سازمان ملل متحد در "روز جهانی یادبود و گرامیداشت قربانیان تروریزم" میزبان نشستی با حضور شماری از نمایندگان قربانیان تروریزم بین المللی در مقر این سازمان در نیویارک بود.

در این مراسم، سید مشتاق حسینی؛ نماینده حبرگزاری صدای افغان(اوا) و مرکز فعالیتهای فرهنگی اجتماعی تبیان که در حمله تروریستی منسوب به داعش به تاریخ ۷ جدی سال گذشته خورشیدی به دفاتر مرکزی مرکز تبیان و خبرگزاری آوا در کابل، به شدت زخم برداشت نیز به نمایندگی از ده ها قربانی آن رویداد و سایر قربانبان تروریزم در کشور، شرکت و سخنرانی کرد
 
بخشی از  سخنرانی آقای سید مشتاق حسینی در این مراسم به شرح زیر است:
بسم الله الرحمن الرحیم
 
من از بازماندگان رویداد تلخی هستم صبحگاه پنجشنبه ۷ جدی ۱۳۹۶ خورشیدی برابر با ۲۸ دسامبر ۲۰۱۷ میلادی، یک تروریست خونریز منسوب به گروه تروریستی داعش، در نشست علمی و اهدای جوایز مسابقه کتابخوانی که به مناسبت تجلیل از قربانیان و بررسی آثار و پیامدهای اجتماعی تجاوز نیروهای اشغالگر ارتش سرخ شوروی سابق به افغانستان برگزار شده بود را مورد آماج قرار داد. که بی تردید همچنان خونین ترین روز آزادی بیان در افغانستان محسوب می شود؛ که سبب کشته شدن ۵۲ تن و بیش از ۹۰ تن دیگر زخمی شدند، که همه اینها افراد عادی شامل اطفال، زنان و مردان بودند.
 
آن روز من در حال تهیه عکس و گزارش در این مراسم علمی بودم که بعد از نیم ساعت حمله انتحاری روی داد و من بعد از چند دقیقه که به‌هوش آمدم زخمی و دچار سوختگی شدید شدم. در آن مکان فریاد کودکان و زنان شنیده می‌شد؛ اما من کاری برای آنها نمی توانستم بکنم. فقط خودم را به نزدیکترین مرکز درمانی رساندم و بعد از آنجا مرا به شفاخانه استقلال انتقال دادند.
 
کم کم دوستانم باخبر شدند و به من گفتند که خبر کشته شدنت به تمام سایت های خبری از جمله سایت خبرگزاری صدای افغان و بی بی سی فارسی نشر شده و از این خبر بسیار متاثر شدم و دوستانم با من همکاری کردند و خبر زخمی شدنم را در صفحات اجتماعی نشر کردند که دوستانم باخبر باشند که من کشته نشده ام.
 
حضار گرامی! برای من که از نزدیک شاهد آن رویداد هولناک بودم، هرگز آن لحظات تلخ و دشوار، فراموش نخواهد شد. درد و رنج ناشی از آن حمله تا ده ها سال مرا آزار خواهد داد. اندوه از دست دادن صادق ترین یاران و همکارانم هرگز مرا ترک نخواهد کرد.
 
من و همکاران بازمانده ام که به شدت با مرگ و درد ناشی از حمله تروریستی، دست و پنجه نرم می کردیم، انتظار توجه و دلسوزی و همدردی انسانی داشتیم؛ هم از سوی دولت و هم از جانب رسانه ها و همکارانم در عرصه فرهنگ و رسانه افغانستان. بعد از آن حادثه ما دچار مشکلات صحی در شفاخانه استقلال شدیم. در مراکز صحی افغانستان معضل کمبود دارو وجود دارد، به قربانیان رسیدگی جدی از سوی داکتران این مراکز نمی شود، اتاق های بود و باش قربانیان حملات تروریستی یکی از اساسی ترین معضلات برای تمام قربانیان است و مشکل دیگری که وجود دارد این است که اگر یک زخمی بخواهد به خارج از کشور برای تداوی منتقل شود، توان تأمین و پرداخت هزینه های هنگفت آن را ندارد و حتی این مشکلات باعث از دست دادن اعضای بدن قربانی خواهد شد؛ همانطور که یکی از همکارانم به نام سید محسن سجادی به همین دلیل، بینایی اش خود از دست داد و در حال حاضر با این معضل دست و پنجه نرم می کند و این همه مشکلات در کشور ماست.
 
اما در حال حاضر، با آنکه سوختگی های دست هایم کمی بهتر شده است؛ اما دست هایم همچنان حالت بی حسی دارد و نمی توانم با آن کاری را برای مدت بیش از چند دقیقه انجام دهم و در 6 ماه گذشته با مشکلات زیادی از جمله دور بودن از کار رسانه ای و بازماندن از امتحانات دانشگاه دچار شدم که این موضوعات مرا خیلی متاثر ساخته است. بنابراین خواست ما از حکومت افغانستان این است که به مشکلات قربانیان حملات تروریستی در افغانستان رسیدگی کند چون مردم افغانستان قربانی های زیادی دادند.


 
خواست ما از تمام کشورها اشتراک کنننده در این مراسم و جامعه جهانی این است که در مبارزه با تروریسم بین المللی و گروه های افراطی جدی باشند و مردم مظلوم افغانستان را در مبارزه با ترورزم تنها نگذارند و به خانواده های قربانیان حملات تروریستی در افغانستان به خصوص به فرزندان یتیم آنها توجه و یاری کنند.
 
در پایان نیز پیام من بازهم به کسانی که قربانی همچو حملات تروریستی شده اند این است که همه ما در راه آزادی، استقلال، آگاهی و بیداری بهای سنگینی دادیم، لذا تا جان در بدن داریم از اهداف مان که همان آزادی، امنیت،  تحقق صلح و ثبات دایمی و رشد و توسعه  کشور مان است دست برنمی‌داریم.