انتفاضه دوم فلسطین یا انتفاضه الاقصی، روز ۲۸ سپتامبر سال ۲۰۰۰ م. آغاز شد و تا ۸ فبروی سال ۲۰۰۵ م. ادامه یافت.
انتفاضه دوم فلسطین یا انتفاضه الاقصی، روز ۲۸ سپتامبر سال ۲۰۰۰ م. آغاز شد و تا ۸ فبروی سال ۲۰۰۵ میلادی پس از توافق آتش بس که در نشست شرم الشیخ با حضور رئیس فلسطینی، محمود عباس و نخست وزیر رژیم صهیونیستی، آریل شارون، تصویب گشت، ادامه یافت.
ویژگی خاص این انتفاضه در مقایسه با انتفاضه قبلی، تعداد زیاد درگیری های مسلحانه و افزایش فعالیت های نظامی بین مقاومت فلسطینی و ارتش متجاوز صهیونیستی بود.
با نزدیک شدن پایان سال ۱۹۹۹ م. و مهلت معین برای اجرای راه حل نهایی طبق توافق نامه اسلو، ناامیدی فلسطینیان را فراگرفت. احساس ناامیدی بدلیل سرعت اتلاف وقت و توقف مذاکرات بین طرفین فلسطینی و صهیونیستی پس از نشست کمپ دیوید بود.
همچنین روشن شد تلاش صهیونیست ها با حمایت ایالات متحده برای اجبار فلسطین به قبول حل، خارج از چارچوب قوانین بین المللی می باشد. علاوه بر آن صهیونیست ها بندهای بسیاری از توافق نامه اسلو و مذاکرات بعدی را نقض کردند.
ادامه دادن سیاست دستگیری، ترور، حمله به منازل فلسطینیان و ممانعت از آزادسازی اسرای فلسطین توسط صهیونیست ها به همراه ادامه شهرک سازی و کمتر شدن احتمال بازگشت پناهندگان و عقب نشینی اسرائیل به مرزهای ۱۹۶۷ باعث شد فلسطینیان به این نتیجه برسند مذاکرات صلح برای رسیدن به استقلال ملی بی فایده است.
در سایه این ناامیدی و خفقان سیاسی نخست‌وزیر سابق رژیم صهیونیستی، آریل شارون، به مسجد الاقصی رفته و زمان گردش در صحن های آن گفت حرم قدسی همواره منطقه ای اسرائیلی خواهد بود، هرچند نمازگزاران فلسطینی نپسندند.
این امر باعث شروع درگیری بین نمازگزاران و سربازان اشغالگر صهیونیستی در صحن های مسجد الاقصی شد که نتیجه آن شهادت ۷ فلسطینی و زخمی شدن ۲۵۰ تن دیگر بود. آنان موفق شدند ۱۳ سرباز صهیونیست را زخمی کنند و این آغازگر انتفاضه دوم بود.
