عثمانی فراهی؛ عضو مجلس نمایندگان با انتقاد از عملکرد امریکا و بی‌تفاوتی این کشور نسبت به مفاد توافقنامه امنیتی میان کابل – واشنگتن گفت که امریکا به مفاد توافقنامه عمل‌ نمی‌کند.
آقای فراهی در جلسه علنی روز شنبه مجلس از رئیس جمهور خواست که در برابر این بی‌تفاوتی امریکا، موضع جدی اتخاذ کند.
این اظهارات در پی آن ابراز می ‌شود که موشک‌پرانی‌های کشور پاکستان به خاک افغانستان همچنان ادامه دارد و طی دو روز گذشته بیش از ۱۹۰ موشک به خاک کشور شلیک شده است.
این عضو مجلس از حکومت ‌خواست که در مورد عملکرد امریکا موضع جدی بگیرد؛ تا به گفته او امریکا طبق مفاد توافقنامه امنیتی، از افغانستان در مقابل تجاوزات پاکستان حمایت کند.
این در حالی است که یک روز پس از ادای سوگند اشرف‌غنی احمدزی به‌عنوان رئیس‌جمهور جدید افغانستان، پیمان امنیتی امریکا و افغانستان به امضا رسید.
بر اساس مفاد این توافقنامه، امریکا تعهد کرده است که از افغانستان در برابر تجاوزات خارجی، دفاع می‌کند.
کارشناسان می گویند تا زمانی که پیمان امنیتی با امریکا امضا نشده بود مقام ها و فرماندهان ارشد امریکایی و ناتو، ناامنی های جاری در کشور را ناشی از این امر می دانستند و تلویحا یا مستقیما تاکید می کردند که با امضای این پیمان، امنیت یکشبه برقرار خواهد شد و افغانستان به کمک متحدان نظامی قدرتمندش خواهد توانست بر همه مشکلات امنیتی خود چه در ابعاد داخلی در زمینه جنگ با تروریست ها و گروه های مسلح غیر مسئول و چه در ابعاد خارجی و پایان تجاوزات کشور همسایه پاکستان، غلبه خواهد کرد.
اکنون پیمان امنیتی نیز امضا شده است؛ اما راکت های پاکستان همچنان بر کنر فرود می آیند و در این میان، نه کاری از دولت جدید برمی آید و نه متحدان به اصطلاح استراتژیک افغانستان، تغییری در مواضع خود در این خصوص داده اند.
با این حال، امضای این پیمان، این تغییر را ایجاد کرده است که دیگر نه دولت، نه نمایندگان مجلس و نه مردم افغانستان، نمی توانند این راکت پرانی ها را نادیده بگیرند و آن را جزئی از یک روال معمولی تلقی کنند؛ زیرا در متن پیمان امنیتی با امریکا قید شده است که امریکا در قبال تهدیدها و حمله های خارجی در کنار دولت افغانستان خواهد ایستاد و از این کشور دفاع خواهد کرد.
امریکا همچنین متعهد شده است؛ تا نیروهای مسلح افغانستان را مورد حمایت و تقویت قرار دهد؛ تا آنها بدون نیاز به کمک کشورهای خارجی بتوانند با مشکلات و تهدیدهای امنیتی، مستقلا مبارزه نمایند؛ بنابراین، دو راه روشن، فراراه امریکا قرار دارد؛ تا با استفاده از آنها به مردم افغانستان یاری رساند؛ در مقابل، دولت افغانستان نیز هم مسئول است و هم محق؛ تا با استفاده از این مکانیزم ها، امریکا را تحت فشار قرار دهد که به تعهداتش عمل کند و مانع از تجاوز پاکستان به خاک افغانستان شود.
ادامه این روند بیش از این نه توجیه دارد و نه تحمل می شود. افغانستان بر پایه این پیمان، حقوقی به نیروهای خارجی داده است که در مواردی عملا در تضاد با قوانین کشور قرار دارد؛ اما به رغم این مساله، قرار نیست همچنان در برابر این حاتم بخشی های فراقانونی، عملا هیچ امتیازی به دست نیاورد.
اگر نیروهای امنیتی افغانستان، به سامانه ضد هوایی پیشرفته ای دسترسی داشتند و یا با سیستم دفاع موشکی مجهز می شدند، اکنون نه پاکستان و نه هیچ کشور دیگری نمی توانستند خاک ما را آماج راکت های خود قرار دهند. آیا امریکا به عنوان متحد امنیتی افغانستان، توانایی تامین این تجهیزات را برای ارتش افغانستان ندارد؟
در آغاز جنگ های جاری در سوریه، امریکا و دیگر هم پیمانان آن کشور در ناتو به سرعت، در پایگاه هایی در ترکیه، موشک های سنگین پاتریوت را مستقر کردند و این چیزی بود که در آن زمان سلطه و منافع نظامی و استراتژیک امریکا و متحدانش اقتضا می کرد؛ اما در مورد افغانستان و پاکستان، امریکا به گونه ای رفتار می کند که گویی یا تجاوزات پاکستان را اساسا ندیده است و یا توانی برای مقابله با آن ندارد و این واقعا شگفت انگیز و باور نکردنی است.
اعتراض های صورت گرفته نسبت به این موضوع پس از امضای پیمان امنیتی، از جمله موضع اخیر یک عضو مجلس، نشان می دهد که این رفتار دوگانه دیگر نمی تواند بیش از این ادامه پیدا کند؛ در غیر آن، پیمان امنیتی نیز اعتبار پوشالی و تبلیغاتی خود را از دست خواهد داد و با پرسش های جدی مواجه خواهد شد.