شب قدر یکی از بافضیلت ترین شبهای سال، شب تقدیر امور و سرنوشت ساز است که به گفته خداوند در قرآن کریم، انجام عمل عبادی در این شب از هزار ماه بهتر است.
 
خبرگزاری صدای افغان(آوا) - کابل: آیین لیالی مبارکه قدر که همه ساله از سوی مسلمانان در گوشه و کنار جهان بویژه در افغانستان، با برنامه های خاص و حضور پر شور مردم در مساجد انجام می شد، اما امسال به دلیل شیوع بیماری کرونا اهل مسجد در تنگنا قرار گرفتند و گرد همایی های بزرگ به صورت کم سابقه به جمعیت های کوچک در خانواده ها تقلیل یافت.
 
اما علمای دین می گویند که اولاً احیا شب قدر واجب نیست، بلکه مستحب است و درعین حال با احیایی شب های قدر درخانه ها نیز آن غرض معنوی حاصل می شود.
 
آیت الله سید محسن حجت کابلی می گوید که مردم مطمئن باشند که نه تنها با نرفتن در مساجد گناهی نکرده است، بلکه با احیای شب قدر در خانه ها اگر خلوص نیت در کار باشد، آن هدف معنوی را به دست آورده است.
 
او تاکید می کند که برای احیای شب قدر جمعیت کوچک و بزرگ در روایات نیز ذکر نشده است و هرکس می تواند شب قدر را تنهایی احیا کند.
 
البته به گفته حجت، اجتماع در مساجد عمدتاً برای سهولت بخشیدن اعمال است که یک نفر پیشگام می شود و سایر مردم به تعقیب او اعمال را انجام می دهند.
 
 به باور این عالم دین، احیای شب های قدر در حقیقت در خانه ها است، اما به دلیل اینکه یک عده نمی توانند اعمال را به درستی انجام دهند درمسجد و در جمع حضور پیدا می کنند.
 
درهمین حال "حسن المئاب برهان امیری" از علمای اهل سنت نیز در مصاحبه با آوا انجام اعمال عبادی در رمضان به خصوص احیای شبهای قدر را به خاطر جلوگیری از افزایش ویروس کرونا ضروری میداند.
 
  به گفته او اعمال شبهای قدر انجام یک دسته از مستحباتی است که می شود به صورت انفرادی انجام داد، اما بیماری کرونا مردم را از یک ثواب دیگر متاسفانه محروم ساخت و آن عمل اعتکاف در دهه آخر ماه مبارک رمضان در مساجد است، ممکن است سایر عبادات در خانه ها جبران شود، اما اعتکاف غیر از مسجد در جای دیگر ممکن نیست.
 
او درعین حال تاکید می کند که در شرایط کنونی امر دایر است بین اهم و مهم، از این جهت حفظ صحت و سلامتی که از واجبات بزرگ است مهمتر از رفتن به مساجد است.
 
هرچند به گفته این عالم دین مسلمان با ایمان قلبش برای رفتن به مسجد می تپد و از سوی هم مساجد از جمله شعائرالله است که باید دروازه اش همیشه باز باشد، اما با وجود بلیه بزرگ که آن هم از جانب خداوند است، هم قاعده طبی وهم قاعده فقهی ایجاب می کند که برای حفظ جان علاوه بر قربانی های مادی گاهی قربانی های معنوی را نیز باید متحمل شد، از این جهت مسلمانان باید از نرفتن به مسجد دلگیر نباشند و اعمال شان شرعاً و عقلاً توجیه پذیر است.