بر اساس طرح جدید کابینه حکومت افغانستان و به منظور جلوگیری از انتشار بیشتر ویروس کرونا، تا سه ماه دیگر برگزاری هر نوع تجمع، فعالیت نهادهای تحصیلی و مانند آن، ممنوع خواهد بود، آگاهان اجتماعی معتقدند که این طرح، پس از گسترش شیوع ویروس کرونا، موثریت قابل ملاحظه‌ای نخواهد داشت.
 
خبرگزاری صدای افغان (آوا) – کابل: پس از اینکه آمار مبتلایان به ویروس کرونا در افغانستان از 20 هزار نفر گذشت، حکومت، محدودیت‎هایی را تا سه ماه دیگر به منظور جلوگیری از انتشار بیشتر بیماری کرونا، تمدید کرد.
 
داکترعلی اقبال، آگاه امور شهری و اجتماعی در مصاحبه با آوا می‌گوید که این اقدام حکومت پس از شکسته شدن قرنطین دور اول، خیلی جالب توجه نیست.
 
به گفته وی، در روزهای اخیر آمار مبتلایان و مرگ و میر ناشی از کرونا به شدت در حال افزایش است و این موضوع نگرانی‌هایی را بوجود آورده است.
 
او گفت که در مرحله اول یک تجربه خوب و اقدام نسبتاً به موقع و کامل را مردم از طرف حکومت شاهد بودند و این کار تا حد زیادی باعث شد که آمار مرگ و میر و مبتلایان کمتر باشد، اما هر چه به عید فطر نزدیک شدیم، قیودات از طرف مردم شکسته شد و حکومت نیز اقدامی جدی نکرد، تا اینکه ویروس، وارد دوران اجتماعی شد و خانه به خانه نفوذ کرد.
 
اقبال تاکید کرد که اقداماتی را که جدیداً از سوی حکومت شاهد هستیم در برابر آنچه درحال وقوع است، در سطح کل جامعه راه گشا نیست، زیرا زنجیره ویروس کرونا طولانی و از کنترول حکومت خارج شده است.
 
این آگاه امور شهری بیان کرد که قیودات جدید صرفاً در بخش‌های نهادهای آموزشی که کتله بزرگ‌تری از بخش‎های جامعه را تشکیل می‎دهد، ممکن است اندکی موثر باشد، اما در مجموع درحال حاضر وضعیت، نگران کننده است و آمار مبتلایان در هر صورت افزایش پیدا خواهد کرد.
 
او گفت: به هر صورت سلامتی جامعه و مردم در اولویت است و اگر قیودات دور دوم اندکی از انتشار ویروس جلوگیری کند و جان یک انسان را هم اگر نجات دهد، بهتر است.
 
اقبال افزود: امروز افغانستان متاسفانه هم در بخش آموزش‎های عمومی با مشکل مواجه است و هم در قسمت دسترسی به خدمات صحی، بنابراین هر طریقی سلامت عمومی را کمتر با خطر مواجه کند، می‌تواند از اولویت‌ها محسوب شود، اما اقدام جدید حکومت خیلی جالب توجه نخواهد بود و ویروس کرونا همچنان تا مدتی را قربانی خواهد گرفت.
 
او بیان کرد که تنها راهکاری که می‎توانست تا حدی موثر باشد وضع محدودیت‌های اولی بود که همزمان ابزارهای آگاهی دهی نیز مورد استفاده قرار گرفت، اما در حساس ترین وضعیت، به بی‌نظمی کشیده شد و نه از طرف مردم اهیمت داده شد و نه هم حکومت اقدام جدی کرد، تا اینکه مردم به سرنوشت کنونی دچار شدند.