سناتوران می گویند اگر امریکا به تعهداتش در پیمان امنیتی، عمل نکند، اعضای شورای ملی باید در مورد این پیمان تجدید نظر کنند.
نثار حارث؛ عضو مجلس سنا با اشاره به عدم تطبیق مواد پیمان امنیتی با امریکا گفت:"امریکا دروغ گفت و افغانستان را فریب داد. سیاست امریکا در تمام جهان بر اساس فریب استوار است".
افضل شامل؛ دیگر عضو سنا نیز گفت:"از چند روز به این سو شاهد آغاز جنگ طالبان با دولت هستیم. پیمان امنیتی چه سودی برای افغانستان دارد؟ امریکا چه کاری در راستای تجهیز نیروهای امنیتی و قوای هوایی انجام داد؟"
آقای شامل تاکید کرد که پس از امضای پیمان وضعیت امنیتی بدتر هم شده است.
گلالی اکبری هم گفت:"در زمانی که سند پیمان امنیتی به مجلس سنا آمد، من طرفدار امضای آن بودم؛ اما حالا پشیمانم و طرفدار مخالفان امضای پیمان با امریکا شده ام".
خانم اکبری افزود که اعضای شورای ملی باید پیمان امنیتی با امریکا را دوباره مورد بررسی قرار دهند و اگر مفید نیست لغو آن را پیشنهاد کنند.
کارشناسان می گویند که ابراز نارضایتی شدید اعضای مجلس سنا در مورد پیمان امنیتی امریکا و افغانستان، بیشتر از پیش اعتبار و اهمیت این پیمان در تجهیز و تقویت نیروهای امنیتی و کمک به بهبود امنیت و ثبات در کشور را زیر سؤال می برد و از سوی دیگر نشان می دهد که نمایندگان هر دو اتاق شورای ملی در ابتدا و در زمان ارزیابی تصویب یا رد این پیمان، به وظیفه ملی و رسالت تاریخی خود توجه نکردند و منافع شخصی و تمایلات باطنی امریکایی ها را بر منافع ملی و نیازهای مردم و نیروهای امنیتی کشور ترجیح دادند.
اظهارات گلالی اکبری؛ عضو مجلس سنا که به گفته خودش در زمان ارزیابی سند پیمان امنیتی با امریکا موافق تصویب آن بوده؛ اما اکنون به جرگه مخالفان امضای آن پیوسته است، شاهدی روشن در این زمینه است و نشان می دهد که نارضایتی اعضای شورای ملی از نقش پیمان امنیتی با امریکا در وضعیت امنیت و ثبات در کشور، به یک معنا، به معنای نقد و نارضایتی اعضای این شورا از عملکرد خود شان در این زمینه نیز محسوب می شود.
اکنون تاوان این ندانم کاری و برخورد احساسی با یک پیمان مهم و تاریخی را مردم و نیروهای امنیتی کشور می پردازند که در اقصا نقاط کشور، به تنهایی با تجهیزات و امکانات اندک و ابتدایی با بزرگ ترین دشمنان تروریستی، رو در رو هستند و ناگزیر اند همه روزه، نعش فرزندان شهید خود در نبرد با تروریزم خود را غمگنانه بردوش بکشند.
چه کسی باید مسؤول و پاسخگوی این ندانم کاری خونین و مرگبار و پرهزینه باشد؟
بدون تردید نمایندگان مردم در شورای ملی باید پاسخگوی این وضعیت باشند؛ زیرا آنها بودند که به نیابت و نمایندگی از مردم افغانستان در خصوص امضا و تصویب پیمان امنیتی با امریکا تصمیم گرفتند.
در نبردهای خونین جاری در سراسر کشور، فرزند هیچ وکیلی به قتل نخواهد رسید؛ اما ده ها نیروی امنیتی در بدخشان و صدها خانواده در جلال آباد و قندوز و غزنی و تخار و... روزانه به خاک و خون کشیده شده و در سوگ عزیزان شان می نشینند.
نمایندگان شورای ملی مسؤول اند نسبت به تغییر این وضعیت اقدام کنند. قانون این صلاحیت را به آنها داده است. آنها در خانه ملت هستند و برای این منظور، از سوی مردم، برگزیده شده اند؛ تا فریادهای مردم را بشنوند، دردهای آنان را احساس کنند، به ضجه ها و گریه های دادخواهانه شان گوش فرادهند و به کمک شان بشتابند.
اگر این وضعیت با تجدید نظر بر پیمان امنیتی با امریکا حاصل می شود، چرا نباید به آن مبادرت شود.
پیمان امنیتی و هر پیمان دیگری با امریکا و هر کشور دیگری زمانی اهمیت و ارزش دارد که بتواند گرهی از مشکلات کشور باز کند، در راستای امنیت و منافع کلان ملی افغانستان باشد، دردهای مردم را کاهش دهد و زخم های آنان را التیام بخشد، به نیروهای امنیتی قدرت و صلابت ببخشد، به خودکفایی آنان منجر شود، آنها را از آموزش ها، امکانات، تسلیحات و توانایی های مدرن روز بهره مند سازد و کشور ما را در میان رقبا و دشمنان منطقه ای و بین المللی، سربلند و مقتدر گرداند. پیمان امنیتی با امریکا به کدامیک از این اهداف، کمک کرده است؟
در اینکه امریکا کشوری مقتدر و پیشرفته است، شکی نیست؛ اما آیا صرف پیمان بستن با چنین کشوری، مایه مباهات و افتخار است و کافی به شمار می آید؟