سرپرست وزارت دفاع بر انتقال میدان های جنگ از روستاها به مرزهای کشور تاکید کرد.
معصوم ستانکزی؛ سرپرست وزارت دفاع گفت که جنگ افغانستان از بیرونِ مرزها رهبری می شود به همین خاطر باید جنگ به مرزهای کشور منتقل شوند.
او همچنین با اشاره به گفتگوهای صلح افزود که منفعت تمام شهروندان باید در گفتگوهای صلح در نظر گرفته شود.
آقای ستانکزی گفت که از صلح نباید به یکطرف سود و به طرف دیگر زیان برسد.
وی افزود:"ما باید هوشیار بوده فریب کسی را نخوریم و آگاه باشیم کدام دست‌ها در پشت سر جنگ خانمانسوز افغانستان وجود دارد و چه کسانی از این جنگ بهره می‌برند".
او همچنین خاطرنشان کرد که حملات موشکی پاکستان جوابی همانند خودش خواهد داشت.
پیشتر نورالحق علومی؛ وزیر داخله هم به نیروهای امنیتی گفته بود از تمام توان خود علیه دشمنان استفاده کرده و به آنان رحم نکنند.
او گفته بود: دشمنان ما کسانی اند که به هیچ قانونی پایبند نیستند و فرمانبردار باداران خارجی شان هستند.
با این حساب، کارشناسان مسایل نظامی می گویند که با توجه به این اظهار نظرها، انتظار می رود استراتژی جنگ دولت افغانستان در قبال تروریست ها شاهد یک تغییر بنیادی باشد.
این تغییر به عقیده آگاهان، درست همان چیزی است که مردم افغانستان، سال هاست انتظار آن را دارند.
هدایت مسیر جنگ از متن و مرکز شهرها، ولسوالی ها و روستاهای کشور به سمت حاشیه های مرزی می تواند یک تاکتیک کارآمد و مؤثر برای ایجاد امنیت و مبارزه با تروریزم باشد.
برای این امر، چند دلیل صریح و قوی وجود دارد:
۱. یکی اینکه همانگونه که سرپرست وزارت دفاع نیز گفته، جنگ جاری در افغانستان، معلول دخالت خارجی است و جنگجویان ضد دولتی و اعضای گروه های تروریستی غالبا از خارج وارد افغانستان می شوند؛ بنابراین، دولت می تواند به منظور جلوگیری از کشیده شدن دامنه جنگ به عمق خاک کشور، حوزه ناامنی ها را در حاشیه های مرزی کشور حفظ کند و اجازه ندهد تروریست ها آزادانه و بدون هیچ مانعی وارد امن ترین قلمروهای خاک افغانستان شده و از آنجا اقدام به آغاز حملات و عملیات های تروریستی و هراس افکنانه علیه دولت و شهروندان کنند.
این امر، همچنین نیازمند یک ارزیابی دقیق و کارشناسانه کشفی و استخباراتی نیز هست که این عامل آسیب شناسی شود که تروریست های خارجی و حتی خانواده های آنها چگونه کیلومترها مسافت را طی می کنند و خود را به مناطقی می رسانند که سابقا امن و کاملا تحت تسلط دولت بوده اند.
در این میان، این نکته هم باید روشن شود که تروریست ها چگونه می توانند به این مناطق، سلاح منتقل کنند؟ به نظر نمی رسد این امر بدون وجود یک پشتوانه پیچیده و پرقدرت نظامی و استخباراتی، امکان پذیر باشد؛ بنابراین، برای هدایت جنگ از شهرها و روستاها به سمت حواشی مرزی کشور، این مهم نیز می بایست مد نظر قرار گیرد.
۲. نکته دوم این است که چنین اقدامی می تواند تا حدود زیادی روی کشورهای حامی تروریزم نیز اثر بگذارد و دایره عمل و میدان مانور آنها برای تقویت تروریزم و گسیل تروریست ها به افغانستان و در نتیجه ناامن سازی کشور را تنگ تر سازد؛ زیرا در صورتی که دامنه جنگ به مرزها هدایت شود، کشورهای همسایه ای که تروریست ها از آنجا وارد کشور می شوند هم مجبور می شوند برای امنیت و ثبات خود، یا مشترکا با افغانستان بر علیه تروریزم و عوامل ناامنی وارد عمل شوند و یا دست کم، دست از حمایت از تروریزم و دخالت در امور امنیت ملی افغانستان بردارند.
۳. کارکرد سوم این اقدام هم این خواهد بود که بخش های وسیعی از کشور به ویژه آن قسمت هایی از کشور که با کشورهای حامی تروریزم، مرز مشترک جغرافیایی ندارند، دیگر احساس ناامنی نخواهند کرد؛ زیرا ناامنی به سمت مرزهایی هدایت شده است که با این ولایت ها اشتراک جغرافیایی ندارد.
در پایان نباید فراموش کرد که یکی از مهم ترین راه های رسیدن به این اهداف، عملیاتی شدن همان چیزی است که وزیر امور داخله بر آن تاکید کرد: مبارزه ای بی رحم و با تمام توان بر علیه تروریست ها.
با این حال و با توجه به شناختی که از سیاست گذاری های دولت افغانستان در زمینه های صلح و جنگ سراغ داریم آیا این مأمول، مقدور و میسر خواهد بود؟
با توجه به تحولات سریع روزهای اخیر در این حوزه، برای پاسخ به این پرسش، اندکی بیشتر باید صبر کرد.