امام حسن عسکری(ع) پس از شهادت پدر بزرگوار خود، مسئولیت امامت مسلمانان را به عهده گرفت و امامت آنحضرت حدود شش سال به طول انجامید.

حضرت امام حسن عسکری(ع)، یازدهمین پیشوای شیعیان جهان، مثل اجداد بزرگوارش از نظر علم و عمل، رهبری، مجاهدت و خیرخواهی امت جدش رسول اکرم(ص) در زمان خود درخشید.
حجت الاسلام سید عندلیب ضیایی در گفتگوی اختصاصی با خبرگزاری صدای افغان(آوا) گفت:"امام حسن عسکری(ع) پس از شهادت پدر بزرگوار خود، مسئولیت امامت مسلمانان را به عهده گرفت و امامت آنحضرت حدود شش سال به طول انجامید".
به گفته وی، در مدت امامت، آنحضرت در سخت ترین شرایط و ناگوارترین روزهایی که بر اهلبیت رسالت می گذشت متحمل مسئولیت های بزرگی شد؛ زیرا حاکمان عباسی که حریص ترین مردم برای حفظ و نگهداری حکومت و قدرت بودند، دیگر می‌دانستند که مهدی اهلبیت پیامبر(ص) از فرزندان امام علی و امام حسن(ع) است؛ لذا آنان دائماً مترصد بودند؛ تا آنحضرت را به چنگ بیاورند.
ضیایی افزود که آنان مانند سایر مردم، منتظر روزی بودند که او را ببینند؛ اما نه به منظور اینکه می خواستند، زمام امور حکومت را به او بسپارند؛ بلکه به این هدف که شاید بتوانند این آخرین امید مستضعفان روی زمین را نابود کنند؛ اما با تمام تلاش و پیگیری حاکمان عباسی، مشیت خداوند(ج) بر این قرار گرفت؛ تا آخرین ذخیره الهی، زنده بماند و روزی زمین را پر از عدل و داد نماید.
به گفته این عالم دینی، امام حسن عسکری(ع) حفظ وجود آخرین حجت خدا را وظیفه خود دانسته و تمام نیروی خود را در این خصوص، متمرکز ساخته بود.
وی در رابطه با شخصیت والای امام حسن عسکری(ع) گفت:"آنحضرت استاد دانشمندان، الگوی عابدان و رهبر مبارزان سیاسی و عقیدتی زمان خود بود".
وی خاطرنشان کرد که امام حسن عسکری(ع) برغم دشمنی هیات حاکم با اهلبیت پیامبر(ص) و تعقیب و پیگرد حکومت نسبت به آنان و پیروان شان، همواره مورد توجه عموم مردم بود. محبت و ولایت مردم نسبت به آن بزرگوار روز به روز سرعت بیشتر پیدا می کرد.
به گفته این عالم دینی، حاکمان جائر عباسی که عرصه را بر امام تنگ کرده بودند و او را مجبور به اقامت در سامرا نموده بوند، در عین حال از او خواسته بودند که هفته‌ای یک روز در دارالخلافه عباسی حضور یابد.
وی در پایان به جنبه عبادی و خداجویی آنحضرت پرداخت و گفت:"حضرت در تمام طول زندگی پربارش حتی در زمانی که در زندان حکومت عباسی بود، دو نفر شرور و معصیتکار که مامور نگهداری آنحضرت بودند در اثر دم مسیحایی ایشان، هدایت شدند و دست از کارهای ناروا برداشتند".

امام حسن عسکری(ع)، در سخت ترین شرایط مقام امامت را احراز کرد
حضرت امام حسن عسکری(ع)، یازدهمین پیشوای شیعیان جهان، مثل اجداد بزرگوارش از نظر علم و عمل، رهبری، مجاهدت و خیرخواهی امت جدش رسول اکرم(ص) در زمان خود درخشید.
حجت الاسلام سید عندلیب ضیایی در گفتگوی اختصاصی با خبرگزاری صدای افغان(آوا) گفت:"امام حسن عسکری(ع) پس از شهادت پدر بزرگوار خود، مسئولیت امامت مسلمانان را به عهده گرفت و امامت آنحضرت حدود شش سال به طول انجامید".
به گفته وی، در مدت امامت، آنحضرت در سخت ترین شرایط و ناگوارترین روزهایی که بر اهلبیت رسالت می گذشت متحمل مسئولیت های بزرگی شد؛ زیرا حاکمان عباسی که حریص ترین مردم برای حفظ و نگهداری حکومت و قدرت بودند، دیگر می‌دانستند که مهدی اهلبیت پیامبر(ص) از فرزندان امام علی و امام حسن(ع) است؛ لذا آنان دائماً مترصد بودند؛ تا آنحضرت را به چنگ بیاورند.
ضیایی افزود که آنان مانند سایر مردم، منتظر روزی بودند که او را ببینند؛ اما نه به منظور اینکه می خواستند، زمام امور حکومت را به او بسپارند؛ بلکه به این هدف که شاید بتوانند این آخرین امید مستضعفان روی زمین را نابود کنند؛ اما با تمام تلاش و پیگیری حاکمان عباسی، مشیت خداوند(ج) بر این قرار گرفت؛ تا آخرین ذخیره الهی، زنده بماند و روزی زمین را پر از عدل و داد نماید.
به گفته این عالم دینی، امام حسن عسکری(ع) حفظ وجود آخرین حجت خدا را وظیفه خود دانسته و تمام نیروی خود را در این خصوص، متمرکز ساخته بود.
وی در رابطه با شخصیت والای امام حسن عسکری(ع) گفت:"آنحضرت استاد دانشمندان، الگوی عابدان و رهبر مبارزان سیاسی و عقیدتی زمان خود بود".
وی خاطرنشان کرد که امام حسن عسکری(ع) برغم دشمنی هیات حاکم با اهلبیت پیامبر(ص) و تعقیب و پیگرد حکومت نسبت به آنان و پیروان شان، همواره مورد توجه عموم مردم بود. محبت و ولایت مردم نسبت به آن بزرگوار روز به روز سرعت بیشتر پیدا می کرد.
به گفته این عالم دینی، حاکمان جائر عباسی که عرصه را بر امام تنگ کرده بودند و او را مجبور به اقامت در سامرا نموده بوند، در عین حال از او خواسته بودند که هفته‌ای یک روز در دارالخلافه عباسی حضور یابد.
وی در پایان به جنبه عبادی و خداجویی آنحضرت پرداخت و گفت:"حضرت در تمام طول زندگی پربارش حتی در زمانی که در زندان حکومت عباسی بود، دو نفر شرور و معصیتکار که مامور نگهداری آنحضرت بودند در اثر دم مسیحایی ایشان، هدایت شدند و دست از کارهای ناروا برداشتند".