حجت الاسلام والمسلمین سیدعیسی حسینی مزاری، رئیس عمومی مرکز فعالیتهای فرهنگی اجتماعی تبیان و خبرگزاری صدای افغان(آوا) به مناسبت دومین سالروز شهادت شهدای حادثه تروریستی هفتم جدی سال 1396 شمسی، علیه دفاتر مرکزی مرکز تبیان و خبرگزاری(آوا) در کابل بیانیه ای صادر کرد.
در این بیانیه آمده است که سرنخ حادثه 7 جدی 96 همچنان مفقود است و حاکمیت با این طول و عرضش و با آن ادعای حمایت جهانی به خصوص امریکایی ها از این حاکمیت به ویژه در عرصه نظامی، آنهم پس از عقد پیمان امنیتی کذایی میان کابل و واشنگتن، نتوانسته بیان روشنی از واقعیت حادثه مطرح، عوامل دست اندرکار آن را دستگیر و عزم جدی در به مجازات رساندن آنان ارائه کند.
حسینی مزاری در این بیانیه خاطر نشان کرده است، وزارت کار، شهدا و معلولین نسبت به خانواده های شهدا و زخمی های حادثه توجه ویژه نموده، با فراهم نمودن زمینه حمایت های مختلف معنوی و مادی، به ویژه اقتصادی، شرایط زندگی آبرومندانه برای بازماندگان شهدا و تداوی زخمی ها را فراهم نماید.
متن کامل بیانیه حسینی مزاری به شرح ذیل می باشد:
(آل عمران-۱۶۹)
در میانه حجم وسیعی از غم و اندوه و در فضای مملو از اتفاقات گوناگون ناگوار در کشور و جهان اسلام، در آستانه دومین سالروز شهادت جانگداز شهدای حادثه تروریستی هفتم جدی قرار داریم.
اگرچه تمام حوادث تروریستی علیه مردم بیگناه ما به خصوص علیه مراکز دینی، عبادی و آموزشی(به ویژه مسجد امام زمان(عج) که به اضافه ده ها تن از مؤمنین نمازگزار، دوتن از بهترین همکاران ما هریک جناب حجت الاسلام والمسلمین محمدرضا فصیحی، امام جماعت و جناب عبدالخالق عظیمی، موذن این مسجد به فیض شهادت نایل گردیدند) المناک و جبران ناپذیر بود، اما حادثه تروریستی ۷ جدی، علیه دفاتر مرکزی مرکز فعالیت های فرهنگی اجتماعی تبیان و خبرگزاری صدای افغان(آوا) در کابل در سال ۱۳۹۶ شمسی(که طی آن ۵۲ تن از همکاران، شهید و بیش از ۹۰ تن دیگر زخمی شدند) بسیار فاجعه بار و هولناک و در بسیاری از عرصه ها استثنایی و شاخص بود و اینگونه شد که پس از چهار دهه بحران افغانستان، بهترین و برجسته ترین نیروهای فکری، فرهنگی و رسانه ای کشور آن هم به دست جلادان به ظاهر منسوب به داعش به ملکوت اعلی پیوستند.
اما اینکه احساس می شود پس از دوسال همچنان در میانه حجم وسیعی از غم و اندوه به سر می بریم به این دلایل است که:
۱- شهدای هفتم جدی، متشکل از نخبه ترین قشر جامعۀ مظلومی بود که دهه ها بحران را پشت سر گذاشته، می رفت تا پیشرفت و تعالی در عرصه های مختلف مردمی و کشوری را تجربه کند و امیدوار بودیم با وجود این شخصیتها دستی در ساختن افغانستان نو داشته باشیم، اما هنوز که از غم حوادث تروریستی قبلی خلاصی نیافته و خاطرمان از بابت عروج ملکوتی شهدای عملیات انتحاری مسجدامام زمان(عج) به ویژه فقدان شهید فصیحی و شهید عظیمی متألم بود، گرفتار مصیبت عظیم حادثۀ هفتم جدی شدیم، ولی اینک و پس از دوسال نیز، نبودن این عزیزان هر لحظه زجرمان می دهد و ندیدن آنان در کنارمان، آنهم در شرایط موجود که به شدت نیاز به عناصر فداکار ولایی داریم، سخت آزارمان می دهد و اندک قرار را از زندگی نه چندان آرام ما ربوده است و اندوه و غم پیاپی را بر غم و اندوه گذشته می افزاید.
