به گزارش خبرگزاری صدای افغان(آوا)؛ نشستی با حضور حجت‌الاسلام والمسلمین سیدعیسی حسینی مزاری رئیس عمومی مرکز فعالیت‌های فرهنگی‌اجتماعی تبیان و جمعی از مسئولین، کادرها و اعضای فعال این مرکز در مشهد مقدس برگزار گردید.

حجت‌الاسلام والمسلمین حسینی مزاری در این نشست، در مورد موضوعات مختلف از جمله لزوم فعالیت بیشتر در عرصه‌های مختلف فرهنگی و اجتماعی، عوامل وضعیت نابسامان فعلی کشور و مهاجرین، لزوم حضور گسترده‌ تر و هدفمند در فضای مجازی و همچنین لزوم تلاش برای برپایی باشکوه مراسم عزاداری محرم و جلوگیری از به انحراف کشاندن آن توسط دشمنان به ایراد سخن پرداخت. در این گزارش، ابتدا بخش‌هایی از موضوعات مطرح ‌شده به صورت خلاصه و سپس مشروح سخنان ایشان در ادامه ذکر خواهد شد.

* امروز جامعه‌، مردم و مذهب ما نیاز به فعالیت بیشتر فکری و فرهنگی دارد. دشمن در همه‌ی عرصه‌ها -چه داخل افغانستان و چه در سطح مهاجرینِ ساکن ایران و خارج از ایران- برای به انحراف کشاندن مردم و خط و خطوط جهاد و مبارزه و مقاومت، نقشه و برنامه دارد.

* لذا، ما هم وظیفه داریم که در عرصه‌ی مقابله با برنامه‌های آنان حضور داشته باشیم، البته منظور این نیست که چون دشمن حضور دارد ما هم باید حضور داشته باشیم؛ خیر‍! ما وظیفه‌ی الهی و دینی داریم که چه دشمنی باشد چه نباشد، فعال باشیم و کار نمائیم. اما حالا که دشمن هست باید فعالیت، جدّیت، بیداری و هوشیاری ما چندین برابر باشد.

* ما که ادعا می‌کنیم پیرو امام رضا(ع) هستیم، مرتب حرم می‌رویم و دعا هم می‌کنیم، بیایید یک مقایسه داشته باشیم که به عنوان یک شیعه چه مقدار از زحمات ائمه‌ی معصومین(علیهم‌السلام) را جبران می‌کنیم و چه مقدار در مسیر این دعاها و متناسب با این خواسته‌ها عمل می‌کنیم؟ تا زمانی که خود ما عمل نکنیم، تنها با دعا و نمازخواندن کاری ساخته نمی‌شود. شعار دادن، حرف زدن و گریه کردن به تنهایی هر چقدر هم سوزناک باشد، اگر خروجی نداشته باشد و ما را در عمل جهت ندهد و فعال و متحرک نسازد، هیچ فایده‌ای نخواهد داشت.

* چرا امروز وضعیت مردم ما نابهنجار است و چرا ما هر روز دسته دسته، ده نفر و صدنفر کشته می‌شویم؟ ما اصلا تابحال به این موضوع فکر کرده‌ایم که این همه مصیبت می‌تواند ناشی از اعمال خود ما باشد؟ این همه بلاهایی که ما در افغانستان می‌بینیم، این همه کشته، این همه فقر و بیچارگی، این همه جنجال‌هایی که در سطح خانواده‌های ما وجود دارد، ضعف اقتصادی که داریم؛ این‌ها همه و همه، ناشی از اعمال خود ماست.

* متاسفانه اکثر مجالس و محافل عزاداری که چه بین مهاجرین و چه در داخل کشور برگزار می‌شود، خالی از محتواست و جز سرگرمی و گرفتن وقت مردم توسط سخنران مراسم، چیز دیگری ندارد. ما باید در عرصه پالایش کردن برنامه‌های محرم -چون دشمن تلاش دارد این مراسم را به انحراف بکشاند- نهایت تلاش‌مان را بکار بگیریم تا برنامه محرم از اهداف اصلی آن منحرف نشود.

