«شش تن از اعضای خانواده‌ام در یک حمله کشته شدند، پسرم و پنج برادرزاده‌ام. آن‌ها نان‌آوران دسترخوانم بودند، وقتی کشته شدند، آن‌قدر تنگ‌دست بودیم که جنازه‌های‌شان ۲۴ ساعت در حویلی ماند تا توانستم از کسی پولِ کفن‌ودفن‌شان را تهیه کنم.» این حرف‌های زنی‌ست که شش تن از اعضای خانواده‌اش را در یک حملۀ انتحاری از دست داده است.

به گزارش آوا، این شش تن شامل فرزندان و نان‌آوران این خانواده می‌شوند که سه سال پیش در خوست کشته شدند. از آن‌ها یک خانوادۀ ۱۸ نفره باقی مانده که تمام پسران این خانواده زیر نه سال اند که در فقر و یا به قول بزرگ‌ خانواده در بدبختی به سر می‌برند.

یکی از زنان این خانواده به سلام‌وطندار می‌گوید که فرزندانش همه کفش‌دوز بودند و از این طریق لقمه نانی تهیه کرده و زنده‌گی بخورونمیری می‌کرده‌اند، اما یک حملۀ تروریستی سبب شد تا همان زندگی بخورونمیر هم چهره‌اش را به زنده‌گی‌یی تیره‌وتار تبدیل کند.

یکی دیگر از زنان این خانواده می‌گوید، «بیشتر روزها را با شکم گرسنه می‌گذرانیم و شب‌ها هم تا صبح از شدت سرما به خود می‌پیچیم.»

عبداالستار، تنها مرد این خانه است. او مردی کهن‌سالی‌ست که سرپرستی بیوه‌زنان و کودکان یتیم این خانواده را به دوش دارد. او از صبح تا شام کارهای شاقه انجام می‌دهد، اما این پول کفاف این خانواده نیست.

عبدالستار می‌گوید، در این مدت فقط چند بوری آرد به آن‌ها کمک شده است. این پیرمرد می‌گوید، این رویداد به زودی فراموش شد و هیچ کس صدای فقر و بی‌چارگی آن‌ها را نشنیده است.

اما محمدمبارز زدران، سخنگوی والی خوست می‌گوید که حکومت پس از رویداد انتحاری، از کود ۹۹ به خانواده‌های کشته‌شده‌ها یک صد هزار افغانی و به زخمیان ۵۰ هزار افغانی پول نقد کمک کرده است.

این خانواده از حکومت می‌خواهد، نیم نگاهی به آنان داشته باشد تا کودکان‌شان از گرسنگی و سرما تلف نشوند. آن‌ها نسبت به زمستان نگران اند؛ زمستانی که ظاهراً با دست خالی به پیشواز آن می‌روند.