افغانستان روزهای پر التهابی را پشت سر می گذارد. التهابی که از چند سوی بر حکومت فشار وارد آورده است. آنچه در عرصه سیاست به دید می رسد، پرده از آشفتگی آشکار بر می دارد. آشفتگی بیشتر از اینکه هشت ماه از عمر حکومت گذشته است اما هیچ دروازه ای برای اصلاحات گشوده نشده و حکومت خود را مجبورمی بیند با توسل به برخی ساز و کارهای غیر قانونی آشفتگی خود را بپوشاند و عمر پارلمان را طولانی کند.

گفته می شود که رئیس جمهور اشرف غنی در صدد است تا با تفسیر جدید از قانون اساسی بر عمر مجلس نمایندگان بیفزاید و کشور را از خلأ بی مجلسی نجات بخشد.

این سراسیمگی سیاسی پرسش های جدید را در برابر حکومت ایجاد کرده است. این که، مرجعی که قرار است به تفسیر قانون اساسی بپردازد و مدت کاری مجلس نمایندگان را تمدید کند، خود به مشکل خلأ قانونی مواجه است. برخی نمانیدگان گفته اند مرجعی که خود خلاف قانون اساسی کشور باشد چگونه می تواند به تمدید کار یک نهاد دیگر بپردازد.

از سوی دیگر این نگرانی وجود دارد که اگر چنانچه مجلس نمایندگان مشروعیت خود را از حکومت بگیرد و با تمهیدات حکومت بر کار خود باقی بماند، به نحوی تابع دستورات حکومت خواهد بود، فونکسیونی را از خود به نمایش خواهد گذاشت که حکومت خواستار آنست. مجلسی که کارکرد آن به زیر مجموعه قوه مجریه تنزل پیدا کند، نه از استقلال بهره مند خواهد بود، نه کاری برای مردم انجام خواهد داد و نه بر کارکرد حکومت نظارت خواهد داشت. در این صورت وجود مجلس نمایندگان نوعی فورمالیته ای بیش نیست.

در تحول دیگر که هم به سیاست ربط می یابد و هم به نظامی گری، گفته می شود که رئیس ستاد ارتش افغانستان به شمال کشور سفر کرده و طی دیدار با سران نیروهای نظامی و امنیتی کشور گفته است که بعد از این ارتش افغانستان از تمام توان خود علیه نیروهای مسلح مخالف می توانند استفاده کنند. وی هم چنان گفته است که محدودیت عملیات شبانه را ملغی خواهد کرد بعد از این نیروهای امنیتی افغانستان هم می توانند از عملیات شبانه بر ضد نیروهای مخالف مسلح سود ببرند و هم از اسلحه های سنگین استفاده کنند. آنچه که در زمان حکومت کرزی حرام اعلام شده بود گویا در زمان حکومت کنونی حرمت آن به سر رسیده و مشروعیت یافته است!

به نظر می رسد که برداشتن محدودیت از عملیات شبانه ای نیروهای امنیتی افغانستان با هماهنگی و همکاری نیروهای خارجی مستقر در افغانستان اتخاذ شده باشد.

در تحول دیگر نظامی، گفته می شود که تروریستان رقیب در ننگرهار به جان هم دیگر افتاده اند و دود آتش جنگ به چشم مردم ننگرهار رفته و مردم را از خانه های خود آواره ساخته است.

جنگ میان نیروهای خلیفه بغدادی(داعش) با گروه امیرالمومنین ملاعمر(طالبان) در حال شعله ور شدن است و هر دو گروه با تمام توان در صدد حذف یکدیگر برآمده اند.

درتحول دیگر گفته می شود که هیئات حکومت افغانستان به ریاست محمد محقق معاون دوم ریاست اجرایی به اسلو پایتخت ناروی رفته است. این هیئات شش نفری به دعوت «گروه اسلو» عازم آن کشور شده است.

مجمع اسلو، همه ساله، با همکاری مشترک وزارت خارجه ناروی و مرکز گفت‌وگوهای بشری برگزار می‌شود. این مجمع به منازعات و درگیری‌ها در سطح جهان می‌پردازد و برای پایان دادن به این منازعات، راه حل‌هایی را پیشنهاد می‌کند. گفته شده است که گروه طالبان نیز در این مجمع شرکت خواهند کرد و ممکن است با هیئات افغانی مذاکرات رو در رویی صورت گیرد.

این نشست در حالی برگزار می گردد که طالبان پیشنهاد آتش بس از سوی علمای دینی افغانستان در ماه رمضان را رد کرده و گفته اند که شرعا خود را ملزم نمی دانند که به آتش بس پیشنهاد شده پای بند باشند.

اکراه طالبان از پذیرش آتش بس و بی رغبتی به دعوت مستمر حکومت افغانستان مبنی بر نشستن سر میز مذاکره این پرسش را بر انگیخته است که آیا طالبان پشتوانه نیرومندتری از داعش دارد که در موضع سماجت قرار گرفته و تن به صلح نمی دهد، یا آن که حماقت این گروه سبب شده است که وضعیت آشفته خود را درک نتواند و در نهایت وجه المصالحه قرار گیرند و برای همیشه طرد شوند؟

به دید برخی آگاهان، اگر طالبان قدری از عقل و درایت انسانی و مسلمانی برخوردار بودند و می توانستند وضعیت آشفته خود را درک کنند، حتما به اصل صلح خواهی حکومت افغانستان و مجامع جهانی پاسخ مثبت می گفتند. طالبان لابد می دانند که حضور داعش در افغانستان تنها به حکومت و مردم افغانستان آسیب نخواهد زد بلکه این گروه را نیز از سرراه خود بر خواهد داشت.

آنچه جبهه طالبان را تا هنوز رونق بخشیده و سربازان کم توقعی را برای آن گروه فراهم آورده، فقر مزمن اقتصادی و اطلاعاتی است. هر گروهی که این دو عنصررا توام داشته باشد و به عنوان رقیب حضور یابد بی درنگ از گروه طالبان پیشی خواهد گرفت و جبهه طالبان تهی از سربازان این گروه خواهد شد. لذا هم در عرصه رویایی و هم در عرصه مصرف پول، داعش نیرومندتر از گروه طالبان است. بنابراین در یک رویارویی و مصاف، هزیمت و شکست از آن گروه طالبان و سربازان آنها است. در نهایت شکست خفت باری که به هیچ کجای این کشور جایی برای آنها وجود نخواهد داشت.

لذا اگر طالبان از این فرصت مساعد سود جویند به راه صلح با حکومت افغانستان بپیوندند هم به نفع حکومت و مردم افغانستان تمام خواهد شد، هم می تواند بازندگی کم درد سری باقی عمر را به فرجام رسانند.