اغواء واژه عربی است که درگویش زبان دری به مفهوم خصیصه ی نا مرغوب، رفتارمتقلبانه و عمل غیر اخلاقی استعمال می شود و در لغت نامه های زبان فارسی به " گمراه ساختن، از راه بدر بردن، گول زدن و حقیقت را وارونه جلوه دادن معنا شده است(فرهنگ فارسی عمید، ص ۱۳۱). اغواگری کلمه ی بر گرفته شده از همین مقوله است که برای بیان ویژگی نا پسند و عمل خصمانه و متقلبانه ی شخص در رفتارهای اجتماعی جایگاه دارد.

فضای مجازی در جهان معاصر با همه سهولت هایی که برای مردم ایجاد کرده، زمینه را برای فعالیت های اغوا گرانه و مخربانه فراهم ساخته که تأثیرات آن در افغانستان بیشتر از سایر کشور ها به نظر می رسد.
شکی نیست که دسترسی به فضای مجازی و فراهم آمدن وسایل ارتباط جمعی مانند شبکه های مخابراتی، انترنت، رشد رسانه های نوشتاری، دیداری و شنیداری، از جمله امتیازات و دست آورد های سیزده سال حکومت داری جدید در افغانستان محسوب می شود.

در این میان دسترسی اقشار مختلف مردم به شبکه های انترنتی مانند فیسبوک، بلاگفا، یوتیوب، یاهو و... بخشی از خدمات عمومی به حساب می آید که اکثریت مردم می توانند با هزینه ی اندک به آن دسترسی داشته و از امتیازات آن بهره مند گردند.

اما چیزی که امتیازات و فراهم آوری های رفاهی این وسیله ی مجازی را با چالش مواجه می کند، نبود فرهنگ استفاده ی درست و آله ی دست قرار گرفتن آن بدست افراد مغرض و استفاده جو است.
لذا امروزه می بینیم که فضای مجازی در افغانستان به خالیگاه عقده های شخصی، آتش افروزی های نژادی و محلی برای اقدامات مغرضانه و نفاق افگانه تبدیل شده و زمینه ی فعالیت را برای کسانی که مزد بگیران و پیشه وران اغوا گری خوانده می شوند فراهم ساخته؛ تا با استفاده از هرج و مرج موجود در افغانستان، که در سایه آزادی بیان و آزادی رسانه فراهم شده، باورها و ارزشهای مردم مسلمان افغانستان را به مسخره بگیرند و در حد توان برای هیزم کشی و افروختن نفاق در میان ملت مسلمان افغانستان کوتاهی نکنند.

در یک نگاه، می توان رفتار های مخرب و ضد ارزشی این طیف را به دو بخش کوچک تقسیم کرد.
• یک بخش این گروه بر اساس اهداف معین و سازماندهی شده در فضای مجازی فعالیت می کند و در زندگانی نیمه انسانی خود شان مدیون همین اغواگری ها و تفرقه افگنی ها می باشند. لذا اگر روزی دست از پخش ویروس های مخرب اجتماعی و فحاشی بکشند، از امتیازات و حقوق ناچیز اربابان بازار لجن و خشونت محروم خواهند شد.

این انسان ها با آنکه در پشت سایت ها، وبلاگ ها و تارنماهای انترنتی نشسته اند و با نشر مطالب ضد اخلاقی و انسانی تمام ارزش های جامعه را مورد وهن و بی احترامی قرار می دهند، وجدانا خودشان از این عمل ناشایست، در اذیت و نا خوش اند. اما اغوا گری، نفاق افگنی و دست و پا زدن در گرداب های متعفن نژادی و قومی برای این طیف انسانهای جامعه ی ما، وظیفه و پیشه ای است که از این طریق به آنها امتیاز داده شده است.

• گروه دوم را کسانی تشکیل می دهند که از روی نا اهلی و نا شایستگی با عقده های گلو گرفته از عرصه ی دین و دیانت طرد شده اند و برای کاستن از عذاب وجدان به زیر دامان دلباختگان فرهنگ الحادی شتافتند. لذا این ها عقده دارانی اند که با عوامل متعدد به آغوش خشونت و نفاق رفتند و برای خالی ساختن کدورت های باطنی، اقدام به نشر مطالب مخرب و ضد دینی و اخلاقی می کنند.

چیزی که در این بخش قابل توجه است ضعف فرهنگی و نبود آشنایی مردم با ابزار های وارداتی مانند انترنت می باشد. لذا بسا از کار بران این شبکه ها در افغانستان، که بیشتر آنان جوانان می باشند، نا آگاهانه سبب رونق گرفتن بازار سیاه اغوا گران و نفاق فروشان کشورمان شده است. یقینا اگر این زهر پاشی ها و هجو خوانی های گروه های نفاق افکن در سایت ها، وبلاگ ها و تارنماهای انترنتی از طرف انسان های ضعیف و نا آگاه مورد بازدید و استقبال قرار نگیرد، بازار شرارت فروشی آنان کساد خواهد شد.

امید است که ملت شریف افغانستان با بیداری و هوشیاری کامل فعالیت های مخرب و تفرقه افگنانه مغرضان و اغواگران علیه ارزشهای ملی و دینی را نقش بر آب نمایند.
نویسنده: سید صالح صدر