اشاره: انتخابات ریاست جمهوری افغانستان پس از اما و اگرهای فراوانی که در پی تحولات مرتبط با روند صلح ایجاد شد، سرانجام قرار است به تاریخ ۶ میزان سال جاری برگزار شود.
 
خبرگزاری آوا طی سلسله مطالب اختصاصی، به‌منظور ارائه تصویری روشن‌تر از سوابق و کارنامه‌های گذشته و برنامه‌های آینده نامزدها، سعی می‌کند ضمن ترغیب مردم به مشارکت در انتخابات، به آن‌ها در انتخاب دقیق، آگاهانه و مسؤولانه نامزد مورد نظرشان کمک کند.
 
آنچه در ادامه می‌آید نخستین بخش از این مطالب است که به‌طور پیوسته تا روز برگزاری انتخابات، منتشر خواهد شد.

غلام فاروق نجرابی؛ متخصص جراحی قلب کودکان بازهم نامزد انتخابات ریاست جمهوری شده است.
 
آقای نجرابی در لویه جرگه (جرگه بزرگ) اضطراری سال ۱۳۸۱ که برای تعیین رئیس دولت انتقالی برگزار شده بود، هم نامزد ریاست دولت بود و پس از آن در انتخابات ۱۳۸۳ و انتخابات ۱۳۸۸ نیز نامزد
ریاست جمهوری بود.
 
غلام فاروق نجرابی رهبری حزب استقلال افغانستان را بر عهده دارد و مدعی است که این حزب در سال ۱۳۱۸ خورشیدی تأسیس شده است.
 
او می گوید اگر شفافیت و عدالت در انتخابات باشد، حتماً برنده می شود. او معتقد است که در انتخابات گذشته "جعل و تقلب" وجود داشت.
 
آقای نجرابی می گوید در قلب مردم جا دارد.
 
تامین وحدت ملی، خودکفایی اقتصادی، عدالت اجتماعی در کشور از اهداف عمده او است.
 
آقای نجرابی، شریف الله را به عنوان معاون اول و محمدشریف بابکرخیل را به عنوان معاون دوم خود برگزیده است.
 
حضور مکرر آقای نجرابی در همه روندهای انتخاباتی نشانگر عطش شدید او برای رسیدن به قدرت است. اگرچه جاذبه قدرت، چیزی نیست که انسان های عادی در برابر آن، قادر به مقاومت باشند؛ اما برای آقای نجرابی به عنوان یک پزشک، دشوار است که بتواند به این مأمول دست پیدا کند؛ همان گونه که سایر شهروندان عادی جامعه علیرغم رویاهای رنگین و بزرگ و بلندپروازانه ای که برای رسیدن به قدرت دارند، نمی توانند به آن برسند و به همین دلیل، خرد و عقلانیت، حکم می کند که چنین افرادی یا اصولا پا به این راه دشوار و ناهموار نگذارند و یا اگر همانند آقای نجرابی، چندین دوره شکست را هم تجربه می کنند، بخت خود را در دوره های بعدی، آزمایش نکنند.
 
در این میان البته یک ایراد قانونی نیز وجود دارد. واقعیت این است که قوانین اساسی و انتخابات افغانستان برای نامزد شدن در انتخابات ریاست جمهوری، معیارها و استندردهای بسیار آسان گیرانه و سهل الوصولی را در نظر گرفته اند که طی آن، تقریبا همه افراد می توانند به سادگی به عنوان نامزد در فهرست کاندیداها حضور داشته باشند.
 
این مهم، اگرچه ممکن است به لحاظ آزادی های سیاسی، یک حسن و یک نقطه قوت به نظر برسد؛ اما در عمل، موجب فروکاست روند راهبردی و مهمی مانند انتخابات ریاست جمهوری، به عرصه ای برای خودنمایی، شهرت طلبی و مانورهای نام و نشان جویانه افراد فاقد صلاحیت های لازم برای احزار سمت حساس ریاست جمهوری می شود، و این از یکسو از اهمیت این روند برای مردم می کاهد، و از جانب دیگر، مانع از شکل گیری یک رقابت پویا، زنده، تعیین کننده و جالب توجه برای پیروزی می شود.
 
