شب و روزهای اخیر صحنه سیاسی کشور شاهد بگو مگوها و تنش های لفظی میان سران حکومت وحدت ملی است؛ به گونه ای که این تنشها دامنه نگرانی را در سراسر کشور و در میان آحاد جامعه افغانستانی پهن کرده است.
این تنشها و پیامدهای اضطراب آمیز آن درست در شرایطی است که دشمنان از هر چهار دروازه کشور حملات سنگین خویش را علیه دولت و ملت سازماندهی کرده و مشکلات فراوانی را برای مردم و نیروهای امنیتی ما ببار آورده اند.
استارت این تنشها زمانی زده شد که رئیس اجرایی کشور داکتر عبدالله در ماه های اخیر رئیس جمهور اشرف غنی را به انحصارگرایی در حکومت و قدرت متهم کرد و مدعی شد که رئیس جمهور حتی حاضر نیست در ارگ با وی ملاقات هم بکند و شکوه و شکایاتی که در جای خودش مطرح شده بود.
مسیر این شکایت ها هم از ناحیه داکتر عبدالله و هم احمد ضیا مسعود و اخیراً جنرال دوستم پی گرفته شد؛ با این تفاوت که این بار جنرال به شدت عصبانی وارد میدان شکایت شد و آنچه به قول ریاست جمهوری شایسته جایگاه خودش نبود، نثار رئیس جمهور و همکاران نزدیک وی در ارگ کرد.
سخنان تند و گزنده معاون اول ریاست جمهوری، چیزی نبود که حواریون و اطرافیان ریاست جمهوری را ساکت نگهدار؛ لذا آنان نیز بلافاصله دست بکار شدند و با اظهاراتی نسبتاً نرم تر از کنش های لفظی دوستم به پاسخ این جنرال صحنه های نبرد شتافتند.
آگاهان و کارشناسان مسائل کشور نیز دو دسته شدند؛ تعدادی حق را به دوستم داده و معتقدند که حمله ها و کنش های تند لفظی جنرال دوستم، پیامد طبیعی برخوردهای پرسش برانگیزی است که حلقه رئیس جمهور در برابر حلقات دیگر موجود در دولت و حکومت و در برابر مردم و کشور در پیش گرفته اند.
اما دسته دیگر از آگاهان به کمک رئیس جمهور و همفکران ایشان شتافته و موضع جنرال را بر باطل و برخورد ریاست جمهوری و حواریونش را معقول و به صلاح مردم و کشور قلمداد کردندو
در این میان اما تعدادی از آگاهان و دلسوزان ملت و کشور نیز هستند که هر دو جناح را به تحمل و خویشتن داری دعوت می کنند و سران دولت وحدت ملی را به رعایت عدالت و برابری در میان همه ی اقوام ساکن در کشور فرا می خوانند.
از دید این دلسوزان به وطن و مردم، جدا از بحث قوم و مذهب و رنگ و شکل ظاهری، افغانستان خانه مشترک همه ی اقوام و تیره های ساکن در آن است؛ چنانکه تا کنون این چنین بوده و اقوام ساکن در این خانه مشترک، قرنهای قرن و با همه ی تفاوت های فرعی زبانی و نژادی و امثال آنها از گزینه های نه چندان مهم، توانسته اند در کنار یکدیگر زندگی معقول و مسالمت آمیزی داشته باشند؛ که صد البته همه ی اینها به برکت مشترکات دینی و انسانی ملت بزرگ ونجیب افغان میسر شده و از این جهت، افغانها را به عنوان الگوی و اسوه بسیار مناسب در سایر جوامع اسلامی، برجسته و مطرح کرده است.
از دید این دسته از آگاهان و فرزانگان دلسوزِ کشور و مردم، در اوضاع و شرائطی که دشمن از هر روزنه ای دولت و ملت افغانستان را نشانه گرفته و به قصد تباهی و ویرانی افغانستان و مردم آن کمر بسته است، کمال و اوج بی تفاوتی و بی اعتنایی نسبت به سرنوشت کشور و ملت است که سران حکومت وحدت ملی، بجای تفاهم و در کنار هم قرار گرفتن برای سازندگی و ترقی مردم و کشور و بجای نبرد واقعی و نهایی با دشمنان مسلح و بی رحم این سامان، سلاح های زبان و قلم شان را به سوی یکدیگر نشانه رفته و بدین وسیله از قدرت و توانایی خویش برای بر زمین زدن همدیگر استفاده کنند و با این عملکرد کودکانه و نامعقول، عرصه را برای جولان دادن دشمن بی رحم و غدار باز و باز تر کنند.
به نظر می رسد راه درست و صواب آن باشد که سران دولت وحدت ملی کمی از خود و خودپرستی فراتر اندیشدیده و به مردم و کشوری نیز فکر کنند که سه دهه سیاه جنگ و مرارت و تباهی را پشت سر گذاشته اند؛ که اگر این سیر نامبارک همچنان ادامه پیدا کند، دیگر کسی تا قیامت هم قادر نخواهد بود دامنه تباهی و ویرانی این مردم و کشور را جمع کند.