از دوازدهم تا هفدهم ربیع‌الاول با توجه به روایت‌هایی در زمینه‌ میلاد پیامبر گرامی اسلام، این ایام به نام هفته‌ وحدت نام‌گذاری شده است. 

 

بدون شک پیامبر اسلام پایه و اساس وحدت جوامع بشری بوده و به عنوان پیامبر، پیشوا و بنیانگذار دین و اصول اسلامی نقش مهم و اساسی را در تدوین و تدقیق و گسترش این دین داشته است که امروز میلیون‌ها مسلمان به تمسک به آیین اسلام و پیروی از اصول اسلامی و سنت نبوی خود را پیرو و رهرو اسلام که محمد(ص) آن را پایه و اساس گذاشته، می‌شمارند. 

 

میلاد پیامبر رحمت حضرت محمد(ص) از تمام زوایا اعم از اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و تمام کنش‌های اجتماعی که در جامعه بشری جریان و وجود دارد و نیازها و بستر‌هایی که حیات جوامع انسانی را شکل داده مهم و دارای اهمیت است؛ زیرا مولود و ظهور پیامبر خاتم باعث دگرگونی‌های وسیع و بنیادین در حیات فکری، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و... تمام جوامع بشری بخصوص خاورمیانه و سرزمین‌هایی گردید که اسلام در آن گسترده شد.

 

مولود پیامبر رحمت در اواخر قرن ششم میلادی و برگزیدن وی به عنوان پیام رسان الهی، جامعه‌ی جاهلی مکه و مردمان صحرای منحط نجد و حجاز و ملت متشتت عراق را به سوی حیات و ممات معنوی و با عزت سوق داد، در عین حال آیین اسلام در کمترین زمان ممکن دیکتاتور‌های فارس و روم را از سلطنت به زیر کشیده و گستره‌ی آن در دورترین نقاط شرق تا آسیای میانه و شبه قاره‌ی هند و در غرب تا مراکش و آندلس رسید. 

 

این پرتوافکنی و گستره‌ی حیات بخش در سرتاسر عراق عرب و عجم تا قسمت آسیای میانه و شبه قاره هند و آفریقای شمالی تا آندلس آنروز تعمیم یافته و به آیین غالب تبدیل گردید.

 

دین اسلام که پایه گذار آن پیامبر رحمت بود در پنج دهه‌ی اول حیات اش به وسعتی از کاشغر در شرق تا به آندلس در غرب و قفقاز در شمال تا به حبشه و یمن در جنوب امتداد یافت، که از این منظر گسترش آن معجزه آسا بود.

 

البته این گستره تنها تصرف و شامل جغرافیا نبود، بلکه این گسترش و نشر به معنی واقعی کلمه اسلام را به شکل اساسی آن برای مردمان که سال‌ها در جبر و قید حاکمان زندگی ذلت‌بار و با مشقتی را داشتند، رهایی بخشیده و مایه‌ی سعادت این مردمان گردید.

 

اما امروز جامعه‌ی اسلامی با همان وسعت جغرافیایی سده‌ی اول اسلام و چه بسا بیشتر از آن و امتی به بیش از یک و نیم میلیارد مسلمان و بیش از پنجاه کشور، در عین ادعای پیروی از اصول اسلامی و سنت نبوی دچار تشتت و پراکندگی‌های و نابسامانی‌های بزرگی هستند.

 

 اختلاف‌های جامعه‌ی اسلامی امروز به حدی عمیق و فاجعه‌بار است که بعضی از کشور‌های اسلامی به‌جای دوستی و مودت با برادران مسلمان و اسلام خود، دست دوستی و تعاون را با کشورهای غیر اسلامی دراز کرده و علیه امت اسلامی توطئه می‌چیند. 

 

فاجعه‌ای امروز جهان اسلام که بیشتر کشور‌های اسلامی در آن درگیر بوده و جنگ‌های خانمان سوز و برادرکشی و اختلاف و نفاق و دوری به شدّت جریان دارد، در واقع فاصله گرفتن از اصل اسلام و سنت نبوی می‌باشد. 

 

بدون شک مهم‌ترین عامل اختلاف در جوامع اسلامی، کشورها و جوامع استعماری و نفاق افکن اند که برای عملی کردن طرح‌ها و نقشه‌های استکباری شان از هر فرصتی استفاده می‌کنند.

 

کشورها و دولت‌های خارجی که در کمین توطئه و سبوتاژ آرمان‌های اسلامی برای رسیدن به اهداف شان هستند، هم‌واره در جوامع اسلامی تفرقه افکنی کرده و می‌کنند، تا هم‌چنان جوامع اسلامی در آتش جنگ و فتنه و تشتت و اختلاف بسوزد که متأسفانه می‌سوزد. 

 

اما امروز نیاز اصلی جامعه اسلامی وحدت و اتفاق است. اگر به ترکیب و تنوع و کنش‌های امروز که در سراسر جهان اتفاق می‌افتد نظری افگنیم می‌بینیم که بیشترین درگیری‌ها و جنگ‌ها ویرانی‌ها و کشتار در طول تاریخ چند صدساله و مخصوصا در چند دهه‌ی اخیر، بویژه بعد از جنگ جهانی دوم در سرزمین‌های اسلامی اتفاق افتاده است. استعمار سخت و نرم کشورهای غربی قرن‌ها و دهه‌هاست که کشورها و ملت‌های اسلامی را استثمار کرده اند؛ در حالیکه خود آنان در آرامش و آسایش زندگی کرده و می‌کنند. کشورهای استعماری و استکباری در طول سده‌ها منشاء فتنه و درگیری و اختلاف و آتش بیار معرکه‌ی جنگ و کشتار در جوامع اسلامی بوده و هستند.

 

در حال حاضر جنگ و ویرانی و برادرکشی و نفاق و تشتت در سرتاسر جوامع اسلامی از کشمیر تا لیبی و از افغانستان تا نایجیریا و سومالی جریان دارد. مردمان مسلمان بعد از هزار و چند صدسال از مولود پیامبر رحمت و مرحمت و ظهور دین صلح و مهربانی؛ اما هنوز در رنج و محنت و غم در سراسر خاورمیانه و شمال آفریقا و... می‌سوزند.

 

حالا سوال اساسی که متوجه تمام مسلمین بویژه حاکمان کشورهای اسلامی و آنانکه خود را پیرو و رهرو پیامبر مهربانی‌ها حضرت محمد(ص) می‌دانند اینست که جوامع اسلامی با داشتن پیشوا، اسوه و الگویی همچون پیامبر که متصف به خُلق عظیم و نرم دلی است؛ چرا اینقدر دچار فتنه و فساد و درگیری و تشتت هستند؟ 

 

پیامبری که حتی میلاد او زمینه‌ای برای نزدیکی و وحدت را فراهم کرده است، چرا امت مسلمه به جای تشتت و پراکندگی در راستای وحدت و اتحاد قدم نگذشته و نمی‌گذارند؟! آیا وقت آن نیست که همه‌ مسلمانان حتی برای یک‌بار هم سر در گریبان فروبرند؟