روزنامه امریکایی واشنگتن‌پست می‌گوید به مدارکی دست یافته که نشان می‌دهد لئون پانتا؛ رئیس وقت سازمان اطلاعات مرکزی امریکا (سیا) در اوایل سال ۲۰۱۱ به رئیس جمهوری پاکستان گفته است که امریکا از حضور ملا عمر در کراچی خبردار شده است. واشنگتن پست می‌گوید که آقای پانتا در جریان سفر آقای زرداری به امریکا در جنوری ۲۰۱۱ به او گفته که آنها اطلاعاتی در دست دارند که نشان می‌دهد ملاعمر در شفاخانه دانشگاه آغاخان در شهر کراچی، تحت درمان است.
این روزنامه بر مبنای سند دیگری نوشته که جنرال داگلاس لوته؛ معاون مشاور امنیت ملی امریکا در امور افغانستان و عراق و دستیار رئیس جمهوری امریکا، در سال ۲۰۱۰ به مقام‌های پاکستانی گفته با آنکه پاکستان تلاش‌های زیادی برای جلوگیری از پناه‌ گرفتن تروریست‌ها در خاک خود کرده؛ اما رهبران ارشد شورای کویته، از جمله ملاعمر در مناطق میان کویته و کراچی ساکن هستند.
اما سخنگوی سفارت پاکستان در واشنگتن گفته که مرگ ملاعمر در پاکستان و اطلاع مقام‌های پاکستانی از حضور او در این کشور "ادعایی بی‌اساس" است.
ولی به باور کارشناسان، موضع سفارت پاکستان در واشنگتن هرگز در این زمینه اهمیتی ندارد و این بسیار طبیعی و قابل انتظار است که پاکستانی ها این گونه اسناد و مدارک را مردود می دانند؛ زیرا کشوری که بیش از ۲۰ سال تروریست های طالبان و رهبران فراری و متواری گروه های تروریستی را در آغوش خود جای داد، آنها را حفاظت کرد و سرانجام نیز میزبان مرگ شان شد، در این خصوص، هیچ حرفی برای گفتن نداشته باشد؛ اما با توجه به سند افشاشده از سوی روزنامه امریکایی واشنگتن پست، سؤال این است که امریکا با وجود آنکه می دانست که رهبران طالبان نیز مانند رهبران القاعده در پاکستان هستند و با وجود آنکه به صورت موثق خبر داشت که ملاعمر در شفاخانه ای در کراچی، تحت درمان قرار دارد و در منطقه ای بین کراچی و کویته زندگی می کند، چرا هیچگاه نخواست علیه او اقدامی انجام دهد؟
از سوی دیگر، وقتی امریکایی ها در جریان محل زندگی و زمان درمان رهبر طالبان بوده اند، پس حتما در جریان مرگ او نیز بوده و می دانسته اند که او چه زمانی، در کجا و چرا مرده است؛ پس چرا در همدستی با طالبان و پاکستان، این خبر را در همان زمان به اطلاع مردم افغانستان و امریکا و پاکستان و جهان نرساندند؟
بسیار واضح است که یک بازی پیچیده سیاسی و امنیتی در کار بوده که مانع از این اقدام می شده است.
به عبارت دیگر، همان گونه که تاریخ مصرف ملاعمر برای طالبان و پاکستان حتی پس از مرگ وی به پایان نرسیده بود، برای امریکا نیز چنین بود.
بسیار ساده لوحانه است اگر تصور کنیم که از هر مساله مربوط به طالبان از جمله زمان و مکان مرگ و زندگی رهبران آن، پاکستان خبر داشته باشد؛ ولی امریکا خبر نداشته باشد. اگر کسی تلاش کند، چنین وانمود کند، او بدون هیچ شکی یا دروغ گفته و یا خود فریب خورده است.
پس با این حساب، یک حقیقت مشخص می شود و آن اینکه سراسر برنامه مبارزه با تروریزم در افغانستان که پس از سال ۲۰۰۱ میلادی و با هجوم نظامی امریکا و متحدانش به افغانستان آغاز شد و در پی آن، حکومت طالبان، سرنگون گردید، یک بازی پیچیده سیاسی و امنیتی برای برنامه های بزرگتر و پیچیده تر بوده است و آنچه در این میان، برای همه طرف های این بازی خونین، هیچ اهمیتی نداشته است، ادامه ناامنی و بی ثباتی و جنگ و ترور و آدمکشی و انتحار و انفجار و ویرانی در افغانستان بوده است؛ زیرا اگر اهمیت داشت وقتی امریکا می دانست ملا عمر در پاکستان است و در منطقه ای بین کویته و کراچی، زندگی می کند و در شفاخانه های آن کشور، درمان می شود، چرا او را نیز مانند اسامه بن لادن هدف قرار نداد؟
این سؤال از یک جهت منطقی است؛ زیرا امریکا خود را حامی افغانستان در برابر طالبان و تروریزم معرفی می کند و از جهات دیگری غیر منطقی و غیر عاقلانه است؛ زیرا این انتظار از امریکا و هر کشور دیگری بیهوده است که پول و سرمایه و سرباز و امکانات مالی و تسلیحاتی و نیروی جنگی خود را برای تامین امنیت و ثبات و پیشرفت و مبارزه با تروریزم در افغانستان صرف کند.
در حالی که ملا عمر نه تنها ضرری برای امریکا نداشته و حمله ای علیه امریکا انجام نداده؛ بلکه به سود این کشور هم بوده؛ زیرا وجود او و گروهش، زمینه ساز لشکرکشی نظامی و استقرار دایمی امریکا و هم پیمانانش در افغانستان شده است؛ خدمت بزرگی که ملاعمر به امریکا کرد.