تشدید ناآرامی ها و بررسی گزارش کمیسیون های امنیتی و امور دفاعی مجلس در پیوند به حادثه خونبار بدخشان در دستور کار جلسه روز دوشنبه مجلس نمایندگان قرار گرفت.
نمایندگان مجلس، امریکا را مقصر دانسته می گویند که با وجود امضای پیمان امنیتی، خشونت ها در کشور ادامه یافته است.
عبیدالله بارکزی؛ نماینده ارزگان در مجلس گفت:"هر روز پدرها و مادرها بر سر قبر پسر می نشینند و گریه می کنند. دیگر بر ما ننگ است که به این تالار می آییم و می رویم. کجاست باداری که ما به چک چک پیمان با او امضا کردیم؟ به خاطر خدا، تعلق خود را قطع کنیم. در کجای قرآن آمده است که از کفر کمک بخواهید؟"
آقای بارکزی افزود: حالا "پدر معنونی ما اوباما" بیاید و ما را از عذاب کنونی و پالیسی غلط پاکستان خلاص کند!
آقای بارکزی یادآور شد:"با توکل بر خدا قدم با جرات برداریم و پیمان با امریکا را بشکنیم؛ وگرنه عذاب دیگری بر ما نازل خواهد شد".
دیگر نمایندگان نیز به سهم خود از ناکارآمدی پیمان امنیتی میان امریکا و افغانستان در زمینه تامین امنیت به شدت انتقاد کردند و با خشم و اعتراض نسبت به امضای عجولانه آن از سوی نمایندگان، خواستار فسخ آن شدند.
این تنها موردی نیست که نمایندگان پارلمان، نسبت به ناکارآمدی پیمان های امنیتی و استراتژیک با امریکا به شدت واکنش نشان می دهند و خواستار لغو و فسخ آن می شوند؛ اما به باور کارشناسان، نباید فراموش کرد که آنچه امروزه با خشم و اعتراض بر علیه پیمان با امریکا در صحن علنی مجلس نمایندگان ابراز می شود، نتیجه همان کف زدن ها و هیاهوهای احساساتی است که به بوی دالرهای امریکایی، منجر به تصویب عجولانه و چشم و گوش بسته مفاد ضد ملی و یکجانبه این پیمان ها در همین تالار شد.
این چیزی بود که شماری از نمایندگان به درستی، در جلسه متشنج و تنش آلود روز دوشنبه نیز به آن اشاره کردند.
تاریخ و آیندگان از یاد نخواهند برد که نمایندگان پارلمان نیز در ناروایی ها و بی عدالتی های ضد ملی که از رهگذر امضای پیمان های امنیتی و استراتژيک با امریکا و ناتو و... بر امنیت و عدالت اجتماعی و سیاست افغانستان خواهد رفت، سهم بزرگی دارند و بخشی از وضعیت جاری و کنونی، منبعث از نگاه احساساتی، غیر ملی، غیر عاقبت اندیشانه و منفعت جویانه نمایندگان به متن و مفاد پیمان در زمان تصویب آن است.
با این حال، نمایندگان، همانگونه که آقای بارکزی نیز اشاره کرد، این فرصت را دارند که این اشتباه مرگبار و پرهزینه خود را جبران کنند و بیش از این نگذارند که افغانستان و فرزندان بی گناه این سرزمین، قربانی بازی خونین و کثیف قدرت های استعماری و جهانخوار گردد و سهم ما از این بازی استخباراتی و تروریست پرورانه، تنها افتخار بیهوده و بی پایه به شراکت استراتژیک با بزرگترین قدرت نظامی جهان باشد و بس.
این منطق را براساس گفته های آقای بارکزی، نه دین و کتاب آسمانی مان برمی تابد، نه منافع و حاکمیت ملی ما ایجاب می کند و نه وضعیت کنونی امنیتی ما اقتضا می نماید.
این بن بست سرانجام باید شکسته شود و مسؤول شکستن آن نیز همان کسانی هستند که با امضا و تصویب چشم و گوش بسته پیمان نامه های یکجانبه و ضد منافع ملی با قدرت های سلطه گر خارجی، باعث و بانی این وضعیت شده اند که نمایندگان مجلس نیز از همان جمله اند.
هرگز از یاد نمی بریم که در زمان بررسی حقوقی متن پیمان های یادشده، نمایندگان مخالف تصویب پیمان های امنیتی و استراتژيک در مجلس، هرگز فرصت ابراز نقد و نظر هم پیدا نکردند.
شماری از آنها در میان کف و اشپلاق و هورای خیل نمایندگان موافق، با تحقیر و تنهایی تالار مجلس را ترک کردند.
اینک که زمان آزمون و عمل فرارسیده است، اکثریت موافق تصویب پیمان ها فارغ از سود شخصی و شیرینی های دالری، ناگزیر اند چشم در چشم مردم و موکلان خویش، در برابر تاریخ و نسل های آینده، پیمان شکنی بزرگترین شریک استراتژیک را ببینند و نسبت به عواقب و پیامدهای خونین و مرگبار آن پاسخگو باشند.
اگرچه دیگر دیر شده است؛ اما هنوز فرصت جبران باقی است. نمایندگان می توانند کاری کنند که تاریخ و نسل های آینده نسبت به آنها به عنوان نمایندگان ملت مظلوم و زخمی افغانستان نگاه کنند؛ نه برگماشتگان «پدر معنوی: اوباما».
آنها می توانند به این وضعیت رقت انگیز پایان دهند؛ اما آیا می خواهند به این وضعیت رقت انگیز پایان دهند؟