مرجع نظارت از زندان‌های بریتانیا روز سه شنبه گزارشی را به نشر سپرد که در آن وضعیت بد پناهجویان زندانی در توقیفگاه‌ها فاش شده است. در یکی از این توقیفگاه‌ها، یکی از مهاجران ردشده از چهار سال به این سو زندانی است.
پوسیدن درازمدت در مراکز توقیف: در بریتانیا چنین چیزی ممکن است. در گزارش نشر شده به روز سه‌شنبه، مرجع نظارت از زندان‌های بریتانیا وضعیت بد زندگی پناهجویانی را فاش ساخته که درخواست پناهندگی و استیناف‌شان رد شده است.
این پناهجویان به ویژه در مرکز هورموندسورث (Hormondsworth) در نزدیکی میدان هوایی «هیترو» در یکی از حومه‌های لندن در توقیف به سر می‌برند.
پیتر کلارک، ناظر ارشد این مرجع، که تحقیقش را در ماه اکتوبر گذشته انجام داده، در گزارش خود تأیید می‌کند که برخی از ۵۳۷ فرد توقیف‌شده در هورموندسورث از «بسیار قبل» آن‌جا به سر می‌برند: ۲۳ تن آن‌ها بیشتر از یک سال است که در انتظار اخراج اند. مردی نیز از چهار و نیم سال به این سو در توقیف مانده است. پیتر کلارک در گزارش خود روی «ناتوانی‌های» وزارت داخله انگشت می‌گذارد که، به گونه نمونه، «بیشتر از یک سال را برای پاسخ دادن به درخواست پناهندگی» می‌گذراند.
زمان نامعین توقیف، موردی بی‌مثال در اروپا
این ناظر در گزارش خود همچنان از مدت دراز انتظار پناهجویان ردشده‌‌ای یاد کرده است که ناگزیرند به کشور خود برگردند. مدت‌های درازی که به «دلایل مختلف» توجیه می‌شوند: «اختلافات قضایی به تأخیر افتاده، نبود اسناد سفر، یا رفتارهای برهم‌زننده نظم.»
ماتیو تاردیس، پژوهشگر مرکز مهاجران و شهروندی افری (Ifri) تأکید می‌کند که در بریتانیا «مدت توقیف خارجی‌ها در این مراکز نامعین است.»
به گفته پیتر کلارک، نبود مهلت مشخص به توقیف‌های «بیش از اندازه دراز» می‌انجامد. و یا به گفته ماتیوس تاردیس بسیار بسیار دراز. او می‌گوید: «[سیستم] عجیبی است، خصوصاً برای کشوری که در آن این قاعده حقوقی معروف است: هیچ کس بدون دلیل معتبر نمی‌تواند زندانی شود. در همین کشور می‌توان برای سال‌ها در توقیف ماند!»
«وضعیت پذیرش بسیار بد است»
در بریتانیا، توقیفگاه‌ها ــ و سیستم کلی پذیرش ــ از طرف سازمان‌های خصوصی جدی گرفته نمی‌شوند. برعکس آن، در فرانسه، معمولاً سازمان‌های غیردولتی (فرانسه سرزمین پناهندگی، لا سیماد و...) اند که در توافق با دولت، مهاجران ردشده را همراهی می‌کنند.
مراکز بریتانیایی همزمان این سه دسته را در خود جا می‌دهند: پناهجویانی که در انتظار تصمیم اداره‌های آن کشور اند، یا مهاجرانی که باید اخراج شوند، و حتا متخلفان خارجی. چنین یک آمیختگی در فرانسه وجود ندارد. در فرانسه، توقیفگاه‌ها (CRA) فقط پناهجویان ردشده و آن افراد خارجی را می‌پذیرند که حق اقامت در قلمرو فرانسه را ندارند.
ماتیوس تاردیس می‌گوید: «وضعیت پذیرش در بریتانیا بسیار بد است.» یک گزارش بی‌بی‌سی پیش از این از «محیط زهری و بدوی» توقیفگاه‌ها در این کشور پرده برداشته است ــ مثلاً در بروک هوس (Brooke House) در نزدیکی میدان هوایی «گتویک» در جنوب این کشور، زخمی کردن خود، قاچاق مواد مخدر و تلاش برای خودکشی سکه‌‌های رایج اند.
«مهاجرانی که به صورت سیستماتیک دستبند زده می‌شوند»
بر بنیاد گزارش مرجع نظارت از زندان‌ها، وضعیت زندگی در این مراکز «شبیه زندان است». پیتر کلارک در گزارشش همچنان از موجودیت شپش و موش و... در این توقیفگاه‌ها خبر داده است. وی از قاچاق مواد مخدر ناراضی است و می‌گوید که مهاجران به صورت سیستماتیک دستبند زده می‌شوند، حتا «بدون خطر آشکار.»
وی در گزارش خود می‌افزاید: «توقیف‌شده‌ها، که معمولاً آسیب‌پذیر اند، به صورت کافی حفاظت نمی‌شوند. وضعیت بهداشتی رضایت‌بخش نیست. توقیف‌شده‌ها مجبور اند [...] در وضعیت پایین‌تر از نورم‌های اخلاقی به سر ببرند. حالا وقت آن است تا وزارت داخله بریتانیا به فکر تغییر وضع بیفتد [...]»
وزارت داخله بریتانیا در واکنش به این گزارش گفته که آن‌ها در حال کار روی برنامه «تغییر» در توقیفگاه هارموندسورث هستند.
دریافت صفحه با کد QR