مسائله صلح در افغانستان، از جنجال بر انگیزترین مسائل بوده که با وجود مداخله جامعه جهانی و  کشورهای ابرقدرت اما در کشور تا حال نهادینه نشده است.
 
به گزارش خبرگزاری آوا، آگاهان امور می گویند که حق تمام مردم افغانستان است که درزمینه آوردن صلح خود تصمیم بگیرند، چون بدون مردم هیچ کسی نمی تواند، صلح را در کشور نهادینه سازند، و نباید با صلح سیاسی برخورد شود و به زنان نقش داده شود، تا صلح درکشورنهادینه گردد.
 
خانم حمیرا ثاقب؛ مسوول خبرگزاری زنان افغانستان، که درهمایش مشورتی "چرا به صلح نمی رسیم" روزچهارشنبه(3 دلو) در تالار جلسات شهرداری مزارشریف از برگزاری جلسات مشورتی وگرفتن نظریات اقشارمختلف کشور در چهار زون بزرگ کشورخبرداد و گفت: ما نظریات تمام اقشارجامعه را درباره صلح و اینکه "چرا به صلح نمی رسیم" جمع آوری نموده و در زمینه صلح کشوراستفاده می نمایم.
 
خانم ثاقب از کمتر شنیدن صدای مردم درپروسه های صلح یاد نمود وافزود که صلح که درکشورقرار است زمینه سازی گردد، باید نظریات تمام باشندگان کشوردرنظرگرفته شود.
 
وی خاطرنشان ساخت که ما درتلاش پیدا کردن عامل هستیم که چرا بعد ازحکومت نجیب که حدود چهل سال است که ما درزمینه آوردن صلح تلاش می نمایم اما ولی تا حال به صلح نرسیده ایم، ومی خواهیم زمینه های منطقی آنرا دریافت نمایم.
 
درهمین حال شهلا حدید؛ رئیس امور زنان ولایت بلخ، که در این همایش صحبت می نمود و گفت سال های زیاد است، که ما به دنبال صلح هستیم، ولی تا حال به صلح نرسیده ایم، وماباید کوشش وتلاش بیشترنمایم تا کشوراز این وضعیت بیرون گردد.
 
رئیس امورزنان بلخ، نظریات منسجم ودیدگاه مردم را درآوردن صلح درکشورموثرخواند وافزود که صلح حق همه مردم افغانستان افغانستان بوده وباید درپروسه تمام مردم سهم داشته باشد.
 
خانم حدید؛ صلح پشت پرده را برای مردم افغانستان غیرقابل قبول دانست وافزود که دولت مردان اجازه دهند تا مردم خود تصمیم بگیرند وآمدن صلح را درکشورزمینه سازی نمایند.
 
رئیس امورزنان کشوردست های خارجی را عامل خدشه دارکردن اتحاد کشوریاد کرد وگفت اگر مردم ما اتحاد نمایم، با تصمیم های هوشیارانه می توانیم زمینه سازصلح وامنیت درداخل کشورگردیم.
 
خانم حدید افزود که صلح افغانستان مثل یک سریال چندین قسمت و چندین سال ادامه یافته است، هر زمان که صدای صلح بلند می شود، عزیزان زیاد را از دست می دهیم، وی راه رسیدن به صلح را در گروه تصمیمات خود مردم یاد کرد.
 
محسن دانش، مشاور ریاست اجرائی به نمایندگی علماء، عامل نیامدن صلح در کشور را فراهم نبودن زمینه های صلح در کشورعنوان کرد.
 
پشتون شراره؛ عضو شبکه زنان افغانستان؛ که در این همایش مشورتی صحبت می کرد، اولین علت نهادینه نشدن صلح در افغانستان را سیاسی بودن مسائل صلح عنوان کرد و افزود که مسائل سیاسی عامل دوری از صلح می شود.
 
وی دومین علت نرسیدن به صلح را کمرنگ بودن حضور زنان  و کسانی که در نبود صلح آسیب پذیرهستند یاد نمود و افزود که حضورزنان در شورای صلح ولایات کمتراست و مردان بیشتر از آدرس زنان نیز تصمیم می گیرند.
 
خانم شراره راه رسیدن به صلح را در دو صورت امکان پذیردانست  وافزود: اگر پروژه های صلح تنها بالای واژه صلح بحث شود و نقش زنان در تصمیم گیری های صلح بیشترگردد ما می توانیم به صلح برسیم.
 
گلچهره بهیر؛ استاد دانشگاه، که دراین همایش صحبت می نمود، نقش جوانان را درآوردن صلح بسیارموثر دانست و افزود اگر جوانان دست به دست هم بگذارند، در آوردن صلح در جامعه بسیارمفید خواهد بود.
 
وی اضافه نمود که به جوانان فرصت کمتر در پروسه صلح داده شده است، درعین حال خود جوانان نیزعلاقه بسیار نداشته است.
 
 وی افزود که 70% جامعه افغانستان را جوانان تشکیل داده ولی جوانان کمترنقش شان را در جامعه شناخته اند و کمتر در تعیین سرنوشت شان سهم گرفته اند.
 
همچنین این استاد دانشگاه برخورد با صلح در افغانستان را غیراکادمیک یاد نمود و راه و برنامه‌ای که برای صلح در کشور به را انداخته می شود، نا منسجم وغیرعلمی یاد نمود.
 
وی تاکید کرد که تازمانیکه با صلح به صورت اکادمیک وعلمی برخورد نشود و زمینه های درست برای آوردن صلح در کشور فراهم نگردد، ما شاهد صلح سرتاسری وموثر در افغانستان نخواهیم بود.
 
حکیم شاه، نماینده متیوتیک افغانستان که دراین جلسه صحبت می نمود، افزود که تا خردمندی وخودآگاهی نداشته باشیم، بسیارمشکل است که به صلح برسیم.
 
وی افزود که افغان ها باید همدیگرپذیری داشته باشیم و با تشریک مساعی همدیگر زمینه ساز صلح درکشورشویم، ومنتظرکشورهای دیگرنباشیم.
 
نماینده متیوتیک سیاسیون افغانستان وکشورهای دیگررا افراد دانست که درمقابل صلح بطی عمل می کند، وافزود که جامعه مدنی افغانستان همواره دربرابرصلح کارمی کند.
 
از پروسه صلح درحالی یاد می شود که امریکا و کشورهای دیگر برای آوردن صلح در افغانستان کارمی کند، ولی هیچ گاهی تصمیم را به خود افغانستان واگذارنکرده است.