خبرگزاری صدای افغان(آوا) - نگاه روز: در طول این مدت که مردم افغانستان در یک کارزار گسترده برای جلب توجه به مظلومیت شیعیان کشور شرکت می کنند، رسانه های بزرگ غربی همچنان سرگرم تبلیغ و ترویج خشونت در خیابان های ایران هستند و نمی خواهند دست از تبلیغات منفی و دامن زدن به شورش و اغتشاش و خشونت بردارند.

در تهران یک دختر ۲۲ ساله در حالی که به دلیل نقض قوانین داخلی جمهوری اسلامی ایران در بازداشت موقت پولیس امنیت اخلاقی به سر می برد درگذشت. مرگ او به طور گسترده و غیرمعمولی از سوی رسانه های بزرگ غربی پوشش داده شد و همین بمباران سنگین تبلیغات خبری رسانه های غربی سبب شد تا وضعیت در خیابان های ایران، متشنج شود و گروه های فرصت طلب که از قبل برای ایجاد آشوب و شورش و اغتشاش آماده بودند وارد عمل شوند.
 
اینهمه در حالی بود که همه مردم ایران و عالی ترین مقام های دولتی جمهوری اسلامی ایران نسبت به مرگ تراژیک و دردناک مهسا امینی واکنش نشان دادند، ابراز تاسف کردند، به خانواده او تسلیت گفتند و از عزم و اراده راسخ خود برای تحقیق درباره دلایل و عوامل طبیعی یا غیرطبیعی مرگ او خبر دادند.
 
آشوبگران اما تحت تاثیر موج سهمگین تبلیغات رسانه ای غرب هرگز منتظر نتایج تحقیقات نماندند و با الهام از تحریکات لیدرهای آنطرف آبی اغتشاشات و شورش ها وارد صحنه شدند و خیابان ها را در چندین شهر ایران، ناامن کردند، اموال مردم را آتش زدند، به بانک ها دستبرد زدند و شعارهای براندازانه سر دادند و حتی چندین نیروی امنیتی را نیز کشتند یا زخمی کردند.
 
شبکه های اجتماعی و رسانه های خبری غرب نیز در کنار سازمان های اطلاعاتی، مقام های سیاسی و کانون های امنیتی آن با تمام توان برای دامن زدن به آشوب و بلوا و شورش، اقدام کردند. آنها حتی در مواردی که نتوانستند رویدادهای داخل ایران را مستندسازی کنند، خود اقدام به جعل خبر کردند، اظهار نظرهای من درآوردی آفریدند و در مقیاس انبوه، خبر جعلی تولید کردند.
 
این در حالی بود که همان رسانه ها و شبکه های اجتماعی، پیشتر دسترسی دونالد ترامپ؛ رییس جمهوری امریکا را به دلیل اشاعه خبر جعلی و تشویق به خشونت به توییتر و فیسبوک را برای همیشه ممنوع کردند و اجازه ندادند که او از «آزادی بیان» برخوردار شود و به تبلیغ دیدگاه ها و تفکرات خطرآفرین اش بپردازد.
 
در قبال رویدادهای ایران اما شبکه های اجتماعی و رسانه های نامدار غربی بی هیچ ملاحظه ای تلاش کردند تا به آشوبگران داخل ایران، خط بدهند، آنها را به تخریب و خشونت هرچه بیشتر تحریک کردند، شعارهای شالوده شکنانه طراحی و ترویج کردند و حتی شیوه های ساخت مواد منفجره، برپا کردن آتش و تخریب گسترده اموال عمومی را به آنان آموزش دادند.
 
رهبران و سیاستمداران غربی هم بی اعتنا به آشوب های ویرانگر خیابانی و دست های پیدا و پنهان دخیل در آن، مقام های جمهوری اسلامی و نیروهای امنیتی ایران را به «سرکوب»، «نقض حقوق بشر» و «سلب حق اعتراض مسالمت آمیز مردم» متهم کرده و دست به وضع تحریم های تازه زدند. این در حالی است که اعتراض مسالمت آمیزی در کار نبود و آشوبگران از همان آغاز برای کشتار و آتش افروزی و خشونت و ویرانگری وارد صحنه شدند و غرب هم از آنان حمایت می کرد.
 
از قضا همزمان با آشوب های خیابانی در ایران، یک حمله فجیع و هولناک در غرب کابل رخ داد و یک مرکز آموزشی شیعیان توسط یک تروریست مزدور تکفیری که از طرف امریکا و مزدوران منطقه ای آن حمایت می شد، در صنف درسی دست به انتحار زد و دست کم ۵۴ دانش آموز جوان و نوجوان را شهید و ده ها نفر دیگر را زخمی کرد. حداقل ۴۶ نفر از قربانیان این حمله را دختران جوان تشکیل می دهند.
 
برای غرب و رسانه های غربی  اما گویی هیچ اتفاقی رخ نداده بود. آنها به گونه ای این رویداد را پوشش دادند که به نظر رسید کشتار گروهی شیعیان افغانستان، مشروع و مجاز یا دست کم مسلم و طبیعی است و چیز غیرمعمولی اتفاق نیافتاده است. آنها حتی از یاد بردند که مردم افغانستان چه واکنش گسترده ای در برابر این جنایت هولناک نشان دادند تا توجه جهان، قدرت های جهانی، رسانه های بین المللی، سازمان های حقوق بشری و شبکه های اجتماعی غربی را به کشتار سیستماتیک یک اقلیت قومی و مذهبی جلب کنند.
 
در طول این مدت که مردم افغانستان در یک کارزار گسترده برای جلب توجه به مظلومیت شیعیان کشور شرکت می کنند، رسانه های بزرگ غربی همچنان سرگرم تبلیغ و ترویج خشونت در خیابان های ایران هستند و نمی خواهند دست از تبلیغات منفی و دامن زدن به شورش و اغتشاش و خشونت بردارند. آنها بی پروا از «تغییر رژيم» در ایران سخن می گویند؛ آنهم در قبال دولتی که از مشروعیت ملی و بین المللی برخوردار است، با رای مردم اش به وجود آمده و با همه کشورهای جهان به استثنای امریکای جنایتکار و اسراییل جعلی و برخی از رژيم های دست نشانده و تحت سلطه آنها روابط همه جانبه دیپلماتیک دارد و عضو فعال و مؤثر جامعه بین المللی و سازمان ملل متحد است.
 
این دو رویداد به وضوح نشان می دهد که حقوق بشر غربی چیست، رسانه های غربی که ادعای بی طرفی، استقلال و حرفه ای و غیرایدئولوژيک بودن دارند، چگونه در خدمت نظام سلطه، سازمان های استخباراتی و دستگاه های امنیتی برای ناامن کردن و به آشوب کشاندن کشورهای هدف قرار می گیرند؛ اما در رویدادهای بسیار بدتر و فجیع تر مانند کشتار کابل که سخن از نسل کشی یک قوم در میان است، یا سکوت می کنند و یا به سادگی از کنار آن می گذرند.