در قرآن مجید آیه ای است بسیار دقیق و در عین حال بی اندازه مهجور و مظلوم! آفریدگار هستی در سوره شریفه اعراف و در آیه ۶۶ به نکته معنوی بسیار ظریف و لطیفی اشاره کرده و می گوید:" اگر اهل آبادی های روی زمین به آفریدگار انسان و جهان، ایمان آورده و تقوای الهی پیشه کنند، به طور قطع و حتمی، ما نیز دروازه های برکت را از زمین و آسمان بر روی آنها می گشائیم."
محتوای این آیه شریفه، علاوه بر آنکه از پشتوانه عقلی و نقلی و تعبدی برخوردار است؛ به دلیل آنکه قول باری تعالی است، تجربه فردی و جمعی بسیاری از اشخاص و اهل آبادی ها نیز بر آن گواهی داده، مهر تایید می گذارد. پیش از آنکه وارد هر گونه بحثی شویم، به نکته ظریفی باید توجه داده شود و آن اینکه در وادی ایمان و معنویت، حقایق و اسراری وجود دارد که کسی تا وارد آن وادی روشن و خدایی نشود، توان درک و فهم آن حقایق و رموز را ندارد.
به گونه مثال اگر امثال این آیه شریفه را به کسانی عرضه کنیم که میانه ای با ایمان و معنویت و خدا ندارند، قطعا با انکار آنان مواجه خواهیم شد. هضم و درک این معانی برای آنهایی که صرفاً زمینی فکر می کنند، کار آسان و ممکنی نیست و این دسته از انسانها تا آیینه روح و جان خویش را در زلال جاری معرفت و معنویت، شست و شو ندهند و آن را برای تابش خورشید معنویت و حقیقت، آماده و قابل نسازند، محال است تا از چشمه سار اسرار و رموز، جرعه ای حتی در کام ناقابل آنان بچکانند.
آری! هر چیزی، اهل خودش را دارد؛ ایمان اهل خودش را دارد و کفر اهل خودش را! حق اهل خود را دارد و باطل نیز پیروان خویش را و هر کدام از آنها نیز حد و مرزی مشخص برای خود شان دارند. انسان مومن و موحد، از ورود به وادی باطل و حشر و نشر با اهل آن، بیزار است و انسانهای منافق و کافر و مشرک نیز، تاب همنشینی با حق و پیروان آن را ندارند.
با مقدمه بالا، باید گفت که در نبشته حاضر روی سخن با انسانهای موحد و اهل حق و اسلام است که کلام وحی در روح و فکر و ضمیر آنان، تاثیرگذار و کارساز است. در این نوشتار، مخاطب، دولت مردان و مردم کشور عزیز ما افغانستان است. مردم و دولت مردانی که همه مسلمان و موحد بوده و از پدران و مادران مسلمان و یکتاپرستی نیز به دنیا آمده اند.
مردمی که معنی ایمان به خدا و روز واپسین را درک می کنند و به پیامبران الهی و کتابهای آسمانی، باور و ایمان دارند. اما با تمام این شایستگی ها و ارزشمندی ها، روزگار دور و درازی است با استخوان سوز و طاقت فرساترین مشکلات اجتماعی- سیاسی، دست و پنجه نرم می کنند.
به نظر می رسد عمده مشکل ما دولت و ملت افغانستان، سست و کم رنگ شدن رابطه ما با خداوند متعال و گزینه های معنوی است و به همین دلیل نیز توجه خویش را از مرکز و هسته قدرت و توانایی که ذات بی همتای خداوندی است، بر گرفته و به دولت و قدرتهایی تکیه می کنیم که آنان خود در کار و بار خویش، وامانده اند!.
دولت و ملت افغانستان، مدتی است قدرت و توانمندی آفریدگار انسان و جهان را به باد فراموشی سپرده و خیال می کنند قدرتهای پوشالی و بشری می توانند تکیه گاه مطمئن و مناسبی برای آنان باشد! جای تاسف است که دولت و ملتی با سابقه چندین هزار ساله در دینداری و اسلام باوری، فتیله ایمان و اسلام آنان به حدی فروکش می کند که به یکبارگی، چشم بر کمکهای پنهان و آشکار پروردگار رحیم بسته و دست حاجت و نیازمندی به سوی قدرتهای واهی و طاغوتی زمان خویش، دراز می کنند!.
به راستی آیا دولت و برخی از مردم کشور، بر این گمانند که بریدن از خدا و آویختن به دامن این و آن دولت و کشور، می تواند دردی از دردهای طاقت سوز آنان را دوا کرده و آنان را به ساحل امنیت و رفاه و آسایش رهنمون شوند؟!
ما مردم افغانستان اعم از دولت مردان، سیاست مداران و مردم عادی، باید بنشینیم و به اصطلاح کلاه خویش را قاضی کنیم که در این چند سالی که از خدا بریدیم و دل به پیمانهای راهبردی و غیر راهبردی با این و آن قدرت استعماری و خارجی بستیم، آیا شاهد تغییری ولو کوچک و مثبتی در زمینه امنیت، اقتصاد، اخلاق، سیاست و ... در کشور بوده ایم؟!
کوتاه سخن، واقعیت آنست که تا از خدا بریده و دل به غیر او خوش داشته ایم، شب و روزِ خوب و خوش ندیده ایم و هر روز ما بد تر و اسفناک تر از دیروز بوده است و به قول مولانا:
تلخ‌تر از فرقت تو هیچ نیست
بی پناهت غیر پیچاپیچ نیست
رخت ما هم رخت ما را راه‌زن
جسم ما مر جان ما را جامه کن
دست ما چون پای ما را می‌خورد
بی امانِ تو کسی جان چون بَرَد
ور بَرَد جان زین خطرهای عظیم
برده باشد مایه ادبار و بیم
زانک جان چون واصل جانان نبود
تا ابد با خویش کور است و کبود!
چون تو ندهی راه جان خود بُرده گیر
جان که بی تو زنده باشد مرده گیر