مجله اقتصادی اکونومیست در گزارش اخیر خود راجع به بحران انرژی در اروپا نوشته است. طبق گزارش این نشریه، علی‌رغم توافق میان لبنان و رژیم صهیونیستی برای ترسیم مرز‌های دریای و تقسیم میادین گازی؛ کشور‌های دارنده ذخایر گازی خاورمیانه قادر به تأمین انرژی، از جمله گاز قاره اروپا نیستند.

خبرگزاری صدای افغان (آوا): مجله اکونومیست در گزارشی نوشته است کشورهای خاورمیانه که روی اقیانوسی از گاز طبیعی نشسته‌اند، اما قادر به ارسال گاز به اروپا و تامین انرژی مورد نیاز این قاره نیستند و به این دلیل هم است که نمی‌توانند از تقاضای بسیار زیادی که در اروپا برای گاز وجود دارد، بهره ببرند.

در اکونومیست آمده است که به ندرت پیش می‌آید تا دولت اسرائیل با شبه‌نظامیان حزب‌الله لبنان هم‌عقیده باشد؛ اما این اتفاق اخیرا روی داده است که البته نباید با صلح اشتباه گرفته شود.

این مجله افزوده: بله؛ توافق رژیم صهیونیستی با حزب‌الله ربطی به یک توافق صلح ندارد. این توافق اگرچه مرزهای دریایی رژیم صهیونیستی با لبنان را مشخص می‌کند، اما نمی‌تواند جنگ طولانی بین آن‌ها را پایان دهد؛ با این حال این امر تا همین حد هم برای غرب قابل توجه بوده است؛ به خصوص به دلیل ایجاد این امیدواری که شاید بتواند راه ارسال منابع گاز مورد نیاز اروپا را که از زمان تهاجم روسیه به اوکراین مختل شده است، باز کند.

9 کشور از 20 کشور دارای بزرگ‌ترین ذخایر اثبات‌شده گازی در منطقه وسیع خاورمیانه حضور دارند. قطر به عنوان بزرگ‌ترین صادرکننده گاز طبیعی مایع در جهان قصد دارد تولید خود را تا سال 2026 تا بیش از 43 درصد افزایش دهد. در این میان رژیم صهیونیستی و لبنان امیدوارند که قرارداد دریایی آن‌ها به معنای کشف منابع جدیدی باشد؛ تا جایی که ساعاتی پس از قطعی شدن این توافق، شاهد دیدار مقامات شرکت توتال‌انرژی با مقامات لبنانی بودیم که در کنار یک شرکت انگلیسی آزمایش‌های اکتشافی خود را در نزدیکی مرز لبنان و رژیم صهیونیستی آغاز کردند.

با این حال، در اثر ترکیبی از مسایل ژئوپلیتیکی و حکمرانی ضعیف، بهره‌برداری از این منابع تبدیل به کاری دشوار شده است. در واقع این عوامل، رساندن کالا به بازار را به مشکلی بزرگ بدل کرده‌اند که با بهانه ظرفیت اندک انتقال گاز از مدیترانه شرقی به اروپا توجیه شده است.

البته برای جبران این کمبود سال‌هاست که صحبت از احداث یک خط لوله گازی مطرح شده است که می‌تواند شمال ترکیه را به اتحادیه اروپا متصل کند. اما برای انجام این کار باید خط لوله از قبرس شمالی عبور کند که از نظر سیاسی پرمخاطره است. البته این خط می‌تواند تا یونان و از آن‌جا هم به ایتالیا کشیده شود؛ اما این نیز مستلزم ایجاد طولانی‌ترین خط لوله زیردریایی جهان است که حداقل ده سال طول خواهد کشید.

بنابراین در حال حاضر بهترین کار، انتقال گاز مایع است. مصر دو کارخانه گاز مایع در سواحل مدیترانه دارد؛ با این حال نهایت گازی که این کشور می‌تواند به اروپا برساند، تنها ۲ درصد از کل تقاضای اروپا و ۶ درصد از آن‌چه را که قبلا از روسیه وارد می‌کرد، جبران می‌تواند کرد.

در این میان دیگر کشورهای منطقه هم در حال تلاش برای افزایش تولید هستند؛ این یعنی الجزایر به عنوان سومین تامین‌کننده گاز اروپا امسال خواهد توانستند از درآمد بی‌سابقه‌ای برخوردار شود. غول دولتی نفت و گاز این کشور انتظار دارد 50 میلیارد دالر از صادرات انرژی درآمد داشته باشد که در مقایسه با 35 میلیارد دالری که در سال گذشته درآمد داشت، نشان دهنده یک افزایش چهل درصدی می‌تواند باشد.