اشاره: انتخابات ریاست جمهوری افغانستان پس از اما و اگرهای فراوانی که در پی تحولات مرتبط با روند صلح ایجاد شد، سرانجام قرار است به تاریخ ۶ میزان سال جاری برگزار شود.

خبرگزاری آوا طی سلسله مطالب اختصاصی، به‌منظور ارائه تصویری روشن‌تر از سوابق و کارنامه‌های گذشته و برنامه‌های آینده نامزدها، سعی می‌کند ضمن ترغیب مردم به مشارکت در انتخابات، به آن‌ها در انتخاب دقیق، آگاهانه و مسؤولانه نامزد مورد نظرشان کمک کند.

آنچه در ادامه می‌آید نخستین بخش از این مطالب است که به‌طور پیوسته تا روز برگزاری انتخابات، منتشر خواهد شد.
 
 
عنايت الله حفيظ از دیگر نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری ۹۸ است.

آقای حفیظ متولد سال ۱۳۵۷ در ولسوالى بهسود میدان وردک و از قوم هزاره می باشد.

وی که ليسانس زبان ادبیات انگلیسی و ماستری در بخش تجارت دارد، از چند سال به این سو مشاور وزارت ترانسپورت بوده است.

جنت خان فهیم و عبدالجمیل شیرانی، معاونان اول و دوم آقای حفیظ هستند.
 
او گفته است که در صورت پیروزی این تیم، تأمین امنیت، انکشاف متوازن، مبارزه علیه فساد و تحکیم ثبات سیاسی و اجتماعی و ایجاد روحیه وحدت ملی و هم­پذیری، از اولویت های کاری اش می باشد.

آقای حفیظ با اشاره به ميزان بالاى فقر و بیکاری در کشور گفت: «در صورت برنده شدن در دسترخوان شهروندان تغییر مثبت می آوریم.»
 
شعارهای این نامزد جوان انتخابات ریاست جمهوری هم تا حدود زیادی کلیشه ای و تکراری است؛ زیرا تقریبا همه نامزدها به نوعی شعارهایی در حوزه های تأمین امنیت، انکشاف متوازن، مبارزه علیه فساد و تحکیم ثبات سیاسی و اجتماعی و ایجاد روحیه وحدت ملی و هم­پذیری مطرح کرده اند.
 
اینکه رهیافت ها و راهکارهای هریک از نامزدهای مدعی این شعارها، برای تأمین و تحقق عملی این شعارها چیست، موضوعی جداگانه است. آنچه در حال حاضر، اهمیت دارد این است که طرح این شعارهای مشترک و تکراری که از قضا به دلیل تکرار ملال انگیز آنها هیچ شوق و شوری را در مخاطب برنمی انگیزد، به این دلیل است که همین موارد، مسایل مبتلابه افغانستان هستند.
 
به بیان دیگر، این کاملا درست است که افغانستان، ناامن و بی ثبات است، سیستم اقتصاد و توسعه در کشور عمیقا دچار مشکل است؛ زیرا نگاه ها به همه چیز، قومی است و عدالت و توازن در توسعه وجود ندارد. فساد یک اپیدمی فراگیر و ریشه دار است که تار و پود اقتصاد و سیاست و جامعه را آلوده کرده و به یک بیماری مرگبار و بی درمان بدل شده است. به نظر می رسد که هیچ اراده ای برای مبارزه با فساد وجود ندارد و در بسیاری از موارد، چه بسا مبارزه با فساد هم خود به نوعی فساد تازه بدل شده و به عنوان ابزاری مؤثر و به ظاهر مشروع برای تأمین اهداف و نیات اقتصادی، سیاسی و قومی یک مجموعه، مورد استفاده قرار می گیرد. ثبات سیاسی و اجتماعی در کشور هم بسیار شکننده و ناپایدار است؛ زیرا هنوز  دولت سازی و ملت سازی به معنای دقیق کلمه، صورت نگرفته و قانون اساسی به محک و معیار عملکرد دولت و مخالفان و منتقدان دولت درنیامده است. وحدت ملی هم علیرغم شعارهایی که داده می شود، روز به روز چشم انداز تیره تر و ناامیدکننده تری پیدا می کند؛ زیرا سیاست گذاری ها و عملکردها پیش از آنکه ملی باشند، قومی هستند. حتی فرمول تقسیم و توزیع قدرت هم قومی است تا ملی.
 
با این حساب، آقای حفیظ برنامه جدید و متفاوتی برای رییس جمهور شدن، ارائه نکرده است. او هم همان چیزهایی را مطرح کرده که دیگران هم در گذشته و هم در انتخابات آینده ریاست جمهوری، مطرح کرده اند. با اینهمه به نظر می رسد شعار «تغییر در دسترخوان مردم» هنوزهم برای بسیاری از رأی دهندگان در افغانستان، جذابیت و محبوبیت داشته باشد. این شعار اما پیش از آنکه امیدهای تازه ای برانگیزد و نگاه های نوی را به سیاست و قدرت از سوی توده به وجود آورد و افق های روشنی را در منظر آنها قرار دهد، یادآور یک خاطره نوستالژيک تلخ و ناتمام است.
 
این شعار را نخستین بار، زنده یاد شهید سید مصطفی کاظمی، مطرح کرده بود؛ کسی که هنوز برای بسیاری از مردم افغانستان، فرای اینکه به کدام قوم و حزب و مذهب و گروه و سمت و سو تعلق دارند، شخصیتی قابل احترام و محبوب به حساب می آید.
 
بسیاری تصور می کنند که کاظمی مرد عمل بود و برای آنکه بتواند در دسترخوان مردم، تغییر بیاورد، رییس کمیسیون اقتصادی مجلس نمایندگان شده بود. و برای آنکه بتواند عملکرد مؤثری در این کمیسیون داشته باشد هم خود مطالعات تخصصی علم اقتصاد و مدیریت اقتصادی را روی دست گرفته بود و هم مشاوران دانشمند و مبتکر و خلاقی را استخدام کرده بود.
 
او در نهایت، بر سر همین آرمان جان داد و در حالی که در یک مأموریت کاری برای بررسی وضعیت اقتصادی به ولایت های مختلف سفر می کرد، قربانی یک توطئه پیچیده ضد انسانی شد.
 
به هر حال، طرح دوباره این شعار از سوی عنایت الله حفیظ، بی تردید بسیاری از دوست داران کاظمی شهید را به یاد او و آن شعار دلگرم کننده اش می اندازد.
 
اما راه برای رییس جمهور آقای حفیظ همانند بسیاری دیگر از نامزدهای بی نام و نشان انتخابات ریاست جمهوری، بسیار سخت و سنگلاخی است، و سخت تر از آن، حتی اگر بربنیاد یک خیال محال، او رییس جمهور هم شود، اعمال و اجرای شعاری است که او از شهید کاظمی، وام گرفته است؛ زیرا در سیستم فاسد سیاسی، اقتصاد جنگی و سازوکار اداری کهنه و فرسوده و ناکارآمد، ایجاد تغییر در دسترخوان مردم دشوار نیست، ناممکن است؛ حتی اگر شعاردهنده، به جز سودای سیاست و قدرت، به فقر فرساینده مردم‌اش نیز فکر کند.