لس آنجلس تایمز از وجود یک گزارش اطلاعاتی «سیا» درباره ایران خبر داد.
این روزنامه نوشت:"یک ارزیابی اطلاعاتی محرمانه پیش بینی می کند که دولت ایران بیشتر از ۱۰۰ میلیارد دالری که انتظار می رود به خاطر برداشته شدن تحریم های بین المللی به کشور سرازیر شود را به اقتصاد لغزان خود تزریق کند و کمک به گروه های «پیکارجو»ی مورد حمایت خود را به طور قابل توجهی افزایش ندهد."
تحلیلگران سیا نتیجه گیری کردند که "حتی در صورت افزایش حمایت تهران از این گروه ها بعید است این امر، توازن قدرت در خاور میانه را به هم بزند.
همزمان نیویارک تایمز اظهارات امام خامنه ای در خطبه های نماز عید فطر را نشانه مهر تاییدی بر توافق وین دانست.
ایشان در آن سخنان گفت:"ده سال، دوازده سال کشمکش با جمهوری اسلامی، نتیجه این شد که این شش قدرت، امروز ناچار شدند که گردش چند هزار سانتریفیوژ را در کشور تحمل کنند، ناچار شدند ادامه این صنعت را در کشور تحمل کنند. ناچار شدند ادامه تحقیقات و توسعه این صنعت را تحمل کنند."
کارشناسان با مقایسه این دو ارزیابی این پرسش را مطرح می کنند که اگر قرار باشد، در انجام توافق هسته ای میان ایران و قدرت های جهانی، یکی از طرف ها عقب نشینی کرده باشد، کدامیک از آنها چنین کاری کرده است؟
برای رسیدن به این پاسخ، تحلیلگران می گویند سه محور مهم را باید در نظر گرفت: یکی ارزیابی جمع بندی هایی که امریکایی ها –اعم از سیاستمداران، جاسوس ها و...- به دست می دهند، دوم اظهار نظرهای مقامات و رهبران ارشد جمهوری اسلامی ایران و سوم، واقعیت هایی که در این خصوص وجود دارد فارغ از اینکه هریک از دوطرف در این باره چه می گویند یا به تعبیری، بدون توجه به جنگ فکت شیت هایی که میان دوطرف در جریان است.
گزارش و ارزیابی جاسوسی سازمان اطلاعات مرکزی امریکا (سیا) که روزنامه لس آنجلس تایمز به آن پرداخته یکی از مهم ترین نمونه های ارزیابی امریکایی ها از توافق اتمی با ایران است.
«سیا» در این گزارش، با وجود ابراز ضمنی نگرانی هایش در خصوص پیامدهای توافق اتمی و رفع تحریم های مالی و بانکی بر ایران، تلویحا این نگرانی ها را نادیده گرفته است و به این ترتیب، آشکارا عقب نشینی کرده است.
این در حالی است که در زمان وضع تحریم ها، آنچه آنها کمک های مالی ایران به گروه های مقاومت در فلسطین و لبنان و سوریه و... می خواندند به شدت بزرگنمایی می شد و با راه اندازی یک جنگ تبلیغاتی ماهیتا غیر واقعی، تلاش می شد وضع تحریم های مالی و بانکی بر ایران، به بهانه واهی کمک ایران به گروه های مقاومت که از نظر آنها «تروریستی» محسوب می شوند، برای افکار عمومی کاملا توجیه پذیر جلوه داده شود.
پس سؤال این است که اکنون چه اتفاقی افتاده است که این موضع، ۱۸۰ درجه تغییر می کند و سازمانی مانند «سیا» حاضر می شود که این کمک ها را کم اهمیت و بی تاثیر جلوه دهد و در نتیجه، عملا از مواضع سابق خود در این خصوص، عقب نشینی کند؟
به باور تحلیلگران، این معنایی جز عقب نشینی ندارد.
نکته دوم، سخنان دیروز رهبر جمهوری اسلامی در خطبه های نماز عید بود.
او به واقعیت جالبی اشاره کرد و گفت که آنها پس از یکدهه کشمکش، سرانجام مجبور شدند حق ایران اتمی را به رسمیت بشناسند و این همان چیزی است که نشان می دهد آنها عقب نشینی کرده اند.
موضوع سوم، واقعیت های موجود در این زمینه، صرف نظر از اظهار نظرهای دوطرف است.
در واقعیت های موجود شاهد هستیم که قدرت هایی که تا دیروز در پی «براندازی» و «تغییر رژیم» در ایران بودند و از هر راه ممکن تلاش می کردند نظام این کشور را ساقط کنند، امروز توافقنامه ای را امضا می کنند که موجودیت یک ایران اتمی را به رسمیت می شناسد و حاضر می شوند تحریم های سنگینی که در این زمینه وضع کرده اند را لغو کنند.
با این حساب، پاسخ پرسش ناظران، بسیار ساده است: عقب نشینی پس از ۱۲ سال زورگویی.
