روزنامه ماندگار در شماره امروز خود مقاله‌ای تحت عنوان «صـدای پایِ دو دولت» به نشر رسانده و در آن به پیرامون بن‌بست انتخابات پرداخته است.
به گزارش خبرگزاری آوا، منوچهر نویسنده مقاله براین باور است که اگر کمیسیون‌های انتخاباتی غیرمسوولانه و بدون توجه به خواسته‌های یک رکن قضیه (اصلاحات و هم‌گرایی) نتیجۀ انتخابات را اعلام کند، تشکیل دولت موازی حتمی ‌است.
پیش از این نیز برخی منابع نزدیک به داکتر عبدالله گفته بودند که اگر کمیسیون و تیم حاکم داکتر اشرف غنی را برنده اعلام کند، در آن صورت داکتر عبدالله دولت خودش را تشکیل داده و اعلام موجودیت خواهد کرد.
بااین حال،‌ آقای منوچهر به این باور است که اگر با توجه به موضع‌گیری‌های کمیسیون‌های انتخاباتی، به موضوع دقت ‌شود، درمی‌یابیم که تبانیِ بسیار خطرناکی میان کمیسیون‌ها و تیم تحول و تداوم شکل گرفته است. در حدی که هر دو در یک مسیر گام می‌زنند و هر دو بی‌توجه به تقلب‌های موجود در انتخابات، بر اعلامِ نتایج آن پافشاری می‌کنند.
به باور نویسنده، با آن که تیم تحول و تداوم و کمیسیون‌های انتخاباتی، هر دو از بررسی محلاتِ مشکوک در انتخابات استقبال کرده بودند اما پس از آن که گمان زده شد که ممکن است حدود دو و نیم میلیون رای تقلبی، پس از بررسی‌ها باطل گردد، پای خود را پس کشیدند و دوباره راه قبلی را در پیش گرفتند.
طبق اعلام قبلی، به نظر می‌رسد که امروز یا فردا نتیجۀ ابتدایی انتخابات اعلام گردد و این اعلام، در واقع همان کلید آغاز بحران اصلی‌یی است که دیروز داکتر عبدالله در نشست خبری خود از آن یاد کرد.
منوچهر می نویسد: بنا بر پیش‌بینی‌ها، پس از اعلام نتایج ابتدایی، تیم اصلاحات و هم‌گرایی دو راه بیش‌تر ندارد. یا اعتراض‌های مدنی‌اش را ادامه بدهد و یا هم موجودیت دولتِ خود را اعلام کند. راه نخست که از قبل تجربه شده است. در یک ماه اخیر، تیم اصلاحات و هم‌گرایی پیوسته با برگزاری همایش‌ها، تظاهرات و خیمه‌های اعتراضی، نارضایتی‌اش را از کارکرد کمیسیون‌ها و دولت افغانستان اعلام داشته اما در نهایت، کدام نتیجۀ مطلوب را به‌دست نیاورده است.
در ادامه مقاله آمده است: اینک با توجه به وضعیت و طرز صحبتی که آقای عبدالله عبدالله در نشست خبری خود داشت، یگانه راه ممکن همانا اعلام موجودیت دولتِ موازی است که بی‌نهایت خطرناک و در واقع، آغاز بحران است.
گفته می‌شود که اکنون ناظران جامعۀ جهانی هم بلاتکلیف اند. با توجه به صحبت‌های آقای سعادت که همکاری جامعۀ جهانی را یک مداخلۀ آشکار و غیرقانونی خوانده و از آن‌جایی ‌که آقای سعادت در موقفی نیست که چنین ابراز نظری کند؛ تصور می‌شود که پشت آقای سعادت به جای محکمی ‌بند است.
آقاین منوچهر پرسشی را در بخشی مقاله مطرح می‌کند این پشت‌بند کجاست، مسوول ایجاد این شرایط کیست؟
به باور نویسینده: طبق یافته‌ها، کمیسیون‌های انتخاباتی و تیم تحول و تداوم یک طرفِ کار اند. آنان خود مدعی اند و به نظر نمی‌رسد که با مقصر شمردن آنان، قضیه صاف گردد. آنان عزم‌شان را جزم کرده اند که به هر صورت ممکن، برندۀ انتخابات خودشان باشند. تنها آدرس دیگری که گمان زده می‌شود همۀ دسیسه‌ها زیر سر آن است، ارگ ریاست جمهوری می‌باشد.
منوچهر باور دارد که رئیس جمهور کرزی در تلاش ابقای قدرت خویش است.
او می‌نویسد: آقای کرزی با آن که از دخالت ناظران بین المللی استقبال کرد، اما در عمل، نشان داد که به متشنج شدن اوضاع بیشتر مایل است تا دریافت یک راه حل سیاسی به این بن بست. هویداست که حکومت از ایجاد دو دولت بیشتر سود می‌برد تا انتقال مسالمت آمیز قدرت. آقای کرزی در صورتی که دو دولت ایجاد شود، ابقای خودش تضمین می‌گردد. بنابراین، دست زیر چانه نشسته و انتهای ماجرا را پیش‌بینی می‌کند.
