حکومت قوی و قدرتمند تجلیات گوناگون دارد، ایجاد اداره سالم و پاسخ گو، مبارزه جدی با فساد و کم کاری ها، داشتن یک سیاست داخلی متوازن و همچنان داشتن و پیروی کردن از یک سیاست راهبردی در رابطه با سایر کشورها از نمونه های بارز یک حکومت قدرتمند است.

در هر حکومتی ممکن است گرایش های گوناگون و سلیقه های متفاوتی وجود داشته باشد. اما در مجموع وقتی روابط با سایر کشورها مطرح می شود تفاوت ها را به یک سو می نهند و فدای مصلحت کشور خود می کنند و موضع گیری های یکسان و یک رنگی را ارایه می نمایند.

وقتی سخنانی ایراد می گردد همه سیاست مداران و دست اندرکاران سیاسی موضع یکسان و یک نواختی اتخاذ می کنند و با این رویکرد یگانه، به دنیا وبویژه دشمنان خود نشان می دهند که تمام ارکان حکومت زیر یک فرمان هستند و موضع مشترک واحدی دارند.

و اینکه نگاه همه معطوف منافع ملی کشور است و همه از موضع گیری های شخصی و نگاه فردی خود می گذرند تا منافع ملی را تامین کنند. این یک اصل است اگر حکومتی دارای این گونه دیدگاه و موضع گیری نباشد، نه شهروندان آن کشور بر موضع آن حکومت حساب باز می کند و نه هم کشورهای خارجی موضع گیری های آن حکومت را جدی تلقی می نماید. در افغانستان متاسفانه شکاف پرناشدنی میان موضع گیری های سران حکومت وحدت ملی به وضوح دیده می شود و نشان می دهد که رئیس جمهور کشور نه تنها خود موضع گیری قاطع و روشن نتوانسته اتخاذ کند که حتا از هماهنگی میان سران حکومت نیز عاجز بوده است.

رخدادهای تروریستی ای که در هفته اخیر روی داد، متاسفانه موضع گیری های ناشفاف چند دست و ناهماهنگ نسبت به پاکستان به ظهور رسید.

اشرف غنی بر رغم هشدارهایی که به پاکستان داد، اما گویا روند صلح را جدی می نگرد و می کوشد این روند هم چنان ادامه پیدا کند تا به نتیجه مطلوب نایل آید. رئیس اجرایی حکومت نیز بررغم شکوه و شکایت های مکرری که می کند، اما به نظر می رسد که همچنان پای بند به روند مصالحه و گفت وگو با مخالفان مسلح حکومت است و می خواهد این روند ادامه پیدا کند.

اگر این موضع رسمی حکومت باشد و همه متعهد به این موضع گیری باشند، لازمست که رئیس جمهو تدبیری اتخاذ کند تا یک هماهنگی کلی و همگانی در میان سران حکومت بوجود آید یا ابلاغیه و بخشنامه ای از سوی وزارت خارجه کشور صادر شود تا همه را ملزم نماید که در موضع گیری خود دقت لازم را بخرج دهند مواضع و دید گاه رئیس جمهور کشوررا دچار خدشه و خذلان نسازند.

اما متاسفانه موضع گیری نهادهای حکومتی و مسئولان سیاسی چنانست که هر کدام گویا در جزایر جداگانه بسر می برند و هر یک نیز ساز خود را می نوازند.

احمد ضیا مسعود یکی از مدیران میانی حکومت است و بر اساس وظیفه و سابقه ای که دارد میان مردم از جایگاه و اعتبار برخوردار است در سخنرانی خود در روز ملی جوان می گوید:«روند صلح فریبی از سوی پاکستان است» و هم چنان به جوانان توصیه می کند که به سخنان مسئولان پاکستانی توجه نکنند آنها در شش ماه گذشته حکومت افغانستان را فریب داده اند.». یکی دیگر از گوشه ای می گوید و می نویسد که: پاکستان دشمن تاریخی افغانستان است. از وقتی پاکستان پا به عرصه وجود نهاده با افغانستان از در دشمنی در آمده و هیچ گاه بر دوستی پاکستان نمی توان حساب کرد. این یک مشت نمونه خروار است و اگر به موضع گیری های متعدد مسئولان حکومتی توجه صورت گیرد، ناهماهنگی مفرطی را می توان مشاهده کرد.