* فضای مجازی عرصه‌ی مبارزه و عرصه‌ی عبادت است. شما اگر در یک محفل، حرف پسندیده‌ای بزنید، ممکن است پنجاه نفر سخن‌تان را بشنوند، ولی اگر همان حرف را در فضای مجازی عرضه کنید صدها و بلکه هزاران و میلیون‌ها نفر می‌بینند و می‌خوانند. حال خودتان مقایسه کنید که ثواب این کار به کجا می‌رسد.



مشروح سخنان حجت‌الاسلام و المسلمین حسینی مزاری در این نشست به شرح ذیل است:

بسم الله الرحمن الرحیم.
رب اشرح لی صدری و یسِّرلی امری و احلُل عقدة من لسانی یفقهوا قولی یا کریم.

ابتدا خوش‌آمدید می‌گویم به همه‌ی شما و با عرض پوزش که امروز با عجله تصمیم گرفته شد تا دوستان را دعوت نمائیم که در این نشست تشریف بیاورند.دلیل برگزاری این جلسه، اولاً تجدید دیدار با همکاران است، چرا که بعضی از دوستان را خیلی کم می‌بینیم و ثانیا صحبت پیرامون بعضی فعالیت‌ها و همچنین جلب توجه همکاران به فعالیت بیشتر، کار بیشتر و زحمات بیشتر.

جمعی از همکاران در دفتر مشهد مقدس، فعالیت شبانه‌روزی دارند و بسیار زحمت می‌کشند و امور و برنامه‌های مختلف دفتر مرکز تبیان و دفتر خبرگزاری آوا را پیش می‌برند. امروز الحمدلله خبرگزاری صدای افغان(آوا) به عنوان یک خبرگزاری وزین در سطح ملی و بین‌المللی مطرح بوده و یک خبرگزاری کاملا جریان‌ساز می‌باشد که به جرأت می‌توان گفت که با توجه به نوع کار، رویکرد و برنامه‌هایی که روی دست دارد، در سطح افغانستان به عنوان یک خبرگزاری کم‌ نظیر نه، بلکه بی‌نظیر در حال فعالیت است.



به هر حال، همه‌ی همکاران ما از جمله مسئول دفتر مرکز تبیان در مشهد مقدس، بخش علمای دفتر، بخش جوانان و نوجوانان، بخش بانوان، بخش اتحادیه مهاجرین، بخش اجتماعی و بخش‌های مدیا و مانیتورینگ، همگی در حال زحمت و فعالیت بوده و مسئولیت‌های سنگینی را بر عهده دارند. همچنین تعدادی از همکاران ما هرچند در چارچوب داخل دفتر حضور ندارند، ولی در بیرون از دفتر نیرو‌های بسیار فعالی بوده و در این عرصه کارهای شایسته و قابل قدری انجام می‌دهند. ما از همه‌ی عزیزانی که در تشکیلات حضور دارند و همواره در مباحث فکری، فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و مادی کمک‌حال ما هستند تشکر می‌کنیم.

اما بحث اصلی، این مسئله است که توقع و تقاضای ما این است که باید بیشتر از این کار صورت بگیرد. با توجه به وضعیتی که کشور و مردم ما داشته و همچنین میزان مشکلاتی که در سطح مهاجرین ما وجود دارد، طبعا می‌طلبد که همه‌ی همکاران و اعضای تشکیلات، کار و فعالیت سازمان‌یافته‌تر و گسترده‌تری را روی دست بگیرند.لذا شما بزرگواران را اینجا جمع کردیم تا در این مورد با هم صحبت کنیم و حرف بزنیم.

خواسته‌ی ما این است که کمی بیشتر وقت گذاشته شود، آنان که خیلی کم ‌وقت می‌گذارند، وقت بگذارند و آنان که وقت می‌گذارند و کار می‌کنند، بیشتر و جدّی‌تر در عرصه‌های مختلف حضور داشته باشند.

