سکینه السادات پاد ؛ معاون حقوق بشر اسلامی مرکز دانشجویی حقوق بشر جمهوری اسلامی ایران در یادداشتی تحلیلی نگاشته است: هنوز در حال و هوا و فخر و بالندگی ظاهری ناشی از تصویب منشور حقوق بشر اسلامی ۵ آگست ۱۹۹۰ بودیم و اتفاقا از عدم الزام آور بودن آن گفتگو می شد و اینکه اگر در قاهره دچار تنزل و تغییر نمی شد اکنون خیلی از ظلم و جنایتهای سیستماتیک توسط حکام خودکامه صورت نمی گرفت که فاجعه هولناک میرزاولنگ افغانستان همه را در غم و شوک فرو برد.
به گفته خانم پاد ، اما طبیعتاً این شوک و حزن ناشی از آن باید در منطق و بیان سازمان کنفرانس اسلامی متفاوت، مؤثر به حال آسیب دیدگان و مظلومین و شهداء و خانواده های آنها باشد و از دو منظر به آن نگریسته شود منظر و ساحت اول مطالبه جدی و قانونمند از سازمانهای بین المللی است و اینکه افکار عمومی و مطالبه همه آزاداندیشان و عدالتخواهان و صلح طلبهای عالم را در این مهم متقاعد کنند.
نامبرده با تاکید بر اینکه سازمان کنفرانس اسلامی و دولت افغانستان می بایست اراده جدی در پیگیری جنایات ضد بشری داشته باشند ، ابراز داشت: تعقیب و پیگیری جنایتهای داعش و طالبان از طریق شورای امنیت به دلیل زخم کهنه و درد ضد بشری حق وتو برای کشورهایینظیر آمریکا و فرانسه و انگلیس که عموماً حامی این گروههای تروریستی می باشند و میزان نفوذ آنها در اعمال اراده شورای امنیت، خیلی امید نتیجه بخشی وجود ندارد.
به گفته وی، علی ای حال سازمان کنفرانس اسلامی موظف است برای جلب توجه افکار عمومی و مدیریت این مهم در سطح دنیا به نفع مسلمانان و حادثه دیدگان مظلوم میرزاولنگ افغانستان در مجامع بین المللی طرح موضوع کند.
معاون حقوق بشر اسلامی مرکز دانشجویی حقوق بشر جمهوری اسلامی ایران خاطر نشان کرد: منظر و ساحت دوم، مسوولیت مستقیم دولت افغانستان در تأمین امنیت این منطقه بوده است.
به گفته این فعال حقوق بشر ، برآیند مصاحبه های آقای اشرف غنی و مقامات ارشد نظامی افغانستان این است که با توجه به تغییر تاکتیک طالبان و داعش در جنگ و اهداف این گروههای تروریستی به منظور ورود و استقرار مقرّ فرماندهی خود به داخل شهرهای افغانستان می بایست جهت تأمین امنیت جان انسانهای غیرنظامی بی دفاع خصوصاً زنان و کودکان مظلوم میرزاولنگ تدبیر و حمایت نظامی بیشتر می نمود و سکوت مدت دار حکومت افغانستان همان نکته مهم و هدف غایی طالبان و داعش می باشد.
خانم پاد نگاشته است: بی شک در چنین شرایطی این سکوت برای مردم افغانستان قابل درک و توجیه نبوده و باعث شکاف بین مردم و دولت می شود و این پازلی است که داعش و طالبان با حمایت و پشتیبانی حامیان اصلی خود ترسیم کردند.
تصاویر هولناک قتل عام کودکان و زنان بی گناه افغان، فغان از نهاد هر انسان دارای وجدان در می آورد لذا انتظار می رود مجامع حقوق بشری بین المللی از جمله سازمان ملل – دیدبان حقوق بشر و ده ها کنوانسیونهای عریض و طویل مبتنی بر قواعد آمره بین المللی که در حال حاضر مهمترین و تنها ضمانت اجرای حقوق بین المللی است ورود منهای ملاحظات قدرتهای بزرگ داشته باشند.
این فعال حقوق بشر اظهار داشت: اگرچه اراده ای بین المللی برای محو گروههای تروریستی وجود ندارد تا آنجا که کیسنجر به صراحت می گوید برای مهار ایران حفظ داعش ضروری است. اما آیا آبرویی برای نظام حقوقی بین المللی باقی می ماند اگر در مقابل به اسارت گرفتن ۴۰ تن دختر شیعه افغان توسط گروه تروریستی داعش به قصد بردگی جنسی و نیز قتل عام کودکان در مقابل چشمان مادران سکوت کند؟! و آیا حیثیتی برای حقوق بشر غربی و اسلامی می ماند.
معاون جنبش صلح زیبا توصیه کرد: از همه نهادهای مدنی مدعی حقوق بشر دعوت می کنیم که حقوق بشر را تقسیم به اروپایی و آسیایی و رنگ چشم و مو نکنند و با هم افزایی و مشارکت جدی مبنی بر وادار کردن سازمانها و نهادهای مسؤول در عرصه بین الملل جهت محکومیت و تعقیب و مجازات عاملان جنایات بین المللی و سالبان حق حیات و زندگی و نژادپرستان جاهل دینی و مذهبی سکوت خود را در مورد افغانستان مظلوم بشکنند و دبیرکل سازمان ملل و عقلاء عالم را به احترام به انسانیت اجبار و دعوت کنند.