محمدآصف نایاب/ هفتمین سالیاد شهادت مظلومانه ی شهدای عزیز مرکز فعالیت های فرهنگی اجتماعی تبیان را به تمام وارثین آن حادثه ی غمبار تهنیت و تسلیت و تعزیت عرض نموده و جایگاه آن عزیزان عروج کرده به ملکوت اعلا را گرامی میداریم و به روح مطهر آن مهمانان الهی فاتحه و صلوات میفرستیم.
تاریخ ۷ جدی برای من و خیلی های دیگر در افغانستان روز غمبار و سنگینی بود. این روز در تقویم معاصر افغانستان روز سخت و سیاهی هست که با تجاوز قشون متجاوز سرخ شوروی آغاز شد و هزار متاسفانه که در سال ۱۳۹۶ خورشیدی در غرب کابل و در در سالن اجتماعات دفاتر مرکزی مرکز فعالیت های فرهنگی اجتماعی تبیان و خبرگزاری صدای افغان(آوا)، ده ها خانواده را بار دیگر به عزا نشاند. سر آغاز همه اگر نگویم، اکثر مطلق بدبختی های امروز افغانستان از همین روز سیاه شروع شده و در بستر همین روز یا روز های سیاه تاریخ افغانستان، این حادثه غم بار اتفاق افتاد. اکنون که ۷ سال از آن حادثه غمبار میگذرد و مثل من و ما که پدر از دست دادیم و صدها انسان بی گناه دیگری که هریک در غم از دست دادن عزیزی رخت عزا به تن نموده اند، حیرت زده به آن اتفاق تلخ و درد ناک فکر میکنیم و اشک می ریزیم و درد از دست دادن بهترین های زندگی مانرا تجربه می کنیم.
می خواهم به چند نکته اشاره کنم تا شاید مرهمی شود برای زخم های دل عزیزانی که هر یک کسی از کسانش را طی این فاجعه از دست دادند.
اول اینکه؛ ما مردم هزاره و شیعه بسیار ساده انگار و زود باور هستیم و این ساده انگاری و زود باوری بارها و بارها ما را غافل گیر نموده و دچار خسارات جبران ناپذیر نموده است، لذا میطلبد که بعد از تجربه کردن صدها حادثه و غم و ستمی که بر اثر این ساده انگاری و زود باوری برما وارد شده است در نوع نگاه و باورهای فردی و جمعی مان تجدید نظر نماییم.
دوم اینکه؛ در دنیای امروز، معادلات جهانی و منطقه ای بسیار خطر ناکتر و پیچیده تر از آن است که فکر کنیم و آسیب پذیری مردم ما بیش از پیش به دلایل مختلف جدی تر شده است؛ پس جدا باید به نکات مهمی که مهار این گونه حوادث را امکان پذیر می نماید فکر کنیم، مخصوصا نسل جوان،آگاه و باسواد ما مسؤلیت سنگینی دارد تا در تلخ ترین و تاریک ترین زمان ممکن، عامه ی مردم را آگاه نماید که دیگر چنین فاجعه هایی در هیچ کجای جغرافیای فیزیکی و فرهنگی ما اتفاق نیفتد.
سوم اینکه؛ مخاطب من و امثال من بخش عمدهای جوانان باسواد قوم هست، آنان که امروز با حکومت موجود همکاری میکنند و دست دوستی و همکاری بسوی شان دراز نموده اند اینست که یادمان نرود؛ ما ستم دیدگان تاریخ افغانستان هستیم و مدیون خون میلیون ها انسان هم نوع و هم کیش خود می باشیم و باید از خون آن شهدای مظلوم و گمنام پاسداری نماییم. لذا متوجه باشید که این همکاری سبب پایمال شدن خون شهدای مان نشود.
در پایان برای برای خوشنودی ارواح طیبه ی شهدای مظلوم مرکز فعالیت های فرهنگی اجتماعی تبیان و خبرگزاری صدای افغان(آوا)؛ سلام و صلوات می فرستم.