و این یعنی اینکه زورگویی راه حل هیچ معضل بین المللی نیست.
این روزنامه نوشت:"یک ارزیابی اطلاعاتی محرمانه پیش بینی می کند که دولت ایران بیشتر از ۱۰۰ میلیارد دالری که انتظار می رود به خاطر برداشته شدن تحریم های بین المللی به کشور سرازیر شود را به اقتصاد لغزان خود تزریق کند و کمک به گروه های «پیکارجو»ی مورد حمایت خود را به طور قابل توجهی افزایش ندهد."
تحلیلگران سیا نتیجه گیری کردند که "حتی در صورت افزایش حمایت تهران از این گروه ها بعید است این امر، توازن قدرت در خاور میانه را به هم بزند.
همزمان نیویارک تایمز اظهارات امام خامنه ای در خطبه های نماز عید فطر را نشانه مهر تاییدی بر توافق وین دانست.
ایشان در آن سخنان گفت:"ده سال، دوازده سال کشمکش با جمهوری اسلامی، نتیجه این شد که این شش قدرت، امروز ناچار شدند که گردش چند هزار سانتریفیوژ را در کشور تحمل کنند، ناچار شدند ادامه این صنعت را در کشور تحمل کنند. ناچار شدند ادامه تحقیقات و توسعه این صنعت را تحمل کنند."
کارشناسان با مقایسه این دو ارزیابی این پرسش را مطرح می کنند که اگر قرار باشد، در انجام توافق هسته ای میان ایران و قدرت های جهانی، یکی از طرف ها عقب نشینی کرده باشد، کدامیک از آنها چنین کاری کرده است؟
برای رسیدن به این پاسخ، تحلیلگران می گویند سه محور مهم را باید در نظر گرفت: یکی ارزیابی جمع بندی هایی که امریکایی ها –اعم از سیاستمداران، جاسوس ها و...- به دست می دهند، دوم اظهار نظرهای مقامات و رهبران ارشد جمهوری اسلامی ایران و سوم، واقعیت هایی که در این خصوص وجود دارد فارغ از اینکه هریک از دوطرف در این باره چه می گویند یا به تعبیری، بدون توجه به جنگ فکت شیت هایی که میان دوطرف در جریان است.
گزارش و ارزیابی جاسوسی سازمان اطلاعات مرکزی امریکا (سیا) که روزنامه لس آنجلس تایمز به آن پرداخته یکی از مهم ترین نمونه های ارزیابی امریکایی ها از توافق اتمی با ایران است.
«سیا» در این گزارش، با وجود ابراز ضمنی نگرانی هایش در خصوص پیامدهای توافق اتمی و رفع تحریم های مالی و بانکی بر ایران، تلویحا این نگرانی ها را نادیده گرفته است و به این ترتیب، آشکارا عقب نشینی کرده است.
این در حالی است که در زمان وضع تحریم ها، آنچه آنها کمک های مالی ایران به گروه های مقاومت در فلسطین و لبنان و سوریه و... می خواندند به شدت بزرگنمایی می شد و با راه اندازی یک جنگ تبلیغاتی ماهیتا غیر واقعی، تلاش می شد وضع تحریم های مالی و بانکی بر ایران، به بهانه واهی کمک ایران به گروه های مقاومت که از نظر آنها «تروریستی» محسوب می شوند، برای افکار عمومی کاملا توجیه پذیر جلوه داده شود.
پس سؤال این است که اکنون چه اتفاقی افتاده است که این موضع، ۱۸۰ درجه تغییر می کند و سازمانی مانند «سیا» حاضر می شود که این کمک ها را کم اهمیت و بی تاثیر جلوه دهد و در نتیجه، عملا از مواضع سابق خود در این خصوص، عقب نشینی کند؟
به باور تحلیلگران، این معنایی جز عقب نشینی ندارد.
نکته دوم، سخنان دیروز رهبر جمهوری اسلامی در خطبه های نماز عید بود.
او به واقعیت جالبی اشاره کرد و گفت که آنها پس از یکدهه کشمکش، سرانجام مجبور شدند حق ایران اتمی را به رسمیت بشناسند و این همان چیزی است که نشان می دهد آنها عقب نشینی کرده اند.
موضوع سوم، واقعیت های موجود در این زمینه، صرف نظر از اظهار نظرهای دوطرف است.
در واقعیت های موجود شاهد هستیم که قدرت هایی که تا دیروز در پی «براندازی» و «تغییر رژیم» در ایران بودند و از هر راه ممکن تلاش می کردند نظام این کشور را ساقط کنند، امروز توافقنامه ای را امضا می کنند که موجودیت یک ایران اتمی را به رسمیت می شناسد و حاضر می شوند تحریم های سنگینی که در این زمینه وضع کرده اند را لغو کنند.
با این حساب، پاسخ پرسش ناظران، بسیار ساده است: عقب نشینی پس از ۱۲ سال زورگویی.
و این یعنی اینکه زورگویی راه حل هیچ معضل بین المللی نیست.
