در پی اصابت راکت به یک مجلس عروسی در هلمند ده ها نفر کشته و زخمی شده ‌اند.
مقام‌های محلی می‌گویند که راکت به طور اتفاقی به خانه‌ای که در آن مراسم عروسی در آن، برگزار بود، برخورد کرد.
گزارش های اولیه حاکی از کشته شدن ۲۰ نفر بود و بیش از ۴۰ نفر دیگر نیز زخمی شده اند که بیشتر شان کودکان و زنان اند.
عمر زواک؛ سخنگوی والی هلمند گفت که این آمار تنها از دو شفاخانه مرکزی هلمند است و تعداد نامعلومی از افراد به دیگر شفاخانه ها منتقل شده اند.
اهالی محل گفته‌اند که تعداد قربانیان این رویداد به بیش از ۵۰ کشته و ۷۰ زخمی می‌رسد.
در نزدیکی محل برگزاری عروسی بین دولت و طالبان درگیری شدیدی در جریان بوده است.
هیاتی مشمول اعضای ارتش، پولیس، سنا و مقام‌های محلی به محل رویداد رفته اند.
بازماندگان رویداد، شب گذشته در استدیوم ورزشی این ولایت به رسم اعتراض تجمع کرده و گفته اند تا زمانی که عاملان این رویداد شناسایی نشوند، لب به آب و نان نخواهند زد.
عوامل این رویداد چه کسانی هستند؟ این مهم ترین سؤالی است که وجود دارد؛ اما بسیار بعید است به آن پاسخی صریح و واقعی داده شود.
مردم اما می دانند چه کسی عامل این تراژدی است. دولت هم بهتر از مردم می داند. در هلمند و هیچ جای دیگر افغانستان، کسی به جز تروریست ها به سوی مردم و غیر نظامیان بی دفاع، شلیک نمی کند.
تروریست ها چه کسانی هستند؟ این سؤال دوم است که باید به آن پاسخ داده شود. مردم به خوبی می دانند و دولت هم بهتر از مردم می داند؛ اما در نهایت از آنها به عنوان دشمنان مردم افغانستان یا مخالفان مسلح دولت نام برده می شود؛ تعبیرهایی کلی، مبهم و بدون مصداق های روشن.
در شرایط عادی همین مخالفان مسلح دولت یا دشمنان مردم افغانستان اما یا برادران ناراضی اند و یا مخالفان سیاسی!
در این میان، چیزی که تغییر نمی کند وضعیت غم انگیز مردمان هلمند و پکتیکا و غزنی و غور و... است. مصایب آنها پایانی ندارد. در مرگ و عروسی، باید غمگین باشند. باید خون گریه کنند، باید عزادار باشند. شادی بر آنها ممنوع است. لبخند تحریم است و امید به آینده، از نظر ملا عمر، حرمت صریح شرعی دارد!
دولت اما در پی صلح است. صلح با مخالفان سیاسی ای که در هلمند، جشن عروسی را به راکت می بندند و ده ها خانواده را به خاک سیاه می نشانند، ده ها نفر را به خاک و خون می کشند.
صلح باید برقرار شود، با چه کسانی؟ با مخالفان سیاسی رییس جمهور.
وقتی پای صلح در میان است کسی حق ندارد از رویدادهایی مثل هلمند و پکتیکا و فاریاب و... حرفی به میان آورد؛ مبادا دل ملا عمر برنجد و همه چیز خراب شود!
مساله دیگر این است که هلمند، پیشاور نیست و کودکانی که در جشن عروسی کشته می شوند، با کودکانی که در یک مکتب نظامی ارتش پاکستان کشته می شوند کاملا فرق دارند. خون کودکان هلمندی رقیقتر از آن است که به تکه کاغذی به عنوان بیانیه محکومیت وزارت خارجه فلان کشور همسایه بیارزد!
عروسی هلمندی ها به خون نشست؛ اما از کابل تا اسلام آباد همه چیز آرام است. برنامه ریزی ها برای صلح، لحظه ای متوقف نمی شود. کسی به مصایب مردم هلمند فکر نمی کند. اوضاع چندان عادی می نماید که مبادا خون کسی بر زمین ریخته باشد، خانه کسی خراب شده باشد، عروسی کسی، به عزا بدل شده باشد و فرزندان کسی، قتل عام شده باشند.
هلمند، پیشاور نیست. گویی هلمندی ها محکوم به همین سرنوشت اند. فرقی هم نمی کند انگلیسی ها بر آنها حکومت کنند یا طالبان یا... آسمان آنها تحت هر شرایطی همان رنگ همیشگی را دارد.
در این میان، برای آنهایی که در هلمند، همه هستی خود را از دست دادند، دیگر چه فرقی می کند که گفتگوهای محرمانه با برادران ناراضی کرزی و مخالفان سیاسی اشرف غنی، نهایتا به کجا خواهد رسید یا کابینه وحدت ملی کی اعلام می شود! برای آنها دنیا یعنی هیچ، زندگی یعنی پوچ. برای آنها دنیا به آخر رسیده است؛ وقتی هر روز زانوی غم از دست دادن عزیزی در بغل می گیرند و تلخ و سوزناک اشک می ریزند.