۲- سرنخ حادثه 7 جدی 96 همچنان مفقود است و حاکمیت با این طول و عرضش و با آن ادعای حمایت جهانی به خصوص امریکایی ها از این حاکمیت به ویژه در عرصه نظامی، آنهم پس از عقد پیمان امنیتی کذایی میان کابل و واشنگتن، نتوانسته بیان روشنی از واقعیت حادثه مطرح، عوامل دست اندرکار آن را دستگیر و عزم جدی در به مجازات رساندن آنان ارائه کند.
۳- بیش از ۵۰ خانواده شهید نه تنها در غم از دست دادن عزیزان خود در تألم مضاعف به سر می برند که برخی ازین خانواده ها که سرپرست خویش را در این حادثه تروریستی از دست داده اند، گرفتار مشکلات مختلف روحی-روانی، اقتصادی، فرهنگی و آموزشی تربیتی گردیده، حاکمیت افغانستان به ویژه وزارت کار، شهدا و معلولین، همکاری لازم در سبک شدن حد اقل بار اقتصادی از دوش این خانواده ها نکرده و سایر ارگانهای مرتبط نیز به دلایل مختلف، همکاری و همیاری مناسب با این عزیزان نداشته اند.
۴- اگرچه تعدادی از زخمی های حادثه از سوی مرکز تبیان با حمایت و همکاری جمهوری اسلامی ایران، در مشهد مقدس تحت تداوی قرار گرفتند، اما سپس برخی از این عزیزان با برگشت مشکل سوختگی مواجه گردیده و نیز عده ای دیگر نیاز به تداوی مجدد دارند که تاکنون کار مناسب و درخور شأنی در این راستا سازمان نیافته است.
حالا که در دومین سالروز حادثه تروریستی ۷ جدی سال ۱۳۹۶ شمسی قرار داریم و در حالی که مشکلات گوناگون از سر و صورت مردم سرازیر می گردد و در عین اینکه دست اندرکاران مرکز تبیان 25 سال است که در غم از دست دادن برجسته ترین شخصیت خود، شهید مظلوم سیدعلی اکبر مصباح و هشت تن از یارانش مغموم هستند و محزون و عزمِ جزم داشته و دارند تا در راستای پاسداری خون آنان و تحقق خواسته های به حق شان تلاش فراگیر داشته باشند، مطالبات ذیل را طرح نموده، به طور جدی خواهان پیگیری و تحقق آن هستیم:
۱- دولت افغانستان به وظیفه خود در عرصه امنیتی به درستی عمل و به هرشکل ممکن سرنخ ماجرا را پیدا کرده، با دستگیری عوامل رهبری و دست اندرکار حادثه تروریستی ۷ جدی، دل خانواده های شهدا و زخمی های این حادثه را شاد نماید.
۲- وزارت کار، شهدا و معلولین نسبت به خانواده های شهدا و زخمی های حادثه توجه ویژه نموده، با فراهم نمودن زمینه حمایت های مختلف معنوی و مادی، به ویژه اقتصادی، شرایط زندگی آبرومندانه برای بازماندگان شهدا و تداوی زخمی ها را فراهم نماید.
۳- دولت افغانستان، تاریخ ۷ جدی را در تقویم رسمی کشور درج و این روز را به عنوان روز فرهنگ و رسانه نام گذاری نموده، مراسم بزرگداشتی از سوی ارگ ریاست جمهوری برگزار کرده و وزارت فرهنگ و جوانان و سایر ارگانهای ذیربط فرهنگی و رسانه ای نیز اقدام به این امر خدا پسندانه کنند و در سراسر کشور از فرهنگیان و دست اندرکاران فعالیت های رسانه ای افغانستان تجلیل به عمل آورند.
۴- از دولت افغانستان می خواهیم؛ یکی از خیابانهای اصلی در کابل و سایر ولایات کشور به نام شهدای هفتم جدی نام گذاری گردد.