محمد آصف نایاب
فرزند استاد شهید الحاج مهدوی
۷/۱۰/۱۴۰۳
تهران - ایران
تاریخ ۷ جدی برای من و خیلی های دیگر در افغانستان روز غمبار و سنگینی بود. این روز در تقویم معاصر افغانستان روز سخت و سیاهی هست که با تجاوز قشون متجاوز سرخ شوروی آغاز شد و هزار متاسفانه که در سال ۱۳۹۶ خورشیدی در غرب کابل و در در سالن اجتماعات دفاتر مرکزی مرکز فعالیت های فرهنگی اجتماعی تبیان و خبرگزاری صدای افغان(آوا)، ده ها خانواده را بار دیگر به عزا نشاند. سر آغاز همه اگر نگویم، اکثر مطلق بدبختی های امروز افغانستان از همین روز سیاه شروع شده و در بستر همین روز یا روز های سیاه تاریخ افغانستان، این حادثه غم بار اتفاق افتاد. اکنون که ۷ سال از آن حادثه غمبار میگذرد و مثل من و ما که پدر از دست دادیم و صدها انسان بی گناه دیگری که هریک در غم از دست دادن عزیزی رخت عزا به تن نموده اند، حیرت زده به آن اتفاق تلخ و درد ناک فکر میکنیم و اشک می ریزیم و درد از دست دادن بهترین های زندگی مانرا تجربه می کنیم.
می خواهم به چند نکته اشاره کنم تا شاید مرهمی شود برای زخم های دل عزیزانی که هر یک کسی از کسانش را طی این فاجعه از دست دادند.
اول اینکه؛ ما مردم هزاره و شیعه بسیار ساده انگار و زود باور هستیم و این ساده انگاری و زود باوری بارها و بارها ما را غافل گیر نموده و دچار خسارات جبران ناپذیر نموده است، لذا میطلبد که بعد از تجربه کردن صدها حادثه و غم و ستمی که بر اثر این ساده انگاری و زود باوری برما وارد شده است در نوع نگاه و باورهای فردی و جمعی مان تجدید نظر نماییم.
دوم اینکه؛ در دنیای امروز، معادلات جهانی و منطقه ای بسیار خطر ناکتر و پیچیده تر از آن است که فکر کنیم و آسیب پذیری مردم ما بیش از پیش به دلایل مختلف جدی تر شده است؛ پس جدا باید به نکات مهمی که مهار این گونه حوادث را امکان پذیر می نماید فکر کنیم، مخصوصا نسل جوان،آگاه و باسواد ما مسؤلیت سنگینی دارد تا در تلخ ترین و تاریک ترین زمان ممکن، عامه ی مردم را آگاه نماید که دیگر چنین فاجعه هایی در هیچ کجای جغرافیای فیزیکی و فرهنگی ما اتفاق نیفتد.
سوم اینکه؛ مخاطب من و امثال من بخش عمدهای جوانان باسواد قوم هست، آنان که امروز با حکومت موجود همکاری میکنند و دست دوستی و همکاری بسوی شان دراز نموده اند اینست که یادمان نرود؛ ما ستم دیدگان تاریخ افغانستان هستیم و مدیون خون میلیون ها انسان هم نوع و هم کیش خود می باشیم و باید از خون آن شهدای مظلوم و گمنام پاسداری نماییم. لذا متوجه باشید که این همکاری سبب پایمال شدن خون شهدای مان نشود.
در پایان برای برای خوشنودی ارواح طیبه ی شهدای مظلوم مرکز فعالیت های فرهنگی اجتماعی تبیان و خبرگزاری صدای افغان(آوا)؛ سلام و صلوات می فرستم.
محمد آصف نایاب
فرزند استاد شهید الحاج مهدوی
۷/۱۰/۱۴۰۳
تهران - ایران