امروز جامعه‌ی ما، مردم ما، دین ما و مذهب ما نیاز به فعالیت بیشتر فکری و فرهنگی دارد. دشمن در همه‌ی عرصه‌ها -چه داخل افغانستان و چه در سطح مهاجرینِ ساکن ایران و خارج از ایران- برای به انحراف کشاندن مردم و خط و خطوط جهاد و مبارزه و مقاومت نقشه و برنامه دارد.

لذا، ما هم وظیفه داریم که در عرصه‌ی مقابله با برنامه‌های آنان حضور داشته باشیم، البته منظور این نیست که چون دشمن حضور دارد ما هم باید حضور داشته باشیم؛ خیر‍! ما وظیفه‌ی الهی و دینی داریم که چه دشمنی باشد چه نباشد، فعال باشیم و کار بکنیم. اما حالا که دشمن هست باید فعالیت، جدّیت، بیداری و هوشیاری ما چندین برابر باشد.

ما که ادعا می‌کنیم پیرو امام رضا (ع)هستیم، مرتب حرم می‌رویم و دعا هم می‌کنیم، بیایید یک مقایسه داشته باشیم که به عنوان یک شیعه چه مقدار از زحمات ائمه‌ی معصومین(علیهم‌السلام) را جبران می‌کنیم و چه مقدار در مسیر این دعاها و متناسب با این خواسته‌ها عمل می‌کنیم؟ تا زمانی که خود ما عمل نکنیم، تنها با دعا و نمازخواندن کاری ساخته نمی‌شود.ما باید در مسیر اهداف نماز حرکت کنیم، در مسیر اهداف روزه، خمس، زکات و سایر اعمال عبادی که داریم حرکت نمائیم، در مسیر تحقق شعار‌های مذهبی و دینی خود گام برداریم.

شعار دادن، حرف زدن و گریه کردن به تنهایی هر چقدر هم سوزناک باشد، اگر خروجی نداشته باشد و ما را در عمل جهت ندهد و فعال و متحرک نسازد، هیچ فایده‌ای نخواهد داشت.

چرا امروز وضعیت مردم ما نابهنجار است و چرا ما هر روز دسته دسته،، ده نفر و صدنفر کشته می‌شویم؟ در مراسم عروسی چند شب پیش، اگر چه دولت 64 نفر اعلان کرد اما "حامد علمی" یکی از خبرنگاران با سابقه کشور در توییتر خود نوشته است که من با پدر عروس صحبت کردم، 147 نفر کشته و بیش از 200 نفر زخمی شده‌اند. به هر حال، 147 نفر شیعه چرا باید کشته شوند؟ ما اصلا تابحال به این موضوع فکر کرده‌ایم که این همه مصیبت می‌تواند ناشی از اعمال خود ما باشد؟ این همه بلاهایی که ما در افغانستان می‌بینیم، این همه کشته، این همه فقر و بیچارگی، این همه جنجال‌هایی که در سطح خانواده‌های ما وجود دارد، ضعف اقتصادی که داریم؛ این‌ها همه و همه، ناشی از اعمال خود ماست.

ما تحرک نداریم. با برنامه حرکت نمی‌کنیم و جدّیت نداریم و الّا دشمن چیزی نیست. ما جان داریم او ندارد؟ ما خون داریم او ندارد؟ چرا دارد، اما او به هدفی که فکر می‌کند عمیقا وابسته است. دشمن -چه داعش و طالب و چه هر کس دیگری- برای هدف خود تا جایی کار می‌کند که حاضر است خود را منفجر نماید تا به هدف خود برسد. ما به عنوان نیروهای شیعه در راستای رسیدن به هدف خود چقدر زحمت می‌کشیم؟ چقدر تلاش می‌کنیم؟ آیا حاضریم که مثلا، هفته‌ای دو ساعت را برای رسیدن به هدفِ متعالی‌ساختنِ خانواده، جامعه، دین و مذهب خود صرف نمائیم؟ چرا بعضی‌ اشخاص شبانه‌روزی در خدمت دین‌اند ولی بعضی‌ها با وجودِ برخورداری از چهره‌ی دینی و نمازخواندن و روزه‌گرفتن اصلا به فکر دین نیستند؟

مشکلات زیادی وجود دارد که ما باید در راستای حل و فصل آنها کار کنیم. اگر متحرک نباشیم و اگر جامعه افغانستان هوشیار و بیدار نشوند و سازمان‌یافته حرکت نکنند و از همه مهم‌تر، متحد و هماهنگ در کنار هم قرار نگرفته و در مسیر رسیدن به یک هدف متعالی کار نکنند، بدون شک دشمن به هدف خود که تصفیه‌ی صددرصدی شیعیان است خواهد رسید.