۵- اگرچه با توجه به شهادت بیش از ۵۰ تن از همکاران مرکز فعالیت های فرهنگی اجتماعی تبیان و خبرگزاری صدای افغان(آوا) در حادثه تروریستی هفتم جدی سال ۱۳۹۶ شمسی، مسئولیت فراگیر داریم تا جهت احقاق حقوق و وجایب خانواده های آنها و زخمی های حادثه، پیگیر باشیم اما این بدان معنا نیست که نسبت به سایر حوادث تروریستی و خانواده های شهدا و زخمی های آن بی اهتمام به نظر برسیم، بلکه همواره دولت افغانستان و مجامع مرتبط را به انجام وظیفه در قبال تمام شهدا و زخمی های حوادث تروریستی به خصوص مراکز دینی، مذهبی و آموزشی دعوت کردیم و بازهم دعوت می کنیم و مرکز فعالیتهای فرهنگی اجتماعی تبیان نیز به مردم افعانستان به خصوص خانواده های شهدا و زخمی ها به ویژه خانواده های شهدا و زخمی های حادثه تروریستی ۷ جدی سال 1396 شمسی، وعده می سپارد تا هرچه در توان دارد پیگیر فراهم شدن زمینه های حمایت آبرومندانه از آنان باشد و در فرصت های آینده با توفیق به دستیابی به این هدف، رنگ سرخ و سربلند گردد.
در پایان ضمن محکوم نمودن ۶ جدی، سالروز تجاوز ارتش سرخ وقت شوروی به سرزمین افغانستان که چون حضور خودسرانه و بی بندوبارانه هرسرباز خارجی دیگر در کشور عامل تمام مصیبتهای موجود در همه عرصه ها است و محکومیت تمام حوادث تروریستی و انتحاری که باعث تخریب زیر ساختهای افغانستان و ریختن خون ده ها هزار هموطن مظلوم اعم از مسلمان و غیر مسلمان گردیده است؛ به ویژه حادثه تروریستی ۷ جدی سال ۱۳۹۶ سمسی علیه دفاتر مرکزی مرکز فعالیت های فرهنگی اجتماعی تبیان و خبرگزاری صدای افغان(آوا) در کابل که موجب شهادت ۵۲ تن از بهترین و نخبه ترین جوانان زن و مرد این مرز و بوم و زخمی شدن بیش از ۹۰ تن دیگر شد، از خدای متعال برای شهدا علو درجات، برای زخمی ها شفای عاجل و برای بازماندگان شهدا صبرجمیل و اجر جزیل خواهان هستم.
سیدعیسی حسینی مزاری
چهارشنبه، چهارم جدی ۱۳۹۸
در این بیانیه آمده است که سرنخ حادثه 7 جدی 96 همچنان مفقود است و حاکمیت با این طول و عرضش و با آن ادعای حمایت جهانی به خصوص امریکایی ها از این حاکمیت به ویژه در عرصه نظامی، آنهم پس از عقد پیمان امنیتی کذایی میان کابل و واشنگتن، نتوانسته بیان روشنی از واقعیت حادثه مطرح، عوامل دست اندرکار آن را دستگیر و عزم جدی در به مجازات رساندن آنان ارائه کند.
حسینی مزاری در این بیانیه خاطر نشان کرده است، وزارت کار، شهدا و معلولین نسبت به خانواده های شهدا و زخمی های حادثه توجه ویژه نموده، با فراهم نمودن زمینه حمایت های مختلف معنوی و مادی، به ویژه اقتصادی، شرایط زندگی آبرومندانه برای بازماندگان شهدا و تداوی زخمی ها را فراهم نماید.
متن کامل بیانیه حسینی مزاری به شرح ذیل می باشد:
بسم الله الرحمن الرحیم
وَلَاتَحسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلُوا فِی سبیلِ اللّهِ أَمواتاً بَلْ أَحیاءٌ عِندَ رَبِّهِمْ یرزقون(آل عمران-۱۶۹)
در میانه حجم وسیعی از غم و اندوه و در فضای مملو از اتفاقات گوناگون ناگوار در کشور و جهان اسلام، در آستانه دومین سالروز شهادت جانگداز شهدای حادثه تروریستی هفتم جدی قرار داریم.
