دولت انگلیس همچنین گفته که این کودکان «مفقود» شده‌اند و بدون این‌که کوچک‌ترین اثری از خود به جای بگذارند، محل اقامت خود را ترک کرده‌اند.

 

رابرت جنریک؛ وزیر مشاور در امور مهاجرت گفته است که ۴۴۰ مورد ناپدید شدن کودکان گزارش شده است که در این میان ۲۰۰ کودک همچنان مفقود‌ اند.

 

گفته می‌شود که ۸۸ درصد از این ناپدیدشدگان آلبانیایی و سایر آنها از افغانستان، مصر، هند، ویتنام، پاکستان و ترکیه هستند.

 

کارولین لوکاس؛ نماینده حزب سبز که موضوع را در پارلمان مطرح کرده است، این اتفاق را «وحشت‌ناک» توصیف کرده و گفته است که «این کودکان آسیب‌دیده توسط وزارت داخله انگلیس رها شده‌اند.»

 

وزارت داخله بریتانیا و شوراهای محلی یک‌دیگر را مقصر می‌دانند و هرکدام می‌گویند که مسئولیت نهایی حفاظت از این کودکان بر‌عهده دیگری است.

 

این یک شرمساری بزرگ و رویدادی خفت بار نه تنها برای انگلیس؛ بلکه برای کل جهان غرب است؛ زیرا در ادامه مصایب غم انگیز و تکان دهنده ای رخ می دهد که پناهجویان طی بیش از یکسال اخیر در اروپا و امریکا متحمل شده اند و هنوز هم ادامه دارد.

 

عملکرد غرب در جریان آنچه اصطلاحا «عملیات انتقال» نامیده شد و طی آن بیش از صد هزار شهروند افغانستان پس از سقوط نظام جمهوری به کشورهای دیگر منتقل شدند، یک لکه ننگ تاریخی بر کارنامه حقوق بشری قدرت های غربی به حساب می آید که هرگز زدوده نخواهد شد.

 

غرب در ابتدا از آن رویداد به عنوان یکی از بزرگترین عملیات های جا به جایی در تاریخ یاد می کرد و به آن افتخار می ورزید؛ اما به زودی روشن شد که شیوه مدیریت، برنامه ریزی، برخوردهای غیرانسانی، شرایط غیرقابل قبول و تحمیل محدودیت های ضد اخلاقی بر پناهجویان منتقل شده از افغانستان، به اندازه ای مفتضح بوده که از این حیث می توان آن را یک نمونه تاریخی از شرمساری و سوء مدیریت و هرج و مرج و سوء استفاده و بی اخلاقی نامید.

 

اکنون که بیش از یک و نیم سال از آن رویداد می گذرد، هنوز هم هزاران نفر در کمپ های پناهجویان و پایگاه های نظامی در شرایط بسیار نامناسب در بی سرنوشتی به سر می برند و برای دریافت اقامت در کشورهای غربی و یا دستیابی به جای امنی برای سکونت و زندگی در آن کشورها به طور رقت انگیزی تقلا می کنند.

 

اینهمه در حالی است که در جریان «عملیات انتقال» که البته انگیزه های مشخص امنیتی و استخباراتی داشت و انتقال بخشی از شهروندان غیرنظامی، تنها پوششی برای پنهان نگه داشتن پروژه اصلی بود، صدها نفر به نام داعش و از سوی امریکا کشته و زخمی شدند.

 

در این میان، ماجرای کودکان گمشده، یکی دیگر از ابعاد افتضاح تاریخی غرب درباره پناهجویان است که پیش از هر چیزی ادعاهای حقوق بشری انگلیس و غرب را به چالش می کشد و ارزش ناچیز انسان در تمدن مدرن را به نمایش می گذارد.

 

البته این تنها مورد از این نوع نیست. در گذشته نیز گزارش های تکان دهنده و هولناکی درباره سرنوشت کودکان بی سرپرستی منتشر شده است که از کشورهای اسلامی و آسیایی و افریقایی برای کسب پناهندگی در غرب، راهی اروپا شده اند. ده ها هزار کودک طی سالیان یا در مسیر بهشت غرب، غرق شده و خوراک نهنگ های خون آشام آبراه های مرگبار مهاجرت به اروپا شده اند، یا توسط باندهای قاچاق انسان و مواد مخدر، تجارت جنایتکارانه اعضای بدن و شبکه های مافیایی بهره کشی جسمی و جنسی شکار شده اند و یا در نهایت به اروپا رسیده اند و در قبال دریافت پناهندگی در کشورهای غربی، مجبور به پذیرش نظام ایدئولوژيک و ضد ارزش هایی گشته اند که با هویت فرهنگی و نظام اعتقادی آنان در تضاد کامل بوده است و این یکی از اصلی ترین انگیزه های غرب برای پذیرش آسان کودکان محسوب می شود.

 

اکنون سازمان های حقوق بشری غربی و انگلیسی در پی وقوع رسوایی بزرگ کودکان گمشده، با یکی دیگر از چالش های بزرگ خود رو به رو می شود و آن سرنوشت هولناک کسانی است که غرب به بهانه حمایت از حقوق آنان، ملت های مستقل را هدف تحریم، تهدید و تجاوز قرار می دهد. 

 

در این میان، مشخص نیست که رسوایی بزرگ کودکان گمشده در نظام حقوق بشری انگلیس و غرب، چگونه توجیه می شود. آیا غرب علیرغم وقوع این داستان غم انگیز که مصداق بارز جنایت علیه بشریت به حساب می آید، آیا بازهم با وقاحت به خود حق می دهد تا ملت های آزاد را به بهانه نقض حقوق بشر، توبیخ و تهدید و تحریم کند؟!