قطعنامه پیشنهادی کشورهای عربی و فلسطینیان برای تعیین ضرب الاجل سه ساله ترک مناطق اشغال شده سرزمین‌های فلسطینیان توسط رژیم اسرائیل، در شورای امنیت سازمان ملل متحد رای نیاورد.
این قطعنامه که توسط ۲۲ کشور عرب و فلسطینیان تهیه شده و توسط اردن به شورای امنیت برده شده بود، روز سه‌شنبه به رای گذاشته شد و با وجود کسب ۸ رای موافق در برابر دو رای مخالف و پنج رای ممتنع، تصویب نشد.
روسیه، چین، فرانسه (سه عضو دائم) در کنار ارجنتاین، اردن، لوکزامبورگ، چاد و شیلی(اعضای غیردائم) به این قطعنامه رای مثبت دادند؛ اما امریکا (عضو دائم) و استرالیا رای مخالف دادند و بریتانیا (عضو دائم) نیجریه، لیتوانی، روآندا و کوریای جنوبی، رای ممتنع دادند.
در متن این قطعنامه خروج کامل اسرائیل از تمامی مناطق اشغال شده فلسطینیان تا پایان سال ۲۰۱۷ پیش بینی شده بود. همچنین از سرگیری مذاکرات صلح میان دو طرف بر اساس مرزبندی‌های ۱۹۶۷ و پیش از ورود اسراییل به این مناطق، در متن این قطعنامه مورد تاکید قرار گرفته بود.
البته این نتیجه چیزی نبود که به باور ناظران، غیر قابل انتظار و پیش بینی ناپذیر باشد. امریکا قطعا مخالف جدی این قطعنامه بود و این را ارائه کنندگان آن نیز به خوبی می دانستند؛ اما برای مردم و دولتمردان فلسطینی، وقتی کشوری تا پیش از این، یک تابوی ممنوعه و حقیقتی انکار شده محسوب می شد، اکنون می تواند آزادانه در رأی گیری های شورای امنیت، شماری را به موافقت، تایید و پذیرش این حقیقت وادارد که فلسطین کشوری است که سرزمین های آن از سوی یک دشمن غاصب و اشغالگر، غصب و اشغال شده است، خود امتیازی بزرگ و ارزشمند است.
رای مثبت چند کشور مهم و تعیین کننده در معادلات جهانی از جمله سه عضو دایم شورای امنیت به این قطعنامه به معنای آن است که فلسطین دیگر تنها نیست. این نشان می دهد که جهان به سمت پذیرش حقیقت فلسطین حرکت می کند؛ حتی اگر کشورهایی مانند امریکا به آن رای منفی بدهند و یا انگلیس در این زمینه سکوت کند.
فلسطین هرچند هنوز حقیقتی است که وتو می شود؛ اما صدای آن در مجامع بین المللی بی پژواک نمی ماند.
در این میان، چیزی که مایه شگفتی و ناامیدی است این است که امریکا علیرغم وتوی قطعنامه استقلال فلسطین و آزادی سرزمین های اشغالی از سلطه غاصبانه رژیم اسراییل می گوید، این به معنای انکار حق فلسطین برای داشتن یک حاکمیت مستقل نیست؛ اما تاکید می کند که تصویب اینگونه قطعنامه ها، کمکی به حل مساله خاور میانه نمی کند و چه بسا سبب پیچیده تر شدن آن می شود؛ زیرا به باور امریکا، این قطعنامه به صورت ناعادلانه ای، خواسته های یک طرف دیگر این مناقشه را نادیده گرفته است.
اکنون پرسش این است که خواسته های طرف دیگر این مناقشه یعنی اسراییل، چیست؟
بنیامین نتانیاهو؛ نخست وزیر صهیونیست رژیم اسراییل، اخیرا گفت که ترک و تخلیه سرزمین های اشغالی، اصولا نمی تواند بخشی از مذاکرات میان فلسطین و اسراییل باشد و این سرزمین ها بخشی از خاک اسراییل است!
این از نظر تحلیلگران، معنایی جز رد کامل هرگونه مذاکره صلحی نبود.
این در حالی است که فلسطین تنها با غصب سرزمین های اصلی خود از سوی رژیم اشغالگر قدس در سال های گذشته، مواجه نیست؛ بلکه یکی دیگر از نگرانی های اصلی این است که این رژیم همچنان به غصب و غارت و اشغال و کشتار ادامه می دهد و حتی گزارش هایی در دست است که رژیم اسراییل با استفاده از جو تنش آلود اخیر در کرانه باختری، در صدد یهودی سازی قدس شریف و مصادره اماکن مذهبی و مقدس مسلمانان به نفع یهودیان افراطی و صهیونیست های تندرو می باشد.
بر این اساس، این امر در کنار اظهارات اخیر نتانیاهو و همچنین اقدام تازه امریکا در وتوی قطعنامه عقب نشینی اسراییل از سرزمین های اشغالی، برخلاف فرافکنی بی بنیاد نماینده امریکا در سازمان ملل، نه تنها هیچ کمکی به روند صلح خاور میانه نمی کند؛ بلکه عملا در این مسیر، بن بست و مانع ایجاد می کند و تنش در سرزمین های فلسطینی را تشدید می بخشد.
با این وجود، موج فراگیر به رسمیت شناختن کشور مستقل فلسطینی از سوی پارلمان های غربی و همچنین خارج شدن حماس از لیست سازمان های تروریستی اتحادیه اروپا، شکست فضیحت بار سیاست های سلطه جویانه و جنایتکارانه رژیم غیر مسؤول اسراییل را ثابت کرد و بر پیروزی های پی در پی ملت فلسطین افزود.