اگرچه تمام حوادث تروریستی علیه مردم بیگناه ما به خصوص علیه مراکز دینی، عبادی و آموزشی(به ویژه مسجد امام زمان(عج) که به اضافه ده ها تن از مؤمنین نمازگزار، دوتن از بهترین همکاران ما هریک جناب حجت الاسلام والمسلمین محمدرضا فصیحی، امام جماعت و جناب عبدالخالق عظیمی، موذن این مسجد به فیض شهادت نایل گردیدند) المناک و جبران ناپذیر بود، اما حادثه تروریستی ۷ جدی، علیه دفاتر مرکزی مرکز فعالیت های فرهنگی اجتماعی تبیان و خبرگزاری صدای افغان(آوا) در کابل در سال ۱۳۹۶ شمسی(که طی آن ۵۲ تن از همکاران، شهید و بیش از ۹۰ تن دیگر زخمی شدند) بسیار فاجعه بار و هولناک و در بسیاری از عرصه ها استثنایی و شاخص بود و اینگونه شد که پس از چهار دهه بحران افغانستان، بهترین و برجسته ترین نیروهای فکری، فرهنگی و رسانه ای کشور آن هم به دست جلادان به ظاهر منسوب به داعش به ملکوت اعلی پیوستند.
اما اینکه احساس می شود پس از دوسال همچنان در میانه حجم وسیعی از غم و اندوه به سر می بریم به این دلایل است که:
۱- شهدای هفتم جدی، متشکل از نخبه ترین قشر جامعۀ مظلومی بود که دهه ها بحران را پشت سر گذاشته، می رفت تا پیشرفت و تعالی در عرصه های مختلف مردمی و کشوری را تجربه کند و امیدوار بودیم با وجود این شخصیتها دستی در ساختن افغانستان نو داشته باشیم، اما هنوز که از غم حوادث تروریستی قبلی خلاصی نیافته و خاطرمان از بابت عروج ملکوتی شهدای عملیات انتحاری مسجدامام زمان(عج) به ویژه فقدان شهید فصیحی و شهید عظیمی متألم بود، گرفتار مصیبت عظیم حادثۀ هفتم جدی شدیم، ولی اینک و پس از دوسال نیز، نبودن این عزیزان هر لحظه زجرمان می دهد و ندیدن آنان در کنارمان، آنهم در شرایط موجود که به شدت نیاز به عناصر فداکار ولایی داریم، سخت آزارمان می دهد و اندک قرار را از زندگی نه چندان آرام ما ربوده است و اندوه و غم پیاپی را بر غم و اندوه گذشته می افزاید.
۲- سرنخ حادثه 7 جدی 96 همچنان مفقود است و حاکمیت با این طول و عرضش و با آن ادعای حمایت جهانی به خصوص امریکایی ها از این حاکمیت به ویژه در عرصه نظامی، آنهم پس از عقد پیمان امنیتی کذایی میان کابل و واشنگتن، نتوانسته بیان روشنی از واقعیت حادثه مطرح، عوامل دست اندرکار آن را دستگیر و عزم جدی در به مجازات رساندن آنان ارائه کند.
۳- بیش از ۵۰ خانواده شهید نه تنها در غم از دست دادن عزیزان خود در تألم مضاعف به سر می برند که برخی ازین خانواده ها که سرپرست خویش را در این حادثه تروریستی از دست داده اند، گرفتار مشکلات مختلف روحی-روانی، اقتصادی، فرهنگی و آموزشی تربیتی گردیده، حاکمیت افغانستان به ویژه وزارت کار، شهدا و معلولین، همکاری لازم در سبک شدن حد اقل بار اقتصادی از دوش این خانواده ها نکرده و سایر ارگانهای مرتبط نیز به دلایل مختلف، همکاری و همیاری مناسب با این عزیزان نداشته اند.
۴- اگرچه تعدادی از زخمی های حادثه از سوی مرکز تبیان با حمایت و همکاری جمهوری اسلامی ایران، در مشهد مقدس تحت تداوی قرار گرفتند، اما سپس برخی از این عزیزان با برگشت مشکل سوختگی مواجه گردیده و نیز عده ای دیگر نیاز به تداوی مجدد دارند که تاکنون کار مناسب و درخور شأنی در این راستا سازمان نیافته است.
