در روز سوم حوت مبارزه مسلحانه از جاده میوند آغاز گردید و در آنجا محدود نماند، بلکه کم کم گسترش پیدا کرد به کوته سنگی و افشار سیلو و قلعه علی مردان و بالاخره تمام نواحی شهر کابل را فرا گرفت.

پس از تجاوز شوروی سابق به خاک افغانستان و ظلم و اجحاف دولت کمونیستی بر مردم فقیر و تهی دست این مرز و بوم، ملت غیور و قهرمان دست به قیام همگانی زدند و با جهاد بر علیه شوروی سابق و نظام کمونیستی کشورشان را از چنگ آنان نجات دادند.
محمد اکبر مصطفی، رئیس شورای محلی منطقه چنداول شهر کابل در گفتگو با خبرگزاری صدای افغان(آوا) اظهار داشت: قیام و خیزش مردمی در افغانستان مخصوصاً در شهر کابل در روز سوم حوت سال ۱۳۵۸ به رهبری بعضی از سران احزاب سیاسی که از آن جمله می توان به حزب آزادی چنداول اشاره کرد، آغاز گردید.
وی گفت: "البته قبل از آغاز قیام، برای مردم آگاهی داده شده بود که در شب جمعه از بالای بام ها ندای الله اکبر در سراسر کابل باید طنین انداز شود تا مقدمه ای باشد برای انقلاب عمومی فردا."
به گفته وی، بعد از آنکه مردم از این امر اطلاع حاصل کردند، شب جمعه تمام مناطق کابل هماهنگ عمل کردند. ندای الله اکبر و شعار بر ضد دولت کمونیستی در قدم اول، از چنداول بلند شد و بعد مردم مسلمان شور بازار و کارته نو با شعارهای همگون و هم صدا نعره الله اکبر سر دادند و به همین ترتیب در دیگر مناطق شهر گسترش یافت.
به گفته رئیس شورای محلی چنداول، بعد از سپری شدن شب، صبح روز جمعه، مردم غیرتمند کابل در کوچه ها و جاده ها ریختند و در حالی که سلاح و امکاناتی هم در دست نداشتند، بر علیه ارتش شوروی دست به مبارزه زدند و مردانه در برابر رگبار مسلسل ها ایستادگی کردند.
به گفته این شاهد عینی، در قیام سوم حوت برای اولین بار، "ماموریت شترخانه" به دست مجاهدین افتاد که مقداری از سلاح و مهمات نیز به دست مردم افتاد و نیز ماموریت سمت چنداول نیز به تصرف مجاهدین درآمد.
وی علاوه کرد: در روز سوم حوت مبارزه مسلحانه از جاده میوند آغاز گردید و در آنجا محدود نماند، بلکه کم کم گسترش پیدا کرد به کوته سنگی و افشار سیلو و قلعه علی مردان و بالاخره تمام نواحی شهر کابل را فرا گرفت.
به گفته وی، در مقابله با این قیام، روسها بر علیه مردم بی دفاع شهر کابل از هوا و زمین شلیک کردند که هزاران تن از مردم، زن و مرد به خاک و خون کشیده شدند.
وی گفت: آن روز فراموش ناشدنی است. در اخیر روز سوم حوت، صدها جنازه را از جاده میوند و سر چوک در کنار هم ردیف کرده بودند. انسان فکر می کرد که این جنازه ها زنده هستند و گویا سخن می گویند و یا اینکه حرکت می کنند و دوباره دست به قیام می زنند.
به باور وی، این قیام که از حرکت درونی و نیروی ایمان سر چشمه می گرفت، در شب چهارم حوت، شعارها با شدت بیشتری ادامه پیدا کرد. این در حالی بود که هواپیماهای روسها در آن شب فضای کابل را با فیر گلوله و روشن انداز، روز کرده بود.
به گفته محمد اکبر مصطفی، برای مسلمانی که عِرق دینی دارد، این روز فراموش ناشدنی است. جوانانی با نثار خون خود، بالاخره خاک افغانستان را از لوث وجود روسها پاک کردند.
از روز سوم حوت که هزاران مسلمان به خاطر آزادی کشور و تمامیت ارضی، جانهای شیرین خود را از دست دادند، شایسته است به صورت گسترده و پر شکوه، همه ساله تجلیل گردد.
وی گفت: در زمان مجاهدین و قبل از جنگ های خانه مان سوز داخلی، از این روزهای تاریخی به خوبی استقبال می گردید، اما جنگهای داخلی و فراز و نشیب های سیاسی، سبب گردید که این روزها کم کم به فراموشی سپرده شود.