سالانه حدود ۳۰هزارتن تخم بذری گندم تولید و به دهاقین توزیع می شود.

فضل احمد واثق نماینده شرکت های تولید تخم بذری در زون شمال در گفتگو با خبرنگارصدای افغان(آوا) گفت: ۱۸ شرکت تولید تخم بذری در ولایات شمالی کشور فعالیت می کنند که ۸ شرکت آن در ولایت بلخ می باشد.
به گفته وی، سالانه در صفحات شمال بین۶۵۰۰ الی ۱۰ هزار تن تخم بذری گندم تولید می شود که ۳۵۰۰ الی۷ هزار تن در شهر مزارشریف تولید می شود.
اوخاطرنشان کرد: در صورتی که دهاقین ما بتوانند مقدارحاصل فی واحد جریب زمین خویش را بالا ببرند، سالانه بین ۱۰۰ الی۱۳۰هزارتن تخم بذری ضرورت داریم.
او گفت: خوشبختانه با تاسیس شرکت های تولید کننده تخم بذری تا به حال با کمک موسسات بین المللی و همکاری وزارت زراعت، حدوداً ۳۰هزار تن تخم بذری در کشور تولید و از طریق وزارت زراعت به دهاقین توزیع شده است.
او گفت: در کل کشور حدود ۱۰۵ شرکت تولید تخم های بذری در زون های شمال، زون شمال شرق، زون مرکز، زون جنوب، زون جنوب غرب و در زون شرق فعالیت دارند.
هم شرکت ها وجود دارند که همه برای تولید تخم های بذری کارمی کنند، بدون شک کشت و تولید تخم های بذری اصلاح شده سبب ازدیاد حاصلات و رشد اقتصاد دهاقین می شود و در مجموع تولید خالص ملی ما را بالا می برد.
به باور وی یکی از مشکلات زارعین کود کیمیاوی است، زیرا کود کیمیاوی که در خود افغانستان تولید می شود، قیمتش بسیار بالا است و توان خرید دهقانان پایین است. همچنین کود کیمیاوی بی کیفیتی که از پاکستان وارد می شود، مقدار مواد مؤثرش کم است و در حاصل خیزی خاک کمتر نتیجه می دهد.
آقای واثق گفت: تا هنوزهیچ رسانه تصویری، صوتی یا چاپی ما در جهت کمیت و کیفیت زراعت تلاش نکرده اند، این در حالی است که در دیگر کشورها تلویزیون ها، رادیو ها و مطبوعات به صورت تخصصی در زمینه زراعت کار می کنند.
به باور وی، در صورتی که رسانه های بخشی از برنامه های خویش را به زراعت و توسعه آن اختصاص دهند، بسیاری از دهاقین به جای اینکه فیلم ها و سریال های مبتذل را ببینند به برنامه های آموزشی زراعت و مالداری روی آورده زیرا از آن در زندگی روزمره اشان می توانند بهترین بهره و استفاده را ببرند.
وی تاکید کرد: وقتی که دهقان سطح تولیدش بالارفت، اقتصادش هم بالا می رود و هم خود و هم کشور را خودکفا می کند، متأسفانه ما همه همیشه کارمی کنیم، ولی پول ما به جیب دهاقین کشورهای خارجی می رود، چرا همان را دهاقین خود ما نگیرند، بالاخره هرمصرف کننده موادغذایی، قیمت تولید را می پردازد، پس چرا به جای اینکه پول مان را به یک دهقان پاکستانی، هندی، چینی و دیگر کشورها پرداخت کنیم، به دهقان خود پرداخت نکنیم که باعث رشد اقتصاد ملی کشور شود.