در این مورد خاص، اینکه آقای نجرابی از حق سیاسی و مدنی خود به عنوان یک شهروند، استفاده می کند و در همه روندهای انتخاباتی، ثبت نام می نماید؛ اما در هیچکدام آرای لازم را برای پیروزی به دست نمی آورد، قانونگذاران می توانند معیارهایی را در نظر بگیرند که بر اساس آن، همانند قاعده ای که درباره ممنوعیت نامزدی سه باره فردی که دوبار پیاپی رییس جمهور شده، برای افرادی که دوبار پی در پی نامزد انتخابات ریاست جمهوری شده، ولی رأی کافی برای پیروزی به دست نیاورده اند نیز محدودیت مشابهی وضع می‌ شد تا هم داوطلب، اگر صلاح می دانست، با آمادگی های بیشتری در انتخابات ریاست جمهوری بعدی، حضور پیدا کند و هم مردم و رأی دهندگان از این امکان برخوردار می شدند که یک انتخابات متفاوت و هیجان انگیز را با چهره های تازه و مدعیان جدید، تجربه کنند.
 
نکته دیگری که در مورد آقای نجرابی وجود دارد، این است که او با وجود حضور مکرر در همه روندهای انتخاباتی ریاست جمهوری، تاکنون نه یک تیم سیاسی قدرتمند و قابل توجه را ساخته و نه حتی برنامه های منسجم و کارشناسی شده و قابل ملاحظه ای را برای عبور کشور از این شرایط و تغییر وضعیت زندگی مردم، تنظیم و تدوین و ارائه کرده است؛ تا در سایه این دو بتواند هر بار که در انتخابات ریاست جمهوری، ثبت نام می کند، نسبت به دوره پیش، بخت خود دست کم برای نزدیک شدن به پیروزی یا بهبود میزان آرایی که به دست می آورد را بهبود بخشد و تقویت کند.
 
او هربار که در انتخابات ریاست جمهوری، حضور می یابد، با برنامه های تکراری و معاونان بی نام و نشان، وارد صحنه انتخابات می شود، و این در حالی است که حتی یک فرد عادی هم می داند که با یک تیم ضعیف، یک برنامه کلیشه ای و فاقد راهکارهای علمی و بدون کمترین آمادگی و تلاش و سرمایه گذاری و زحمت و مبارزه برای ارتقای نفوذ اجتماعی و نقش آفرینی سیاسی داوطلب اشغال کرسی ریاست جمهوری، نمی توان به پیروزی امیدی داشت.
 
با این وصف، دقیقا روشن نیست که غلام فاروق نجرابی، به چه هدفی در همه دوره های انتخابات ریاست جمهوری، شرکت می کند، و هر بار نیز شکست می خورد.
 
در اینکه انتخابات در افغانستان، آغشته به دستبرد و تقلب است، تردیدی نیست؛ اما این ادعا از سوی کسی، شنیدنی و پذیرفتنی است که آرای قابل توجهی کسب کرده باشد که اگر تقلب نشود، دست کم در رده های دوم یا سوم نامزدهای پرطرفدار قرار بگیرد؛ این در حالی است که درباره آقای نجرابی، تصور نمی شود چنین باشد.
 
او ممکن است در حوزه تخصص اش یعنی جراحی قلب کودکان، پزشکی ماهر و متخصص باشد؛ اما بعید است که برای رهبری یک کشور بحران زده و از هم گسیخته نیز فرد شایسته ای باشد.
 
یکی از موضوعات قابل توجه دیگر درباره او این است که در انتخابات پیش روی ریاست جمهوری، هردو معاون آقای نجرابی، شریف (شریف‌الله و محمدشریف) نام دارند؛ اما بازهم بعید است که آقای نجرابی به عنوان نامزدی برای تمام فصول و تیمی با این «شرافت مضاعف» بتواند راهش را به سمت پیروزی در انتخابات فاسد و مافیازده افغانستان بگشاید.