ما اگر در افغانستان ریشه و جایگاه و پشتوانه‌ی کار نداشته باشیم قطعا اینجا هم با مشکلات متعددی مواجه می‌شویم. همین حالا، ما در جمهوریی اسلامی ایران چقدر مشکل داریم؟ درست است که اکنون مثل گذشته هر لحظه از مهاجرین مدرک نمی‌خواهند و هر لحظه رد مرز نمی‌شویم، اما ما و شما اگر به موضوع دقیق‌تر نگاه کنیم می‌بینیم که چقدر اینجا سرگردانیم. نمی‌توانیم به راحتی یک گواهینامه بگیریم. خانه خریده نمی‌توانیم. نمی‌توانیم ماشین به نام خود بزنیم. سرمایه‌گذاری نمی‌توانیم. دکانداری نمی‌توانیم. حتی امکانش نیست که به راحتی مسافرت کنیم.

البته این انتقاد من علیه جمهوری اسلامی ایران نیست، انتقاد علیه خود ماست. جمهوری اسلامی ایران مجبور است به خاطر مشکلات امنیتی و معضلاتی که دارد، یک سری تمهیدات را روی دست بگیرد، اما ما برای رفع مشکلات و حمایت از مهاجرین خودمان و برای تامین خواسته‌های آنان چقدر کار می‌کنیم و چقدر فعالیم؟



بدون حضور خود مهاجرین در صحنه هیچ کاری امکان‌پذیر نیست، یک شخصیتی که پیگیر مشکلات مهاجرین باشد و بخواهد با یک ارگان صحبت نماید و یا در یک محفل و مجلس از مشکلات مهاجرین بگوید، باید پشتوانه‌ی اجتماعی و مردمی داشته باشد. طبیعی است که چنین اشخاصی هرچه با پشتوانه اجتماعی و فرهنگی بیشتری مطالبه‌گری کنند، مشکلات مهاجرین سریع‌تر و بهتر حل و فصل خواهد شد. اینجاست که وظیفه‌ی عموم مهاجرین نیز سنگین می‌شود.

گاهی بعضی افراد انتقاد می‌کنند که چرا این همه آدم دنبال فلانی راه می‌افتند و در مراسم‌های مختلف مثلا فاتحه می‌روند و قدرت‌نمایی و کارهای نمایشی می‌کنند. این منتقدان متوجه نیستند که این مسائل بخاطر منفعت‌های شخصی نیست. حضرت امام خامنه‌ای (حفظه‌الله) هر هفته دو سه دیدار عمومی دارد، آیا باید ایشان را هم محکوم کنیم که چرا خیلی خودنمایی می‌کند و چه نیازی است که هر هفته بین دو سه هزار نفر سخنرانی کند؟ یا به عنوان مثال، تظاهرات 22 بهمن و روز قدس چه معنایی دارد؟ بله! باید توجه داشت که خیلی از تظاهرها خودش عبادت است و هر تظاهری به معنای ریائی که باعث گناه می‌شود نیست.

تشکیلات مرکز تبیان در تمام افغانستان، تنها تشکیلات دینی، ولایی، رسمی و علوی است که با این منش در عرصه کار می‌کند. بقیه‌ی مراکز مذهبی و مکتبی را رد نمی‌کنیم، حرف ما این است که ما تنها تشکیلات مذهبی و مکتبی هستیم که به صورت علنی و رسمی در حال فعالیت‌ هستیم. ما برای رسیدن به این مسیر و هدفِ خود تاوان هم داده‌ایم و باز هم آماده‌ی تاوان‌دادن هستیم البته نه به این معنا که خود را دودستی به کشتن بدهیم، اما به هرحال مسیر ما پر از خطر است. 52 نفر از اعضای ما در سال 96 شهید شدند، قبل از آن حاج آقای مصباح در سال 73 ترور و شهید شد. اما ما همچنان با قدرت در صحنه هستیم و خواهیم بود.

