سرپرست وزارت دفاع ملی با جنرال رحیل شریف؛ رییس ستاد مشترک ارتش پاکستان در کابل دیدار کرد.
در این دیدار طرفین روی چگونگی همکاری های مشترک میان افغانستان و پاکستان در امر مبارزه با تروریزم صحبت کردند.
بسم الله محمدی؛ سرپرست وزارت دفاع ملی در این دیدار گفت که تروریزم یک خطر جدی است و پاکستان باید با گام های عملی، افغانستان را در راه مبارزه با این پدیده کمک کند.
وی همچنین گفت که طرح عملیات های مشترک تا یک هفته دیگر از سوی مقامات دو کشور تصویب و در امر مبارزه با تروریزم عملی می شود.
رحیل شریف هم که به منظور اشتراک در نشست سه جانبه میان افغانستان، پاکستان و امریکا به کابل سفر کرده بود گفت در صورتی که افغانستان افسران اردوی ملی را به پاکستان اعزام کند آنها را آموزش خواهد داد.
وی افزود که همچنین پاکستان آماده است؛ تا نیازمندی های افغانستان در قسمت کنترل مرز دیورند را مرتفع سازد.
این دیدار اگرچه با توجه به سوابق ارتباطات دو کشور در عرصه های سیاسی و نظامی، بی سابقه نیست؛ اما از آنجا اهمیتی استثنایی و منحصر به فرد یافته است که افغانستان اکنون در فضای شکل گیری یک حکومت فراگیر ملی قرار دارد که انتظار می رود نسبت به مسایلی مانند امنیت، مبارزه با تروریزم، تمامیت ارضی و حاکمیت ملی کشور، به شدت حساس باشد.
شاید همین امر نیز پاکستانی ها را به این نتیجه رسانده باشد که آنها از این پس، با یک افغانستان تازه روبرو هستند؛ افغانستانی که لزوما نمی تواند به معنای استمرار همان سیاست های دوره کرزی به ویژه در قبال مبارزه با تروریزم، سکوت در برابر دخالت های آشکار قدرت های منطقه ای و تجاوز به حریم و حدود تمامیت ارضی و حاکمیت ملی اش باشد؛ بنابراین پاکستان به عنوان کشوری که بدترین سابقه را در این زمینه ها دارد اکنون می بایست راه و سیاست خود در برابر حکومت جدید افغانستان را مشخص کند.
کارشناسان می گویند که اگر بحران انتخاباتی افغانستان، وارد مرحله ای از تنش و تشنج می شد و این امر، فضا را برای بروز درگیری های قومی و بی ثباتی های سیاسی در کشور ما همانند دهه هفتاد خورشیدی آماده می کرد، یکی از کشورهایی که از این وضعیت، بیشترین استفاده را به نفع خود می کرد، پاکستان بود؛ بنابراین، از نظر این گروه از صاحب نظران، پاکستان از طریق عوامل تروریستی و گروه های دهشت افکن مورد حمایت خود، تلاش فراوانی کرد؛ تا بحران انتخابات در افغانستان را محملی برای گسترش ناامنی، جنگ و ویرانی در افغانستان قرار دهد و در سایه این وضعیت، به گسترش نفوذ خود ادامه دهد؛ اما با دستیابی نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری به یک توافق جامع سیاسی، این آرزو عملا ناکام ماند و نقشه های پاکستان برای آینده افغانستان، نقش بر آب شد.
حضور هردو طیف مهم سیاسی به ویژه طیفی که به طور سنتی، منتقد سیاست های پاکستان در افغانستان است و روزگاری با نیروهای تروریستی مورد حمایت آن جنگیده و در سال های اخیر نیز شمار زیادی از رهبران و فرماندهان طراز اول خود را در ترورهای زنجیره ای که یک سر آن به حلقاتی در پاکستان وصل می شد، از دست داده است، در حکومت وحدت ملی، چیزی نبود که پاکستان به دنبال آن باشد؛ اما این اتفاق اکنون برخلاف میل آن کشور اکنون افتاده است.
از سوی دیگر، بسم الله محمدی؛ سرپرست وزارت دفاع نیز به طیف منتقدان جدی پاکستان در حکومت افغانستان تعلق دارد.
بر این اساس، دیدار اخیر دو جنرال و پیامی که در آن رد و بدل شد، از جهات بسیاری، نشانگر ناگزیری پاکستان در زمینه کنار آمدن با شرایط سیاسی جدید در افغانستان است؛ شرایطی که لزوما منظور دلخواه و میل باطنی اسلام آباد نیست.
پذیرش طرح عملیات مشترک از سوی پاکستان نیز مؤید همین نکته است که اسلام آباد جز تن دادن به چنین طرحی، راه دیگری نداشته است و نمی تواند بیش از این به بهانه آماج قرار دادن مواضع تروریست ها، خاک افغانستان را هدف راکت باری های متجاوزانه قرار دهد.
از سوی دیگر، طرح عملیات مشترک، واقع بینانه ترین طرحی است که می توان در حوزه مبارزه با تروریزم در ابعاد منطقه ای مطرح کرد و از آن نتیجه گرفت؛ البته اگر کشورهایی مانند پاکستان که متهم به حمایت های گسترده از تروریزم هستند، واقعا اراده ای برای مبارزه با تروریزم که تهدید مشترکی علیه همه کشورهای منطقه و همسایه است داشته باشد.