حالا که در دومین سالروز حادثه تروریستی ۷ جدی سال ۱۳۹۶ شمسی قرار داریم و در حالی که مشکلات گوناگون از سر و صورت مردم سرازیر می گردد و در عین اینکه دست اندرکاران مرکز تبیان 25 سال است که در غم از دست دادن برجسته ترین شخصیت خود، شهید مظلوم سیدعلی اکبر مصباح و هشت تن از یارانش مغموم هستند و محزون و عزمِ جزم داشته و دارند تا در راستای پاسداری خون آنان و تحقق خواسته های به حق شان تلاش فراگیر داشته باشند، مطالبات ذیل را طرح نموده، به طور جدی خواهان پیگیری و تحقق آن هستیم:
۱- دولت افغانستان به وظیفه خود در عرصه امنیتی به درستی عمل و به هرشکل ممکن سرنخ ماجرا را پیدا کرده، با دستگیری عوامل رهبری و دست اندرکار حادثه تروریستی ۷ جدی، دل خانواده های شهدا و زخمی های این حادثه را شاد نماید.
۲- وزارت کار، شهدا و معلولین نسبت به خانواده های شهدا و زخمی های حادثه توجه ویژه نموده، با فراهم نمودن زمینه حمایت های مختلف معنوی و مادی، به ویژه اقتصادی، شرایط زندگی آبرومندانه برای بازماندگان شهدا و تداوی زخمی ها را فراهم نماید.
۳- دولت افغانستان، تاریخ ۷ جدی را در تقویم رسمی کشور درج و این روز را به عنوان روز فرهنگ و رسانه نام گذاری نموده، مراسم بزرگداشتی از سوی ارگ ریاست جمهوری برگزار کرده و وزارت فرهنگ و جوانان و سایر ارگانهای ذیربط فرهنگی و رسانه ای نیز اقدام به این امر خدا پسندانه کنند و در سراسر کشور از فرهنگیان و دست اندرکاران فعالیت های رسانه ای افغانستان تجلیل به عمل آورند.
۴- از دولت افغانستان می خواهیم؛ یکی از خیابانهای اصلی در کابل و سایر ولایات کشور به نام شهدای هفتم جدی نام گذاری گردد.
۵- اگرچه با توجه به شهادت بیش از ۵۰ تن از همکاران مرکز فعالیت های فرهنگی اجتماعی تبیان و خبرگزاری صدای افغان(آوا) در حادثه تروریستی هفتم جدی سال ۱۳۹۶ شمسی، مسئولیت فراگیر داریم تا جهت احقاق حقوق و وجایب خانواده های آنها و زخمی های حادثه، پیگیر باشیم اما این بدان معنا نیست که نسبت به سایر حوادث تروریستی و خانواده های شهدا و زخمی های آن بی اهتمام به نظر برسیم، بلکه همواره دولت افغانستان و مجامع مرتبط را به انجام وظیفه در قبال تمام شهدا و زخمی های حوادث تروریستی به خصوص مراکز دینی، مذهبی و آموزشی دعوت کردیم و بازهم دعوت می کنیم و مرکز فعالیتهای فرهنگی اجتماعی تبیان نیز به مردم افعانستان به خصوص خانواده های شهدا و زخمی ها به ویژه خانواده های شهدا و زخمی های حادثه تروریستی ۷ جدی سال 1396 شمسی، وعده می سپارد تا هرچه در توان دارد پیگیر فراهم شدن زمینه های حمایت آبرومندانه از آنان باشد و در فرصت های آینده با توفیق به دستیابی به این هدف، رنگ سرخ و سربلند گردد.
در پایان ضمن محکوم نمودن ۶ جدی، سالروز تجاوز ارتش سرخ وقت شوروی به سرزمین افغانستان که چون حضور خودسرانه و بی بندوبارانه هرسرباز خارجی دیگر در کشور عامل تمام مصیبتهای موجود در همه عرصه ها است و محکومیت تمام حوادث تروریستی و انتحاری که باعث تخریب زیر ساختهای افغانستان و ریختن خون ده ها هزار هموطن مظلوم اعم از مسلمان و غیر مسلمان گردیده است؛ به ویژه حادثه تروریستی ۷ جدی سال ۱۳۹۶ سمسی علیه دفاتر مرکزی مرکز فعالیت های فرهنگی اجتماعی تبیان و خبرگزاری صدای افغان(آوا) در کابل که موجب شهادت ۵۲ تن از بهترین و نخبه ترین جوانان زن و مرد این مرز و بوم و زخمی شدن بیش از ۹۰ تن دیگر شد، از خدای متعال برای شهدا علو درجات، برای زخمی ها شفای عاجل و برای بازماندگان شهدا صبرجمیل و اجر جزیل خواهان هستم.
سیدعیسی حسینی مزاری
چهارشنبه، چهارم جدی ۱۳۹۸
