بر اساس این گزارش، "توافق نامه در اصل" كه نماینده آمریكا ، زلمی خلیلزاد ، در نه دور مذاكره با نمایندگان طالبان در قطر به آن دست پیدا کرده است، نخستین گام های آزمایشی را برای رسیدن به صلح از زمان آمریكا و نیروهای ائتلاف  پس از حملات  11 سپتامبر در سال 2001 می باشد
به گزارش تایمز، اگر این توافق مورد تایید رئیس جمهور امریکا قرار بگیرد، وزیر دفاع این کشور می تواند حدود 5،400 سرباز ، تقریباً یک سوم نیروی فعلی را از پنج پایگاه طی 135 رو از افغانستان آغاز کند.
به گفته منابعی که از محتوای این توافقنامه اطلاع دارند، این توافقنامه چند نکته مهم و اساسی از جمله حضور نیروهای ضد تروریستی امریکا برای پیکار با شبکۀ القاعده، بقای حکومت کنونی افغانستان وحتی پایان جنگ را در افغانستان، تضمین نمی کند.
یک مقام افغان به تایمز گفته‌است: " هیچ کس با اطمینان صحبت نمی‌کند. همه بر پایه امید است. هیچ اعتمادی وجود ندارد. پیشینۀ اعتماد وجود ندارد. هیچ مدرکی مبنی بر صداقت از طالبان موجود نیست."
او افزود: "ارتباطات متوقف شده نشان می‎دهد که آنها فکر می‎کنند که آنان امریکا را فریب داده‎اند، در حالی که امریکا معتقد است که در صورت تقلب طالبان، آنها قیمت سنگینی خواهند پرداخت."


طالبان از پومپئو خواستند تا با امارت اسلامی افغانستان، توافق نامه ای امضا كند ، نام رسمی دولتی كه در سال 1996 توسط طالبان در افغانستان تأسیس شد ، چهار مقام آمریكایی ، افغانی و اروپایی آگاه از جزئیات این گفتگوها می گویند.   وزیر امور خارجه  به دلیل اینکه امضای چنین سندی به طالبان به عنوان یک نهاد سیاسی مشروعیت می بخشد از این کار خودداری کرده است.

دفتر پمپئو پس از انتشار این گزارش، گفت در صورتی که همه طرف ها  از جمله رئیس جمهور ترامپ با آن موافق باشد، و وزیر خارجه مقام مناسبی برای این کار باشد، این توافقنامه را امضاء خواهد کرد.

دو گزینه وجود دارد، یا خود خلیلزاد این توافقنامه را امضا کند. یا ایالات متحده و طالبان ممکن است بیانیه مشترکی صادر کنند و توسط دولت تحت حمایت ایالات متحده در کابل و تعدادی دیگر از کشورها از جمله جاپان ، روسیه و چین مورد حمایت قرار بگیرد.
 این امر شاید بتواند از لحاظ دیپلماتیک مشکل را حل کند اما برای برقراری صلح پس از نزدیک به بیست سال جنگ، طالبان باید چند کار انجام دهند که ، گفتگو با دولت تحت حمایت امریکا در کابل، کاهش خشونت ها در تحت کنترل نیروهای امریکایی از اقداماتی می باشند که می تواند به خروج بیشتر نیروهای امریکایی تا سال 2020 از افغانستان تحقق بخشد.