مردم افغانستان بیش از هر زمان دیگر خسته و سر درگم است. خسته از جنگ و خشونتی که به تدریج به دروازه خانه های شان رسیده است. تا دیروز اگر تنها جنوب و شرق کشور نا امن بود، اکنون ناامنی چنان فراگیر و گسترده شده است که هیچ جای کشور از جنگ و خشونت در امان نمانده است. این در حالی است که اقتصاد ورشکسته و فاقد پشتوانه و مصرفی هر روز فشار بیشتری را بر مردم وارد می آورد. تنگنای معیشت گلوی مردم را می فشارد. بیکاری روز افزون، جوانان کشور را به یاس ناامید فرو برده به دامن مواد مخدر و ده ها ناهنجاری دیگر پناه می برند.

نبود برنامه برای بهبود وضعیت اجتماعی در کشور مشکل بزرگ دیگری است که در زمان حکومت کرزی هرگز جدی گرفته نشد و برای رفع آن کمترین اقدامی صورت نگرفت. حکومت که با شعار انتخابات و دموکراسی به وجود آمده است اما اختلاف های قومی تشدید یافته و سوء ظن ها افزایش پیدا کرده است. از سوی حکومت تا هنوز هیچ روزنه ای گشوده نشده است که برای این همه معضل دستی بالا رفته باشد یا تلاشی صورت گرفته باشد. حال مردم از حکومت می پرسند که برای مهار جنگ و ناامنی در کشور چه اقداماتی از سوی حکومت صورت گرفته و کدام گام مثبت و اساسی به پیش گذاشته شده است؟

سردرگمی نه تنها از بی عملی حکومت نیست، بلکه در عرضه نظر و ایده هم مردم نمی دانند که به صورت مشخص، حکومت وحدت ملی کدام کاری را در اولویت های کاری خود قرار داده است؟

تا وقتی بهانه تشکیل کابینه وجود داشت، گفته می شد که با تکمیل کابینه، حکومت وحدت ملی اولویت های کاری خود را اعلام خواهد کرد، تا مردم بدانند که چه چیزی در انتظار آنها است و به کدام کار حکومت دل خوش داشته باشند. بیش از هفت ماه از عمر حکومت گذشته است، اما تا هنوز هیچ اقدامی که عزم حکومت را برای برداشتن گام های عملی نشان دهد وجود ندارد. این تنها گفته های مردم عادی کوچه و بازار نیست، بلکه امروز صداها از داخل حکومت بلندتر و با طنین بیشتری بیان می شود. مدیران میانی حکومت به تیم های تشکیل دهنده حکومت هشدار می دهند که بیش از این مردم را منتظر اقدامات خود نگذارند.

عطا محمد نور در سخنرانی ای که در هفتادمین سالگرد پیروزی ارتش شوروی سابق بر ارتش آلمان نازی در مزارشریف ایراد کرده است، باشدیدترین انتقادها سران حکومت را مخاطب قرارداده و گفته است که جنگ و ناامنی تمام ولایت های شمال را فرا گرفته است؛ اما حکومت هیچ اقدامی در این زمینه نکرده است.

او سران حکومت وحدت ملی را به بی تفاوتی و قدرت طلبی در برابر ناامنی های شمال متهم داشته و گفته است که او در برابر ناامنی های به وجود آمده در شمال بی تفاوت نخواهد ماند و برای دفاع از شمال به بسیج همگانی در این ولایت ها دست خواهد زد. البته این اولین بار نیست که مقام های حکومتی از درون حکومت، زبان به انتقاد می گشایند. در گذشته هم عطا محمد نور از حکومت وحدت ملی انتقاد کرده بود.

از یک سو مردم منتظر اقدام های نیک حکومت در راستای ایجاد صلح در کشور هستند. اما به جای اقدام عملی از حکومت، دو رنگی می بینند دو رویی می شنوند. این اظهارات در حالی ابراز می گردد که این خبر در فضای اجتماعی پیچیده است که گویا اشرف غنی در صدد تبدیل نام "شرکت هوایی آریانا" به یک نام پشتو است!! مردم از خود می پرسند که چرا این حکومت به حدی در بلاهت و حمق فرو رفته باشد که به جای در انداختن کارهای اساسی و نیازمندی های اصلی مردم، به تغییر نام شرکت هوایی دست ببرد، به جای آن که اطمینان خاطری برای مردم فراهم کند به دلهره و اضطراب بیشتر فرو می برد.

رئیس اجرایی حکومت نیز در دیداربا یک مقام خارجی گفته است که با تشکیل کابینه، حکومت به مبارزه با فساد اداری دست خواهد زد! این در حالیست که وی قبل از این بارها اعلام کرده بود که برای ایجاد یک حکومت داری مطلوب تلاش می کند. اما هر قدر زمان می گذرد و مطالبات مردم جدی تر می شود سطح نیازها افزایش پیدا می کند از عملکرد حکومت اثری به چشم نمی آید.

آنچه برای مردم از اهمیت درجه یک برخوردار است این که می خواهند بدانند طرح و برنامه نظری و تئوریک حکومت برای بهتر شدن وضعیت مردم چیست؟

آنچه تا هنوز به چشم آمده است بیش ازین که یک حرکت مبتکرانه باشد و خلاقیتی از سوی حکومت دیده شده باشد بیشتر حرکت انفعالی و عکس العملی بوده است. حرکتی که در جهت صلح با طالبان برداشته شده به هیچ عنوان یک حرکت ابتکاری نبوده و اطمینانی برای مردم به وجود نیاورده است.

تنها کاری که حکومت کرده کوشیده است باری از دوش طالبان بردارد و آنها را از جنایت هایی که مرتکب می شوند تبرئه کند. این گام ها چندان مورد پذیرش قرار نگرفته و باوری به وجود نیاورده است گفته های حنیف اتمر در مجلس نمایندگان به جای آن که قناعت نمایندگان مردم حاصل کرده باشد، باعث تمسخر نمایندگان شده است که این گفته شود که طالبان در شمال نیستند بلکه عناصر داعش است که سبب ناامنی در کشور می شود.

تا وقتی مردم طرح های تئوریک حکومت را ندانند و نقد و دید گاه های رسانه های گروهی، آگاهان و کارشناسان را در قبال طرح ها به وضوح مشاهده نکنند، به نظر نمی رسد که مردم قانع شوند، دل به این حکومت بسته کنند و به حکومت اعتماد نمایند. البته برای حکومتی که دل به خدمت مردم نبسته است و بر اساس یک سازوکار مردمی به وجود نیامده است، مردم چندان اهمیتی نیز نخواهد داشت، کما این که تا هنوز نشان داده اند که افکار مردم و خواسته های مردم چندان جایگاهی در این حکومت ندارد.