آقای منوچهر در اخیر مقاله خود آورده است:‌ در حالی که اگر کمیسیون‌های انتخاباتی غیرمسوولانه و بدون توجه به خواسته‌های یک رکن قضیه (اصلاحات و هم‌گرایی) نتیجۀ انتخابات را اعلام کند، تشکیل دولت موازی حتمی ‌است و این در حالی است که آیندۀ وضعیت غیرقابل پیش‌بینی است. جنگ، استقلال ولایات، تجزیه و… همه در چنین یک شرایط بحرانی، قابل تصور است.آن‌گاه نه آقای کرزی و نه هیچ کس دیگری از این وضعیت سود نخواهد برد.
عدم صداقت تیم تحول و تداوم
تیم اصلاحات و همگرایی برای حل بحران انتخاباتی، پیشنهاد گفت‌وگو و مذاکره با تیمِ رقیب را داد.
احمد عمران در مقاله تحت عنوان «انتخابات در بن‌بست» که در روزنامه ماندگار به چاپ رسیده نوشته است: تیمِ رقیب نیز ظاهراً از چنین طرحی حمایت می‌کند ولی در عمل هدف‌های دیگری دارد. اشرف‌غنی احمدزی رهبر تیم تحول و تداوم در آخرین نشست خبری خود، روز شنبه، عملاً گفت‌وگوها میان تیم‌های فنیِ دو ستاد انتخاباتی را به بن‌بست کشاند. آن‌گونه که گفته می‌شود، پیشنهادهای تیم اصلاحات و همگرایی به هدف جدا کردنِ آرای پاک از تقلبی، نه تنها از سوی تیم تحول و تداوم پاسخ مثبت نیافته‌اند، بل این تیم بر اعلام نتایجِ اولیه به‌صورتِ سوال‌برانگیزی پافشاری می‌کند.
به نظر آقای عمران: اگر واقعاً تیم تحول و تداوم، خواهانِ شفافیت و عدالتِ انتخاباتی است، پس این‌همه پافشاری برای اعلام نتایجِ اولیه برای چیست؟ اگر تیم تحول و تداوم به‌اصطلاح ریگی در کفش ندارد، چرا پیشنهادهای تیم اصلاحات و همگرایی را برای بیرون کردنِ آرای پاک از تقلبی رد کرده است؟
نگارنده براین باور است که این‌ها همه نشانه‌های روشنِ عدمِ صداقت در همکاری برای حلِ بن‌بستِ انتخابات است. تیم تحول و تداوم که بررسی‌های دقیق و بی‌غرضانه را به ضررِ خود می‌بیند، نمی‌خواهد این پروسه حتا در مناطقی که هیچ شکی در انجام تقلب‌های گسترده در آن‌ها وجود ندارد، عملی شود. این به معنای همکاری با روند انتخابات، آن‌گونه که سرانِ تیم تحول و تداوم لافِ آن را می‌زنند، نیست. این تیم متأسفانه از همان سیاستی بهره می‌برد که آقای کرزی در سیزده سالِ گذشته کشور را به وسیلۀ آن به قهقرا کشاند. اما تا چه زمانی می‌توان وضعیتِ فعلی را تحمل کرد؟
وی در ادامه نوشته است: تیم تحول و تداوم می‌داند که وقت‌کشی بهترین وسیله برای رسیدن به هدف‌هایش است؛ به همین دلیل از یک‌سو از ایجاد تیم‌های فنی برای گفت‌وگو بر سر مکانیزم تفکیکِ آرای سره از ناسره استقبال می‌کند، ولی از سوی دیگر با رد کاملِ پیشنهادهای طرف مقابل، گفت‌وگوها را عملاً به بن‌بست می‌کشاند.
نویسنده براین باور است که بن‌بست فعلی، نتیجۀ مداخلاتِ ارگ و عدم تمایلِ تیم تحول و تداوم به همکاری به هدفِ بیرون‌رفت از وضعیتِ موجود است و تا زمانی که این دو مشکل حل نشود، بدون شک هیچ راه‌حلی برای بحران موجود نمی‌توان سراغ کرد.
عمران در اخیر می‌نگارد: تمامیت‌خواهان یا نمی‌دانند و یا نمی‌خواهند بدانند که تکرارِ انتخاباتِ سالِ ۲۰۰۹ به هیچ‌صورت امکان‌پذیر نیست و نه می‌توان در موجودیتِ یک حکومت نامشروع، به وضعیت نابه‌سامانِ کشور رسیده‌گی کرد، حتا اگر دومین مغز متفکرِ جهان هم باشیم