دولت امریکا باید در برابر افغانستان صبر راهبردی پیش گیرد و خیلی سریع درباره عقب نشینی کامل از این کشور تصمیم گیری نکند.
روزنامه البیان چاپ امارات در مقاله ای به قلم زلمی خلیل زاد نوشت: این احتمال وجود دارد که واشنگتن و کابل درباره حضور نظامی امریکا بعد از سال دوهزار و چهارده در افغانستان به توافق نرسند. 
با وجود تمایل دو طرف برای مذاکره و دستیابی به توافقنامه امنیتی دو جانبه، باراک اوباما که از حامد کرزی ناامید شده است، تا اکتوبر آینده به کابل مهلت داده است تا یا توافقنامه امنیتی را امضا کند یا با تدابیر یکجانبه و غیر مشخص‌ امریکا رویارو شود و خبرهایی که به تازگی درز یافته است، اشاره می‌کند که اوباما به عقب نشینی کامل نیروهای امریکایی و درپی آن، نیروهای بین المللی از افغانستان فکر می‌کند.
نویسنده ادامه داده است: سوء نیت در برابر امریکا از سوی کرزی، از شور و هیجان دولت اوباما برای دستیابی به توافقنامه دوجانبه کاست. بی اعتمادی کرزی به امریکا ناشی از فهرست بلندبالای اهانت های سیاسی و شخصی از سوی دولت اوباماست. سیاست امریکا در برابر پاکستان نیز یکی دیگر از علل تنش است. کرزی از آماده نبودن امریکا برای رویارویی با مخفیگاه های شورشیان در پاکستان، احساس ناامیدی می‌کند و از دیدگاه کرزای، اقدام شکست خورده مبنی بر افتتاح دفترسیاسی طالبان در دوحه، توطئه آمریکا و پاکستان برای تقسیم افغانستان بود. بیشترین توجه دولت اوباما به شکست القاعده معطوف است اما فقط القاعده، افغانستان را تهدید نمی‌کند بلکه گروه هایی که مقرشان در پاکستان است از جمله طالبان و گروه های وابسته به القاعده از دیگر منبع تهدید افغانستان به شمار می‌روند.
در ادامه آمده است: شکست در امضای توافقنامه امنیتی، یک شکست راهبردی بزرگ به شمار می‌رود. از دست دادن پایگاه های افغانستان، حملات هواپیماهای هدایت شونده برادیتور را بر ضد القاعده در منطقه، متوقف می‌کند و به خالی شدن جایگاه آمریکا منجر خواهد شد، و همین مسئله درگیری داخلی افغانستان را تشدید و باعث می‌شود کشورهای همسایه برای پرکردن خلاء دخالت کنند.
خلیل زاد در ادامه نوشته است: واشنگتن همچنان می‌تواند مذاکرات را نجات دهد اما باید شیوه خود را اصلاح کند. امریکا باید در کنار تلاش برای رسیدن به توافقنامه امنیتی، به این فکر کند که چگونه می‌تواند برای تقویت نهادهای نظامی، سیاسی و اقتصادی این کشور، عزم افغانستان را جزم کند. واشنگتن همچنین باید درباره نگرانی های افغانستان از تجاوز خارجی، با این کشور صحبت کند.
در ادامه آمده است: اگر کرزی با مذاکره با امریکا مخالفت کرد، اوباما نباید به راحتی از مذاکره دست بردارد و گزینه عقب نشینی نیروهای آمریکایی از افغانستان را انتخاب کند بلکه باید صبر راهبردی پیش بگیرد. بعد از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری افغانستان در آوریل آینده، واشنگتن می‌تواند بدون ایجاد تغییرات گسترده در جدول عقب نشینی نیروهای خود، با جانشین کرزی توافقنامه امضا کند. مذاکرات بر سر توافق درباره مرحله بعد از دو هزار و چهارده، آزمونی برای سران دو کشور به شمار می‌رود. کرزی در برابر این دو گزینه قرار دارد که آیا اسیر گمانه زنی های شخصی خود باقی بماند، یا برای تضمین منافع طولانی مدت افغانستان تلاش کند، اما اوباما، باید در این خصوص فکر کند که آیا منافع کوتاه مدت ارزشش را دارد که دستاوردهایی را از بین ببرد که به سختی به دست آمده بود. آیا درست است که اجازه داد افغانستان به پناهگاهی برای گروه های تروریستی تبدیل شود و یک رئیس جمهور دیگر آمریکا در آینده مجددا به افغانستان حمله کند.
به گزارش واحد مرکزی خبر ایران، در ادامه مقاله آمده است: مقامات افغان معتقدند اگر با مذاکره راه حلی به دست نیامد، حملات نظامی از مرزها بر ضد مخفیگاه های گروه های تروریستی، تنها راه حل خواهد بود. اما با توجه به اینکه احتمال موفقیت مذاکرات صلح در کوتاه مدت، ضعیف است، دولت اوباما به استفاده از قدرت موثر بر ضد مخفیگاه های گروه های تروریستی در پاکستان، متعهد نخواهد بود.