اشرف غنی؛ رییس جمهور می گوید که حکومت جدید افغانستان با جامعه جهانی توافق کرده که نه تنها روحیه همکاری را مستحکم کند؛ بلکه این را به گونه عملی به جهان ثابت می کند که از عهده مسئولیت هایش به خوبی برخواهد آمد.
آقای غنی این سخنان را روز سه‌شنبه در دیدار با پائولو جنتیلونی؛ وزیر خارجه ایتالیا در بروکسل بیان کرد.
دوطرف در مورد گسترش روابط دوجانبه، مبارزه با فساد، توانمندسازی نیروهای امنیتی، امنیت منطقه و جهان و نیز پیشرفت اقتصادی کشور گفتگو کرده اند.
غنی، حکومت وحدت ملی را یک حکومت بی مانند از وحدت در سطح منطقه خواند و گفت که اراده قوی دارد با مشکلات مقابله کند.

او تاکید کرد که حکومت جدید یک حکومت پاسخگو خواهد بود که شفافیت را تامین، قانون را عملی و برای شهروندان خدمات خوب ارائه می کند.
در این میان، کم نیستند شمار ناظرانی که معتقد اند با وجود سخنان تازه اشرف غنی؛ رییس جمهور در اجلاس وزرای امور خارجه کشورهای عضو ناتو، این سخنان چیز تازه ای را در رابطه افغانستان و غرب بشارت نمی دهد.

در این شکی نیست که ادبیات سال های آخر دوره زمام داری کرزی با روی کار آمدن حکومت وحدت ملی به رهبری اشرف غنی و عبدالله، در برخورد و تعامل افغانستان با جهان، دیگر کنار گذاشته شده است؛ اما این امر هنوز به باور ناظران، نشانگر تغییری جدی در مبانی، اصول و اسلوب های این رابطه نیست و این می تواند مایه نگرانی باشد.

ناظران تاکید می کنند که افغانستان نیاز به بازتعریف روابط سیاسی خود با جهان به ویژ‌ه غرب دارد.
در این شکی نیست که حکومت و ساختارهای سیاسی و امنیتی افغانستان، هنوز به صورت وسیعی وابسته به کمک های اقتصادی و مالی کشورهای اروپایی و امریکاست؛ اما این به معنای اولویت دادن به منافع کشورهای کمک کننده بر منافع ملی ما نیست؛ زیرا این امر در درازمدت بر استقلال و حاکمیت ملی افغانستان تاثیر منفی و مخرب می گذارد و مانع از تحقق آرزوی همه مردم افغانستان مبنی بر دستیابی سریع به حاکمیت ملی، استقلال کامل و خودکفایی در همه زمینه ها می گردد.

انتظار می رود حکومت وحدت ملی به همان اندازه که در برخورد با مسایل داخلی، قاطع و عملگرا ظاهر شده است، در تعریف و ترمیم رابطه سیاسی خود با جهان نیز به همین گونه عمل کند.
تردیدی وجود ندارد که بخش های زیادی از روابط دولت به رهبری کرزی با جهان به ویژه اروپا و امریکا، مطلوب افکار عمومی و اکثریت مردم افغانستان نبود و از آنجا که این روابط بر پایه ثبات، پایداری و استقرار استراتژیک استوار نبود، نمی توانست آنگونه که مردم انتظار داشتند منافع ملی افغانستان را محقق کند و آن را مورد صیانت قرار دهد.
البته این به معنای آن نیست که منظور رییس جمهور کرزی از این نوع رابطه، تخریب مناسبات وی با جهان و بازگرداندن افغانستان به همان کشور منزوی و به خود واگذاشته پیش از تحولات سال ۲۰۰۱ میلادی بود؛ اما نتیجه ای که در صورت استمرار این رویکرد می توانست به دست آید به ناگزیر همان بود و این نتیجه، به نظر محتوم و اجتناب ناپذیر می آمد.
با همه این احوال، آنچه از حکومت وحدت ملی، انتظار می رود این است ک نه در برقراری رابطه با جهان مانند سال های اول حاکمیت کرزی، افراط کند و همه چیز از جمله منافع و حاکمیت ملی افغانستان را به قربانگاه رابطه با جهان ببرد و نه با تکیه بر احساسات و عواطف زودگذر و ناپایدار مانند سال های آخر حکومت کرزی، زمینه های انزوای سیاسی و اقتصادی کشور را فراهم کند.
به همین دلیل است که می توان گفت رابطه افغانستان با جهان، نیاز به یک بازتعریف تازه دارد؛ بازتعریفی که همزمان با آنکه توجه جهان به افغانستان را جلب می کند، منافع، حاکمیت، استقلال و امنیت ملی را در محور اولویت های خود قرار دهد.