تاسوعا؛ روز فرمان‌بُرداری و وفاداری تا پای جان

تاسوعا یعنی چشم از نگاه مولایت برنگرفتن؛ یعنی گوش به فرمان امام بودن؛ یعنی لحظه‌ای دل به دنیا نبستن. یعنی وقتی مولایت گفت "بمان"، بمانی؛ وقتی گفت "برو"، بروی؛ وقتی گفت "سقایی کن"، مشک را برداری و جانت را هم بدهی، اما یک قطره از وفایت کم نشود.

تاسوعا یعنی آموختن این حقیقت بزرگ که بندگی خدا در اطاعت از حجت خداست. یعنی بدانیم اگر عباس، قمر بنی‌هاشم شد، به‌خاطر بازوی پرتوانش نبود، بلکه به‌خاطر دل مطیعش بود؛ دلی که ذره‌ای از امامش جدا نشد.

تاسوعا یعنی امروز هم اگر می‌خواهی حسینی باشی، باید عباسی باشی. باید علمدار ولایت باشی. باید مطیع امام زمانت باشی. یعنی اگر روزی دشمن برایت هزار بهانه آورد تا از راه حق جدا شوی، تو در کنار امام بایستی و با همان صدای رسا بگویی: «جانم فدای فرمان مولایم!»
تاسوعا یعنی علمدار باوفا، اسوه بندگی و اطاعت؛ یعنی یادمان نرود که در هر زمان، هرکه مطیع‌تر باشد، سربلندتر است. عباس را همین ولایتمداری جاودانه کرد.

سلام بر تاسوعا، روز فرمان‌بُرداری…

سلام بر عباس، آموزگار اطاعت از امام زمان…

سلام بر دستان بریده‌ای که سند وفاداری و بندگی شدند…

تاسوعا یعنی اطاعت و وفاداری؛ یعنی بندگی خدا در سایه فرمان‌بُرداری از امام زمان. یعنی عباسِ علمدار که نشان داد اگر همه دنیا در برابر راهت صف بکشند، باز هم چشم از نگاه مولایت برنداری و دست از حمایت او نکشی.

تاسوعا یعنی یاد بگیریم هیچ‌چیز در این دنیا ارزش دل کندن از ولی خدا را ندارد؛ نه آب، نه امان‌نامه، نه وسوسه‌های دشمن. یعنی عباس شد عباس، چون بند بند وجودش در راه اطاعت از حسین فدا شد.

و امروز هم، تاسوعا یعنی بیعت دوباره با علمدار کربلا؛ یعنی ما هم باید در راه ولایت ثابت‌قدم باشیم. یعنی امروز هم اطاعت و حمایت از مقام معظم رهبری، وظیفه هر دلداده و ولایتمدار است.

همان‌طور که عباس در تاسوعا پشت برادرش را خالی نکرد، ما هم در هر شرایطی باید پشتیبان ولی امرمان باشیم؛ چه در جنگ نرم، چه در جنگ اقتصادی، چه در هجمه‌های فرهنگی.

فرزانه نبی‌زاده