رئیس جمهور غنی دیروز در یک ویدیوکنفرانس با مسؤولان با اشاره به مرگ ملاعمر و مذاکرات صلح گفت: اکنون روزنه تازه ای برای تأمین صلح پایدار و ختم جنگ در افغانستان و منطقه باز شده است. 

آقای غنی گفت: وجیبه پاکستان منحیث همسایه و کشوری که با افغانستان رابطه دارد، این است که برای کاهش سطح خشونت در افغانستان در زمینه مهار فعالیت های طالبان و «سایر گروه های تروریستی» همکاری کند. 

رئیس جمهور در رابطه با مذاکرات صلح گفت: تاکید من این است که گروه های مخالف مسلح باید مشکلات سیاسی شان را از طریق مذاکره حل کنند؛ زیرا اکنون روزنه تازه ای برای تامین صلح پایدار و ختم جنگ و خشونت در افغانستان و منطقه باز شده است. 

رئیس جمهور افزود که هدف اصلی ما صلح است، صلح میان دولت های افغانستان و پاکستان؛ زیرا کشور ما از ۱۴ سال بدینسو در یک جنگ اعلام ناشده با پاکستان قرار دارد و باید این جنگ پایان یابد و دولت های دو کشور در این راستا همکاری نمایند. 

آگاهان ضمن تاکید بر اینکه موضوع تازه ای در سخنان اخیر رییس جمهور اشرف غنی در زمینه جنگ، مبارزه با تروریزم، صلح و رابطه با پاکستان به چشم نمی خورد، در عین حال تاکید می کنند که رییس جمهور نسبت به حامد کرزی؛ رییس جمهوری پیشین، مواضع واقع بینانه تری نسبت به این مسایل دارد. 

او آشکارا می گوید که معضل و مانع اصلی در مسیر برقراری صلح و مبارزه با تروریزم در افغانستان چیست.
او از اینکه افغانستان و پاکستان در روابط دو جانبه خود، مشکلات جدی و اساسی دارند، بدون هیچ گونه ملاحظه کاری و پرده پوشی صحبت می کند. 

آقای غنی پیش از این هم گفته و پس از مرگ ملا عمر یکبار دیگر بر این نکته تاکید کرد که افغانستان و پاکستان در طول ۱۴ سال گذشته در یک جنگ اعلام ناشده قرار داشته اند‌ و اکنون زمان آن فرارسیده است که دو کشور وارد گفتگوهایی سازنده برای صلحی اعلام شده شوند. 

این به عقیده کارشناسان، ضرورت اصلی شرایط امروز افغانستان است.
این امر همان چیزی است که احتمالا خواهد توانست گرهی از کار فروبسته صلح در افغانستان باز کند و لازمه رسیدن به این هدف نیز در قدم اول، کنار گذاشتن ادبیات استعاری، تلویحی و زبان ایما و اشاره و وداعی دایمی با تابوهای سنگ شده است. 

وقتی پاکستان برای رسیدن به اهداف خود در افغانستان، رسما و مستقیما از گروه های تروریستی مانند طالبان و سایر گروه ها، حمایت می کند و آنها را به افغانستان گسیل می دارد و وقتی رهبران تروریست های طالبان و القاعده و شبکه حقانی همه در افغانستان مستقر اند و در آنجا می میرند، دیگر هیچ جایی برای پرده پوشی و پنهان کاری باقی نمی ماند. 

مقام های افغانستان به جای مذاکره با طالبان باید مشکلات امنیتی کشور را رو در رو با پاکستان در میان بگذارند و از آن کشور بخواهند که هدف آن از راه اندازی جنگ کنونی در افغانستان چیست. 

خط دیورند به عنوان یک عامل مهم و کلیدی و به مثابه ماشین مولد بحران و ناامنی و بی ثباتی در افغانستان، می بایست به صورت اصولی و مطابق عهدنامه های بین المللی و قواعد مربوط به حقوق بین الملل، حل و فصل شود. 

افغانستان بیش از این نمی تواند تاوان و هزینه مرگبار و ویرانگر یک جنگ اعلام ناشده را بپردازد و حاکمان و دولتمردان کشور باید این شجاعت را داشته باشند که برای حل بنیادی مسایل کشور، پاکستان را برای گفتگوهای صریح و استراتژیک به پای میز مذاکره بخوانند. 

شاید این اقدام، در قدم اول، نیاز به شکستن تابوهایی داشته باشد که پرداختن به آنها سال ها در افغانستان در نتیجه برخوردهای نابخردانه و احساسی شاهان و حاکمان خیره سر و ملی گرایی فاقد عقلانیت آنها، ممنوع بوده است؛ اما شرایط حاد جاری در کشور، نیازمند برخوردی عاقلانه و شجاعانه با این مسایل پس از یک تاریخ سکوت و محافظه کاری است. 

با این حساب، صلح با پاکستان پیش نیاز صلح با طالبان است و اگر دولت افغانستان بتواند به این مأمول دست پیدا کند، کلید صلح با طالبان و سایر گروه های تروریستی نیز به خودی خود به دست آمده است.
سخت است اما ناممکن نیست.