حدود ۱۳ سال متواتر است که سران ارگ نشین ما در کابل، طالبان را با زبان برادر و اخیراً هم مخالف سیاسی مورد خطاب قرار داده و خاضعانه و عاجزانه از آنان می خواهند سلاح شان را بر زمین گذاشته و با پذیرش قانون اساسی افغانستان، به روند صلح بپیوندند.
هم حکومت حامد کرزی در طول حاکمیت چندین ساله اش و هم حکومت وحدت ملی در عرض ریاست ۷ ماه اش، تا حد توان خویش از صلح با طالبان حرف زده و در این مسیر زحمت چه مسافرتها به پاکستان را بر خود هموار نکردند و چه رنجها در این زمینه نکشیدند.
تنها همین حامد کرزی ولسمشر سابق، بیشتر از بیست بار راه پرخطر اسلام آباد را در پیش گرفت تا شاید بتواند اربابان پاکستانی طالبان را قانع کند که با دولت افغانستان در زمینه مذاکره و مصالحه با عوامل طالب شان همکاری کنند و اما هر بار نیز با پاسخ رد حامیان اردو زبان طالبان مواجه شد و در اوج ناامیدی، اسلام آباد را به قصد کابل ترک کرد.
تلاشهای کرزی متوقف نماند و با راه یافتن اشرف غنی به ارگ و تشکیل آناتومی حکومت وحدت ملی، سیاست لابه و زاری یک بار دیگر و اینبار بوسیله تیم تحول و تداوم، ادامه یافت؛ منتهی این نوبت طالبان از سمت برادران ناراضی خلع و با لقب مخالفان سیاسی دولت، مفتخر گردیدند.
در این مسیر جناب غنی پاچه ها را بالا زده و با شوق و ذوق به مراتب بیشتر از کرزی، راه اسلام آباد را در پیش گرفت تا شاید کاری را که کرزی در ۱۰ سال نتوانست، متفکر شرق در ۷ ماه بتواند انجام دهد و با این شاهکار، برگ زرین و افتخارآمیز دیگری را نیز در کارنامه درخشان خویش ثبت و ضبط کند.
سران رند و چالاک اسلام آباد که می دیدند رئیس جمهور جدید کشور همسایه، تازه گام در وادی پر پیچ و خم سیاست گذاشته و هنوز برای او بسیار زود است تا سر از کلاف سر در گم بازیهای مخوف آنها در آورد، با استفاده از فنون بسیار ساده و کودکانه سیاست، دل رئیس جمهور ما را خوش کردند و وی را شدیداً امیدوار و باورمند به این توهم سبز کردند که به زودی شاهد تلاشهای صادقانه سران پاکستانی مبنی بر وادار ساختن طالبان برای مذاکره با دولت کابل خواهند بود.
چنانچه بارها یادآوری شده است، سران اسلام آباد هیچ انگیزه ای برای وادار ساختن طالبان جهت مذاکره با دولت افغانستان ندارند و باید گفت که نه تنها چنین انگیزه ای ندارند که بلکه در جهت عکس آن شدیداً تلاش می کنند و ابداً به رهبران و سران طالبان افغان اجازه نمی دهند تا به دولت کابل نزدیک شوند و همراه با حکومت افغانستان، بنای یک دولت فراگیر ملی در کشور خود شان را بگذارند.
اساساً یک چنین برداشتی از دولت پاکستان و سران استخبارات آن کشور، درست نیست و ابداً با واقعیتِ سیاست دخالت جویانه و استعماری اسلام آباد، مطابقت ندارد که فرض شود آنان در برقراری ثبات و امنیت در افغانستان، کمک و همکاری کنند؛ چرا که فرض بر این است که سران اسلام آباد، ادامه بقا و حیات اقتصادی و سیاسی خویش را در بحرانهای دامنه دار و بی پایان کشورهایی چون کشمیر هند و افغانستان می دانند.
فرض همکاری صادقانه پاکستان در برقراری صلح و ثبات در افغانستان، یک فرض درست و معقولی نیست؛ چرا که وجود صلح و امنیت دایمی در افغانستان، معادلات محاسبوی و سیاسی پاکستان را بهم می زند و در واقع مسیر امتیاز خواهی و باج طلبی پاکستان از دولت کابل و حامیان خارجی آن را به کلی مسدود می کند و در دراز مدت، نه تنها سودی برای آن کشور ندارد؛ بلکه مهم ترین منبع درآمدِ مفت و رایگان اسلام آباد را برای همیشه می بندد.
بنابر این، پاکستان هیچ گاه و ابداً به برنامه مذاکره و مصالحه طالبان با دولت افغانستان، حتی فکر هم نخواهد کرد تا چه رسد تا گامهای عملی در این مسیر را بردارد.
این واقعیت تا حدودی کار را بر دولتمردان ما آسان می کند؛ اما مشروط به آنکه سران و رهبران ما به واقعیتها توجه کنند و چنانکه تا کنون بوده اند و یک عمر در دخمه تنگ و تاریک خوشبینی های ساده لوحانه، محبوس بوده اند، نباشند و با چشمان باز و گوشهای تیز، حرکات و سکنات و نیات باطنی همسایه جنوبی را حدس بزنند و راه نفوذ استعماری آنان را به موقع سد کنند.
پاکستان یک بار دیگر و با استفاده از شگرد تکراری، تئاتر تهوع آور مذاکره با طالبان را روی پرده نمایش برده است تا برای چندمین بار دیگر، شعور رهبران افغان را به بازی و تمسخر بگیرد و با این بازی به رهبران حکومتی ما بفهماند که آنان چیزی نیستند و پاکستان هر زمان که بخواهد توانایی به بازی گرفتن درک و فهم سیاسی آنان را دارد.
پاکستان نمایش مذاکره دیگری را در دوحه قطر روی پرده می برد که به دلائلی که پیش از این یادآور شدیم، بی نتیجه به پایان می رسد.
یکی از مقامات طالبان تلفونی به رویترز گفته است که شیرمحمد عباس استانکزی سرپرستی هیات این گروه را در گفتگو با مقامات افغانستان بر عهده داشته است.
به گفته ی وی قیوم کوچی عموی اشرف غنی؛ رئیس جمهور از ما خواست که جنگ را متوقق و اعلام آتش بس نماییم. او ما را برادر خواند و توصیه کرد به افغانستان بیائیم و قانون اساسی را بپذیریم.
این مقام طالبان تصریح کرد که این گروه نمی توانند تا زمانی که نیروهای خارجی در افغانستان حضور دارند، به جنگ پایان دهند. مقامات دولتی در پاسخ به این گفته ی طالبان متذکر شده اند که نیروهای خارجی پیش از این از افغانستان خارج شده اند و فقط مربیان باقی مانده اند و اگر طالبان جنگ را متوقف کنند آنها نیز خواهند رفت.
چنانچه مشاهده می شود داستان همان داستان سرمگسک است که به دور و تسلسل باز گفته می شود؛ اما هیچ بازدهی معقول و کاربردی ای ندارد.