ما که 41 سال است در صحنه‌ایم، طی این مدت راحتی ندیدیم، البته راحتی به معنای مصطلح که مردم می‌گویند، و الّا مجموع فعالیت‌ها، کارها و زحماتی که ما کشیدیم حتی در همان لحظاتی که در معرض تهدید بودیم، در واقع عین راحتی بوده است. ما لحظات خطر را عاشقانه می‌گذراندیم و احساس می‌کردیم که اگر در آن لحظه کشته و یا ترور شویم به فیض عظمای الهی می‌رسیم.

عشق ناراحتی و نگرانی ندارد. طی این 41 سال که ما در صحنه بودیم، زجر و زحمت به معنای مصطلح مردم ندیدیم. کسی که عاشق باشد در راه این عشق حتی اگر پا روی خار هم بگذارد فکر می‌کند که پا روی حریر نهاده است. ولی اگر به معنای مصطلح میان مردم، در نظر بگیریم طبیعی است که ما در طی این 40 سال، حتی یک روز و یک لحظه آرامی، آسایش و راحتی نداشته‌ایم. ما خداوند متعال را شاکریم و از او راضی هستیم که ما را در این مسیر قرار داد و توانسته‌ایم تا هنوز هم این مسیر را با قوت و قدرت ادامه بدهیم.

فعالیت جمعی و گروهی بسیار مهم است. خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید: "قل اِنّما اعِظُکم بواحدة، ان تقوموا لله مَثنی و فرادی" که به گفته حضرت امام خمینی (ره) منظور از "فرادی" تلاش در راستای کسب معرفت الهی و منظور از "مثنی" تلاش در راستای کسب رضایت خدا و تحققِ فرامین الهی به صورت جمعی و سازمان‌یافته می‌باشد. ما تا زمانی که کار جمعی نکنیم، به صورت فردی کاری نمی‌توانیم. دعای فردی، نماز فردی و حرکت فردی هیچ‌کدام به اندازه‌ی جمعی و گروهی تأثیرگذار نیست. خداوند متعال نیز در قرآن کریم به کار جمعی تأکید و موعظه دارد.

چند روز دیگر ان‌شاءالله محرم از راه می‌رسد. دوستان در این عرصه نیز با جدیت وارد عمل شوند و تلاش‌شان بر این باشد که محرم و عزاداری‌هایشان مبتنی بر اصول اسلام راستین باشد. متاسفانه اکثر مجالس و محافل عزاداری که چه بین مهاجرین و چه در داخل کشور برگزار می‌شود، خالی از محتواست و جز سرگرمی و گرفتن وقت مردم توسط سخنران مراسم، چیز دیگری ندارد. ما باید در عرصه پالایش کردن برنامه‌های محرم -چون دشمن تلاش دارد این مراسم را به انحراف بکشاند- نهایت تلاش‌مان را بکار بگیریم تا برنامه محرم از اهداف اصلی آن منحرف نشود.

بحث آخر که خدمت شما عرض می‌کنم اهمیت حضور و فعالیت در فضای مجازی است. باید در این فضا وقت گذاشته شود. فضای مجازی عرصه‌ی مبارزه و عرصه‌ی عبادت است. شما اگر در یک محفل، حرف پسندیده‌ای می‌زنید، ممکن است پنجاه نفر یا بیشتر سخن‌تان را بشنوند، ولی اگر همان حرف را در فیسبوک بزنید صدها و بلکه هزاران و میلیون‌ها نفر می‌بینند و می‌خوانند. حال خودتان مقایسه کنید که ثواب این کار به کجا می‌رسد.

والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته.