علیرغم ادعای ناامیدکننده رییس پیشین سازمان جاسوسی سیا بزرگترین پیشرفت افغانستان این است که دیگر زیر سلطه و اشغال امریکا نیست، نظامیان اشغالگر با خفت و خواری از کشور ما بیرون رانده شده و افغانستان برای نخستین بار در چند ده سال گذشته به استقلال و حاکمیت ملی اش دست یافته و دیگر تحت اشغال و سیطره غیرمشروع هیچ قدرت شرقی یا غربی نیست.

 

از دید این جنرال امریکایی اما که حدود یک دهه، رهبری نظامیان اشغالگر را در افغانستان بر عهده داشت، این نه تنها پیشرفت نیست؛ بلکه عقبگرد است و از اینکه امریکا علیرغم سرمایه گذاری های سنگین و تلفات پرشماری که در افغانستان طی ۲۰ سال اشغال متحمل شد، اکنون حتی یک وجب خاک ما را کنترل نمی کند، برای جنرال پتریوس به معنای این است که «از بد به بدترین در حال پیش رفتن است».

 

او در مصاحبه‌ با بی‌بی‌سی گفته که چشم‌انداز آینده افغانستان تحت کنترل طالبان «کاملاً مبهم» به نظر می‌رسد.

 

او افزوده: «آن‌چه شما می‌بینید، تحمیل مجدد نوعی رژیم با تفسیر قرن هشتم از اسلام فوق‌ محافظه‌کارانه است که به افغانستان بازگشته است، پس از ۲۰ سال فرصتی که ما با حضور خود در آن‌جا فراهم کردیم.»

 

بدیهی است که تشکیل یک نظام اسلامی در هیچ نقطه از جهان، مطلوب امریکا نیست؛ زیرا اسلام واقعی، امریکا را شیطان بزرگ می داند، در برابر سلطه گری استکباری امریکا می ایستد و اجازه نمی دهد که سرنوشت کشورهای اسلامی و امت مسلمان، از سوی واشنگتن و ناتو و رژيم غاصب صهیونیستی، تعیین شود.

 

بنابراین جنرال پتریوس از اینکه افغانستان را یک دولت اسلامی، کنترل کند، بسیار خشمگین و عصبانی است؛ زیرا او به خوبی می داند که کشورش در ۲۰ سال اشغال افغانستان، چه هزینه های سنگینی را متقبل شد تا افغانستان دیگر اسلامی نماند و امریکا مانع از تشکیل یک نظام اسلامی با انتخاب و اراده مردم مسلمان افغانستان شود. این پروژه استکباری امریکا اما شکست خورد و اکنون جنرال پتریوس به وضوح شاهد شکست تمام پروژه های استعماری امریکا است و می بیند که سرمایه گذاری های دو هزار میلیارد دالری امریکا به طور ترحم برانگیزی نابود می شود و امریکا در کمال استیصال و بیچارگی هیچ کاری نمی تواند انجام دهد.

 

پتریوس تصریح کرده: «وضعیت بسیار ناامیدکننده است. برای مدت بسیار قابل توجهی فراتر از سوء تغذیه تا گرسنگی است.»

 

به گفته او، خروج امریکا از افغانستان نه‌تنها «دلخراش و غم‌انگیز» بود؛ بلکه کاملا فاجعه‌بار بود و این ارزیابی طی یک‌ونیم سال گذشته به‌طور فزاینده‌ای تایید شده است.

 

در این زمینه اما حق با اوست؛ زیرا افغانستان شاهد یک فاجعه انسانی تمام عیار است، فقر و گرسنگی، فراگیر شده و مردم رنج زیادی را متحمل می شوند؛ اما اینهمه به دلیل خروج شرم آور امریکا از افغانستان نیست؛ بلکه نتیجه فاجعه ای است که امریکا بر افغانستان و مردم آن تحمیل کرد و هنوزهم ادامه دارد.

 

اگر امریکا افغانستان را اشغال نمی کرد، هرگز هیچ فاجعه ای رخ نمی داد. پس از خروج نظامیان اشغالگر نیز تحریم های ظالمانه امریکا ادامه پیدا کرد، دارایی های ملی کشور منجمد شد و دولت و مردم به بهانه های گوناگون، تحت فشار فزاینده واشنگتن و متحدان آن قرار گرفتند.

 

حتی ان جی اوهای غربی نیز به بهانه ممنوعیت کار زنان در این سازمان ها از سوی طالبان، فعالیت های امدادرسانی شان را متوقف کردند و این در حالی است که افغانستان در حال حاضر با سرمای مرگبار و بی سابقه دست و پنجه نرم می کند که جان ده ها نفر را گرفته، ده ها هزار رأس دام کشاورزان را نابود کرده، مزارع و کشتزارها را یخ زده، محصولات زراعتی را از میان برده، حیات میلیون ها نفر را به طور جدی مختل کرده و ضربات مهلکی بر اقتصاد و معیشت مبتنی بر زراعت و کشاورزی افغانستان وارد آورده است.

 

به این ترتیب، آنچه اکنون در افغانستان جریان دارد، نتایج مستقیم و غیرمستقیم فاجعه ویرانگر امریکایی است؛ فاجعه ای است که البته افرادی مانند جنرال دیوید پتریوس به عنوان رییس سابق سیا و فرمانده اسبق ناتو به سادگی مسئولیت آن را بر دوش طالبان می گذارند و امریکا را تبرئه می کنند.