این موضع گیری های پراگنده و ناهماهنگ افزون بر آن که پرده از روی ضعف و ناتوانی حکومت بر می دارد، چهره ای مخدوش و ممسوخی از حکومت به مردم و سران حکومت های خارجی نیز به نمایش می گذارد. برآیند و نتیجه چنین موضع گیری ها آنست که شهروندان کشور روی سخنان حکومت گران حساب نکنند و سخنان آنها را جدی نگیرند و نه هم کشورهای خارجی به این سخنان ارزش و اعتباری قایل شوند. در نتیجه موضع گیری ها پا در هوا بدون هیچ نتیجه باقی می ماند و هیچ مشکلی حل نمی شود.

ممکن است برخی از سران کشور این گونه فکر کنند که این کشور به اصطلاح دموکراسی است و آزادی بیان و اندیشه را این حکومت به رسمیت شناخته است، لذا همه آزاد هستند که هر نوع موضع گیری کنند. اما نباید "سوراخ دعا را گم کرد" و آزادی بیان را با استحکام و یکسانی مواضع حکومت یکی گرفت. حکومت یک نهاد است؛ نهادی که قانون جایگاه هر کدام را مشخص کرده است و هر کدام قدر و منزلت قانونی خود را دارند و باید به قدر گلیم خود پای خود را دراز کنند. هرکس پای از گلیم خود فراتر نهد در حقیقت آزادی دیگران را مورد تشبث و دستبرد قرار داده است.

موضع گیری سران این نهاد چنان باشد که موضع فرد فرد عضو این نهاد را نشان دهد و همه افراد نیز باید از سران و رهبران این نهاد تبعیت کنند. آنانکه حضور در نهاد حکومت را بر نمی تابند و می خواهند موضع گیری جداگانه داشته باشند و خود را به مردم و دنیا معرفی کنند لازمست که از نهاد حکومت بیرون آیند و با موضع گیری های مستقلانه هم نهاد حکومت را در تنگنای مواضع خود قرار ندهند وهم موضع مستقل خود را بیان کنند.

موضع گیری های گوناگون داخلی حکومت نه تنها نمود آزادی بیان و اندیشه نیست که نمایش یک انارشیسم افسار گسیخته است که در هیچ حکومت مقتدر و توانمندی به دید نمی رسد.

اگر حکومت افغانستان و شخص اشرف غنی خواسته باشد که اعتماد مردم را به خود جلب کند و یا آن که موضع گیری ها و دیدگاه های آن برای حکومت های خارجی سندیت داشته باشد، باید بر انارشیسم حاکم در نهادهای حکومتی خاتمه بخشد در غیر آن صورت هیچ راهی به سوی هدفی گشوده نخواهد شد.

در موضع گیری های اخیر نیز، اگر حکومت خواستار ادامه جنگ و مقابله مسلحانه با طالبان است و یا خواستار مصالحه با آن گروه، در هر حال ایجاب می کند که مواضع هماهنگ و همدلانه در پیش گیرند.

رئیس جمهور اشرف غنی قبل از انتخابات ریاست جمهوری سخن از مجازات و مکافات در میان نیروهای مسلح کشور گفته بود؛ بهتر است همان قاعده را در میان افراد ملکی نیز به اجرا گذارد؛ کسانی که موضع گیری های سران حکومت را به تمسخر می گیرند اعتباری برای موضع حکومت قایل نیستند از حکومت اخراج شوند تا موضع گیری های هماهنگ و همدلانه صورت گیرد تا حکومت را به اهداف خود نزدیک تر سازد.