امنیتی خیلی‌ها می‌ گفتند که وضعیت امنیتی در نبود نیروهای خارجی خراب می ‌شود؛ اما "بچه‌ های کشور به دشمنان صلح درست سبق دادند و خواهند داد."

او گفت که آمار جلب و جذب در ارتش به دلیل انسجامی که در نیروهای دفاعی و امنیتی رونما شده، ۹ درصد افزایش یافته است.

این به باور کارشناسان، یک سنت بسیار مبارک و پسندیده است که در روز بزرگداشت از استقلال افغانستان، از کسانی سپاسگزاری شود که از جان عزیز شان مایه گذاشته اند تا اقتدار، استقلال و امنیت ملی افغانستان را در برابر هجوم سهمگین تروریزم بین المللی و حامیان منطقه ای و جهانی آنان تامین کنند؛ آنهایی که شبانه روز در خطوط مقدم نبرد از کابل تا زابل، از فاریاب تا هلمند، از غورماچ تا وردوج و... مردانه ایستاده اند و در برابر تروریزم خارجی، سینه سپر کرده اند.

آنها بدون تردید بیشتر از هر کس دیگری شایسته تکریم و احترام اند؛ زیرا آنها پاسبانان واقعی امنیت و حاکمیت ملی ما و حافظ پرچم پرافتخار افغانستان محسوب می شوند.

نیروهای امنیتی را کسانی تشکیل می دهند که نه کسی به آنها مدال افتخار می دهد و نه حتی در صورت کشته شدن در سنگر گرم مبارزه برای امنیت و آزادی وطن، کسی حتی نامی از آنها می برد.

همه آنها را با عنوان های کلی و مبهم اردو، پولیس و امنیت ملی می شناسیم. نام آنها به عنوان قهرمانان واقعی این سرزمین، در هیچ کتیبه ای حک نمی شود. عکس آنها در هیچ دفتر و وزارتخانه و اداره ای، نصب نمی شود، هیچ تلویزیونی برای یادبود آنها و یادکرد وضع و حال زار و نزار خانواده ها و فرزندان شان، برنامه نمی سازد.

آنها قهرمانان واقعی افغانستان هستند؛ قهرمانان گمنامی که در سکوت می جنگند و در فراموشی و غربت می میرند.

نباید فراموش کنیم که آنان کسانی هستند که با کمترین تجهیزات و امکانات جنگی و دفاعی و غذایی و مالی، جای پیشرفته ترین ارتش های مدرن و مجهز و حرفه ای جهان را در یکی از خونین ترین و طولانی های ترین جنگ های معاصر گرفته اند و بی هیچ چشمداشتی همچنان سنگرهای خاکی خود را در برابر دشمنان متجاوز و مورد حمایت قدرت های خارجی، حفظ کرده اند و می رزمند.

با این حساب، کاری که آنها می کنند تنها با یادکردی مناسبتی، زودگذر و یک روزه، قابل ارج گذاری نیست.

این یادکرد و سپاسگزاری زمانی ارزش خواهد داشت که دیگر هیچ سربازی در وردوج سر بریده نشود، هیچ پولیسی در کنار جاده، جان نسپارد، هیچ نیروی اردوی ملی، در دورترین نقطه نورستان، سلاخی نشود.

این یادکرد آنگاه اعتبار دارد که رشادت ها و جانفشانی های نیروهای امنیتی کشور به گونه واقعی مورد تکریم و احترام قرار گیرد و جان آنها در جنگ با تروریست های خون آشام و مهدورالدم، گرامی داشته شود.

کارنامه های درخشان نیروهای امنیتی در جنگ با تروریزم نباید روی میز معامله صلح با تروریست ها، مورد خرید و فروش قرار گیرد.

دشمنان قسم خورده نیروهای امنیتی کشور نباید به بهانه صلح، بر این نیروها ترجیح داده شوند.

هزاران خانواده ای که فرزندان آنها در طول این سال ها در صفوف نیروهای امنیتی کشور، قربانی راه آزادی و استقلال وطن شده اند، می بایست بیشتر از وزرا و وکلا و مأموران و مدیران ناکارآمد و فاسد و نابکار، ارج گذاشته شده و تکریم شوند.

تا زمانی که این اتفاقات نیفتد، داستان استقلال ما، ناتمام خواهد بود و این کمبود، با یادکردهای یک روزه و مناسبتی قابل جبران نیست.

نیروهای امنیتی، غذای کافی، سلاح کافی، نیروی کافی و ارزش گذاری کافی می خواهند؛ چیزی که بتواند سختی های استخوان شکن مقاومت و حضور در صف مقدم نبرد را بر آنها آسان کند و آنها را بر تروریست ها و سربازان خارجی، ترجیح و اولویت دهد.