شرکتی در لتونی سیستم کمره/ دوربین های پرنده ای ساخته است که می تواند به شکل اتومات و بدون نیاز به کنترول از راه دور موتر مسابقه را تعقیب کند.
به گزارش آوا به نقل از یورونیوز، چنین دستگاهی امکانات جدیدی برای فلمبرداری از مسابقات ورزشی به وجود می آورد.
این طیاره بدون سرنشین «ایرداگ» (AirDog) یا «سگ پرنده» نام دارد و سازندگان آن می گویند اولین طیاره های بدون سرنشین است که بدون نیاز به کنترول از راه دور، با حسگرهایش مسیر خود را تعیین می کند.
اصلی که در ساخت «ایرداگ» به کار رفته، ساده است. ورزشکار حسگر مخصوصی را به کلاه یا دست خود وصل می کند، «ایرداگ» ورزشکار را هر جا که برود دنبال می کند و کمره ای از رخداد ورزشی فلم می گیرد.
یانیس اسپوگیس، یکی از بنیانگذران شرکت می گوید:«فناوری درون ایرداگ خیلی پیچیده است. کاربر دست بندی دور مچ دستش دارد که مسیر پرواز طیاره های بدون سرنشین را کنترول می کند.
طیاره های بدون سرنشین هم با حسگرهایش مسیر کاربر را دنبال می کند، به سوی کاربر پرواز می کند و کمره را روی او زوم می کند. ساخت این فناوری مشکل بود و به نوآوری های مختلف نیاز داشت.»
وزن این ایرداگ ۱.۶ کیلوگرام است و حداکثر می تواند ۷۰ کلیومتر در ساعت سرعت داشته باشد. برای ابت کردن چارچوب تصویر، ژیروسکوپ به کار برده شده است و سازندگان «ایرداگ» می گویند برخلاف طیار های بدون سرنشین دیگر که مسیر از پیش تعیین شده دارند، «ایرداگ» می تواند براساس آنچه کاربر انجام می دهد، خودش مسیر و ارتفاع پرواز خود را تعیین کند.
فناوری های نوین دیگری در این سیستم به کار برده شده تا ایرداگ بتواند مسیرهای پرواز را یاد بگیرد و حفظ کند و به این ترتیب جهت یابی روی پیست مسابقه ساده تر شود.
به گزارش آوا به نقل از یورونیوز، چنین دستگاهی امکانات جدیدی برای فلمبرداری از مسابقات ورزشی به وجود می آورد.
این طیاره بدون سرنشین «ایرداگ» (AirDog) یا «سگ پرنده» نام دارد و سازندگان آن می گویند اولین طیاره های بدون سرنشین است که بدون نیاز به کنترول از راه دور، با حسگرهایش مسیر خود را تعیین می کند.
اصلی که در ساخت «ایرداگ» به کار رفته، ساده است. ورزشکار حسگر مخصوصی را به کلاه یا دست خود وصل می کند، «ایرداگ» ورزشکار را هر جا که برود دنبال می کند و کمره ای از رخداد ورزشی فلم می گیرد.
یانیس اسپوگیس، یکی از بنیانگذران شرکت می گوید:«فناوری درون ایرداگ خیلی پیچیده است. کاربر دست بندی دور مچ دستش دارد که مسیر پرواز طیاره های بدون سرنشین را کنترول می کند.
طیاره های بدون سرنشین هم با حسگرهایش مسیر کاربر را دنبال می کند، به سوی کاربر پرواز می کند و کمره را روی او زوم می کند. ساخت این فناوری مشکل بود و به نوآوری های مختلف نیاز داشت.»
وزن این ایرداگ ۱.۶ کیلوگرام است و حداکثر می تواند ۷۰ کلیومتر در ساعت سرعت داشته باشد. برای ابت کردن چارچوب تصویر، ژیروسکوپ به کار برده شده است و سازندگان «ایرداگ» می گویند برخلاف طیار های بدون سرنشین دیگر که مسیر از پیش تعیین شده دارند، «ایرداگ» می تواند براساس آنچه کاربر انجام می دهد، خودش مسیر و ارتفاع پرواز خود را تعیین کند.
فناوری های نوین دیگری در این سیستم به کار برده شده تا ایرداگ بتواند مسیرهای پرواز را یاد بگیرد و حفظ کند و به این ترتیب جهت یابی روی پیست مسابقه ساده تر شود.