پروژه سلامت انتخاباتی که از سوی دانشگاه‌های هاروارد امریکا و سیدنی استرالیا پیش برده می‌شود، در گزارش تازه خود انتخابات در کشورهای سوریه، بحرین، افغانستان، مصر و موزامبیک در سال ۲۰۱۴ را بدترین انتخابات در این سال در سطح جهان اعلام کرد.
گزارش نشان می‌دهد که انتخابات ریاست جمهوری سوریه بدترین انتخابات این سال بوده که در نواحی تحت کنترل شورشیان برگزار نشده و نیز حدود ۹ میلیون سوری آواره نتوانستند شرکت کنند.
دومین انتخابات بد جهان در این سال در بحرین برگزار شد. مشارکت در انتخابات پارلمانی بحرین که اختیارات چندانی ندارد، بسیار پایین بود و انتخابات از سوی حزب اصلی شیعه وفاق تحریم شده بود.
انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۱۴ افغانستان سومین انتخابات بد جهان معرفی شده که در دور دوم انتخابات، ادعاهای تقلب در سطح وسیع موجب بحران عمیق شد و بحران بالاخره از طریق میانجی‌گری سازمان ملل و امریکا و با "تقسیم قدرت میان دو رقیب انتخاباتی حل شد و این کار اعتماد به روند و نتیجه انتخابات را لطمه زد."
با انتشار این گزارش، بدنامی شرم آور انتخابات ریاست جمهوری امسال افغانستان، ابعاد جهانی پیدا می کند و افغانستان در ردیف سوم کشورهایی می ایستد که بدترین انتخابات جهان در سال گذشته میلادی را برگزار کرده اند.
صرف نظر از معیارها و شاخص هایی که در این گزارش مد نظر قرار گرفته است، اگر از منظر نتیجه نگاه کنیم، انتخابات ریاست جمهوری افغانستان به لحاظ بد بودن می بایست در رتبه نخست و بالاتر از سوریه و بحرین می ایستاد؛ زیرا این انتخابات به رغم آنکه دوبار برگزار شد، هزینه های سنگینی نیز برای برگزاری آن صرف شد و با مشارکت بالا و واقعی مردم نیز همراه بود، به دلیل دخالت های حکومت و خیانت و وابستگی و ناکارآمدی اعضا و کارمندان کمیسیون های انتخاباتی، هرگز نتوانست به نتیجه برسد.
این در حالی است که در سوریه، انتخابات واقعا برگزار شد؛ اما به دلیل شرایط بد امنیتی، سلطه تروریست ها بر بخش های وسیعی از کشور، انزوای بین المللی این کشور و همچنین عدم دسترسی به اردوگاه های پناهندگان، تمامی معیارهای لازم برای یک انتخابات خوب در آن محقق نشد. با این وجود، انتخابات سوریه، نتیجه بخش بود و شرکت کنندگان در آن توانستند یک نفر را به عنوان رییس جمهور انتخاب کنند؛ رییس جمهوری که از سوی سازمان ملل به رسمیت شناخته می شود.
در بحرین نیز با وجود آنکه دستگاه حاکم، عملا مشروعیت خود را از دست داده و اکثریت مردم از آن حمایت نمی کنند و گروه های اصلی سیاسی آن کشور، انتخابات را تحریم کردند؛ اما رژیم با استفاده از حقه های خاص خود انتخابات را برپا کرد؛‌ تا نمایندگان پارلمان بی صلاحیت آن کشور را از فیلتر دموکراسی فرمایشی و دولتی بگذراند و در نهایت نیز مراد مورد نظر، حاصل شد.
اما در افغانستان، با وجود آنکه همه چیز برای یک انتخابات خوب فراهم بود، مردم، تهدیدهای بالفعل امنیتی را نادیده گرفتند و با مشارکتی مثال زدنی، به تهدیدهای تروریست ها نه گفتند؛ تا بر مردم سالاری، مهر تایید بزنند و رییس جمهوری واقعی خود را با آرای مستقیم خود انتخاب نمایند، نیروهای امنیتی نیز با تمام اما و اگرهایی که مطرح می شد، در یک نمایش شگفت انگیز نشان دادند که می توانند امنیت سراسر کشور را تامین کرده و رای دهندگان در فضایی امن و آرام آرای خود را به صندوق ها ریختند و حتی برای محک زدن دموکراسی و رعایت شفافیت و صداقت در روند برگزاری انتخابات، مرحله دوم انتخابات میان دو رقیب دارای بالاترین رای نیز برگزار شد؛ اما دست های آلوده ای که فراتر از اراده و انتخاب مردم عمل می کردند، انتخابات را از مسیر اصلی خود منحرف کرده و در پی آن، به دنبال بروز تنش های سیاسی، با دخالت امریکا و میانجیگری سازمان ملل، یک راه حل غیر انتخاباتی به غایله پایان داد؛ تا به این ترتیب، هیچ نتیجه ای از انتخابات به دست نیاید و بدترین انتخابات جهان رقم بخورد.
از این نظر، انتخابات ریاست جمهوری افغانستان نه سومین انتخابات بد که اولین آن بود؛ زیرا هیچ نتیجه ای از آن به دست نیامد.