فیلیپو گرندی، کمیشنر عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان، با بیان اینکه جامعه‌‌ی جهانی راهی جز تعامل با افغانستان ندارد، گفت: اگر تعامل صورت نگیرد مردم این کشور درد و رنج بیشتری را متقبل شده و شمار زیادتری از مردم مجبور به ترک خانه و دیارشان خواهند شد. بنابر آمار ارائه‌شده از جانب این مقام ملل متحد، در حال حاضر افغانستانی‌ها بزرگ‌ترین رقم مهاجران، پناهجویان و بیجاشدگان داخلی را در سطح جهان تشکیل می‌دهند.

خبرگزاری صدای افغان (آوا) –سرویس بین‌الملل: گرندی در نشستی زیر نام «افغانستان، یافتن راهی برای پیشرفت» که از سوی مجمع جایزۀ صلح نوبل در اوسلو پایتخت ناروی، برگزار شده بود، در مورد وضعیت موجود مهاجران،‌ پناهجویان و بیجاشدگان داخلی افغانستانی گفت: امروز مجموعاَ ۶.۵ میلیون افغان، یا به حیث مهاجر و پناهجو و یا هم آواره‌ی داخلی به سر می‌برند.
 
این مقام سازمان ملل متحد افزود که از جمله یکصد و سه میلیون انسان که امروز در جهان مجبور به ترک خانه‌هایشان می‌شوند،‌ شهروندان افغانستانی بزرگترین رقم مهاجران و پناهجویان در جهان را تشکیل می‌دهند، رقمی که به گفته‌ی گرندی، پس از جنگ جهانی دوم، بی سابقه بوده است.
 
او افزود که شهروندان افغانستان به دلیل چندین دهه جنگ‌‌های ویرانگر، خشونت، حکومت‌داری بد، فقر و تاثیرات آب و هوایی نامناسب مجبور به ترک خانه‌ و دیارشان شده‌اند.
 
به گفتۀ این مقام ارشد ملل متحد، ۴۰ میلیون افغان دیگر که هنوز در افغانستان زندگی می‌کنند و نمی‌خواهند کشورشان را ترک کنند، نیاز به توجه جامعۀ بین‌المللی دارند.
 
گرندی گفت:‌ «واقعیتی که آنها [افغانستانی‌ها] با آن مواجه‌اند، قابل توجه است. فقر فراگیر است و نیمی از افغان‌ها مصونیت غذایی ندارند.'' او تاکید کرد که حقوق زنان و دختران افغان به دلیل "تصامیم بد مردان" به سرعت در این کشور از بین می‌رود.
 
گرندی در جریان این سخنرانی‌اش سوالی را مطرح کرد که آیا غرب با «طالبان» تعامل کند یا خیر و اگر بخواهد تعامل کند، چگونه؟
 
به گفتۀ این مقام ملل متحد، پس از چندین دهه جنگ و خشونت در افغانستان، تعامل با امارت اسلامی برای سیاست‌مداران غرب مشکل و حساس شده است.
 
گرندی گفت:‌ "ما انتخابی دیگر جز تعامل نداریم، زیرا پیامد تعامل نکردن حتی بیشتر ناخوشایند است."
 
او افزود که اگر تعامل با افغانستان صورت نگیرد، مردم این کشور درد و رنج بشری بیشتری را متقبل خواهند شد و شمار بیشتری از مردم مجبور به ترک خانه و دیارشان خواهند شد.
 
این مقام ملل متحد پرسش دیگری را مطرح کرد و آن اینکه باید چگونه با «طالبان» تعامل کرد؟ او گفت که با در نظرداشت وضعیت پیچیده‌ای که "مملو از از تناقضات وحشتناک" است، پاسخ ساده‌ای در این مورد وجود ندارد.
 
گرندی گفت که بیش از یک میلیون بیجاشدۀ داخلی به خانه‌هایشان برگشته‌اند، اما روزانه صدها شهروند این کشور مجبور به ترک کشورشان می‌شوند.
 
این مقام ملل متحد گفت که تعامل با امارت اسلامی به گونه‌ای صورت بگیرد تا از آوارگی بیشتر مردم جلوگیری شود و راه‌هایی جستجو شود تا درد و رنج افرادی که قبلا از خانه‌هایشان بیجا شده‌اند، تا اندازه‌ای کاهش یابد.
 
گرندی با انتقاد از خروج شتاب‌زدۀ نیروهای بین‌المللی به رهبری ایالات متحده در اگست ۲۰۲۱ گفت که پس از مسلط شدن امارت اسلامی، سازمان‌های بشردوستانه به شمول کمیشنری عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان تصمیم گرفتند در افغانستان باقی بمانند.
 
به گفتۀ او، حضور سازمان‌‌های بشردوستانه به شمول ادارات ملل متحد و شرکای آن در ۱۸ ماه گذشته تا اندازه‌ای موجب شده که از بدتر شدن بیشتر وضعیت در این کشور جلوگیری شود، به شمول جلوگیری از خروج بیشتر افغان‌ها از کشورشان.
 
این مقام ارشد ملل متحد همچنین گفت که پس از مسلط شدن امارت اسلامی بر افغانستان دو بار به آن سفر کرده و با برخی از مقام‌های امارت اسلامی ملاقات کرده که آنان خواهان کمک‌های عملی برای بیجاشدگان و در نهایت عودت مهاجرین از سایر کشورها بوده‌اند.
 
اما گرندی گفت که برگشت مهاجران بستگی به ایجاد اعتماد از سوی امارت اسلامی دارد که آنان با همۀ شهروندان کشور برخورد یکسان نمایند و زنان و دختران از حق کار و تحصیل برخوردار باشند.
 
گرندی گفت:‌ "بدون اعتماد هیچ کسی بر نخواهد گشت، مگر اینکه آنها و خانواده‌هایشان احساس مصونیت کنند. ما به طور دوام‌دار گفته‌ایم که اعتماد فقط توسط خود «طالبان» می‌تواند به میان بیاید. حالا مسوولیت آنان است تا از اقلیت‌ها محافظت کنند و با آنان به طور مساوی برخورد کنند. اطمینان حاصل شود که زنان در امان‌اند و دختران فرصت رفتن به مکتب را دارند."
 
گرندی گفت: اگر تعامل در افغانستان در زیر حاکمیت امارت اسلامی به کمک‌‌های بشردوستانه محدود بماند، وضعیت در این کشور وخیم‌تر خواهد شد،‌ زیرا بسیاری از جوانان امید اندکی نسبت به آینده‌شان دارند و بسیاری از افغان‌ها با قبول خطرات جدی تلاش می‌کنند به خارج از کشور مهاجرت کنند.
 
این مقام ملل متحد همچنین عنوان کرد که ۲۰ سال قبل زمانی که فرصت وجود داشت، جامعة بین‌المللی ناکام ماند تا افغان‌ها را برای آنچه از دیر مدت زمان خواهان آن بودند، کمک کند: معیشت پایدار،‌ خدمات عملی برای همه،‌ زیربناهای ابتدایی،‌ پولیس و قوۀ قضاییة با اعتماد و ایجاد یک قرارداد اجتماعی واقعی میان دولت و شهروندان‌ آن.
 
گرندی گفت که فراهم‌آوری چنین خدماتی ''حالا مشکل‌تر" شده است، با آن هم تاکید کرد که با وجود همة مشکلات، جامعۀ بین‌المللی باید فراتر از کمک‌های بشری در افغانستان در تعامل باشد.